ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από protagon.gr
Σάββατο πρωί, πατάω pause
Σαββατιάτικο πρωινό Φεβρουαρίου και μετά από ένα μελαγχολικό σερί έκτακτων καιρικών φαινομένων, ειδήσεων για καταστροφές, πολέμους και ανεργία, η Αθήνα λάμπει. Ο ήλιος μοιάζει σχεδόν καλοκαιρινός και εγώ πίνω τον καφέ μου στο μπαλκόνι. Πόσο ωραίο συναίσθημα; Πόσο ωραίες εικόνες;
Παρατηρώ τον κόσμο. Ο καθένας κρύβει μια διαφορετική ιστορία. Και όμως εκείνη τη στιγμή δεν έχει καμία σημασία. Ζευγάρια περπατούν αγκαλιασμένα, χαμογελούν και βγάζουν φωτογραφίες. Προχωρούν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία, γιατί ξέρουν πως ό,τι και νά 'ρθει θα τους βρεί δυνατούς. Δυνατούς και μαζί. Γονείς παίζουν με τα παιδιά τους στην παραλία. Και τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία, γιατί όλος τους ο κόσμος είναι εκεί, μπροστά τους, να φτιάχνει πύργους στη βρεγμένη άμμο. Και αυτό είναι αρκετό για να ξεπεράσουν τα πάντα. Ένας πλανόδιος ζωγράφος, απλώνει με λατρεία τους πίνακές του στο πεζοδρόμιο, συνομιλεί με τους περαστικούς και τίποτ' άλλο δεν έχει σημασία, εκτός απ' τα πινέλα και τα ζωηρά χρώματά του. Ποδήλατα και σκυλοπαρέες, ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο την εικόνα μου.
Ο ήλιος ζέστανε τα πάντα. Τη διάθεσή μας. Την καρδιά μας. Έλιωσε προσωρινά έγνοιες και αμφιβολίες. Σκέπασε απαλά την «γκριζάδα» των καιρών. Μας θύμισε ποιοί είμαστε. Πώς είμαστε. Τι έχει σημασία και τι όχι. Έφερε πίσω στη μνήμη μας, «τα μικρά» της ζωής. Έβαλε μια άνω τελεία.
Σήμερα,τίποτα δεν έχει σημασία. Τίποτα εκτός απ' τον καυτό ήλιο, τα γέλια και το ακορντεόν που δίνει ένα ρομαντικά, ελληνικό τόνο, στο καθ' όλα «Παριζιάνικο όνειρο». Σήμερα πατάω pause.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis.
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
 |
| μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το