προβληματισμός τετάρτης - ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΣΠΙΔΕΣ ΟΡΓΗΣ

Καληνωρίσματα. Το τελευταίο διάστημα κάθε μαζική απεργιακή κινητοποίηση ή “οπαδική εξέγερση” στην Ελλάδα ισούται με μαθηματική ακρίβεια στην συνήθης εικόνα των κουκουλοφόρων, που προκαλούν επεισόδια, καταστρέφουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία και επιτίθενται σε ανθρώπους -είτε αυτοί είναι αστυνομικοί είτε εργαζόμενοι (περίπτωση mafrin)- με σκοπό πλέον, την δολοφονία.

Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που είναι υπέρ των επεισοδίων αυτών ακόμα κι αν δεν συμμετέχουν: “τέτοια θέλουν αυτοί που μας κυβερνάνε” λένε, όμως όταν από θεατές γίνονται παθόντες, τότε αλλάζουν άποψη. Τα δύο αυτά χρόνια οι φθορές στην ιδιωτική περιουσία ανέρχονται σε εκατομμύρια ευρώ όμως αυτό είναι ένα νούμερο. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το σπάσιμο της τζαμαρίας σου, με το πλιάτσικο των προϊόντων του μαγαζιού σου, τότε αλλάζεις άποψη… Και όταν η συζήτηση μεταφέρεται στην καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, τότε πολλά μπορούμε να προσθέσουμε, όπως τα παγκάκια που δεν υπάρχουν χρήματα να επανατοποθετηθούν, το σπασμένο μάρμαρο στα πεζοδρόμια που θα μείνει για πάντα κατεστραμμένο, τους μαυρισμένους από τη φωτιά κάδους σκουπιδιών που δε θα αποκτήσουν ξανά το μπλε χρώμα τους, το πλαίσιο με τον χάρτη της πόλης-οδηγός για τους τουρίστες που δε θα φαίνεται επειδή έσπασε το εσωτερικό γυαλί και πάει λέγοντας.

Επειδή κανείς από εμάς δε μπορεί να τα βάλει με δαύτους και επειδή άλλωστε δεν είναι η δουλειά μας να πολεμήσουμε τους αναρχικούς και τους καταστροφείς, υπάρχουν τα Σώματα Ασφαλείας. Τα ΜΑΤ, η ομάδα ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, τα ΤΑΕ και όλες οι υπόλοιπες μονάδες που η ελληνική Αστυνομία διαθέτει στις τάξεις της. Στον σημερινό προβληματισμό δεν πρόκειται να κάνω διαφήμιση της αστυνομίας στην οποία μπορούμε να προσάψουμε πολλά ένα εκ των οποίων είναι ο άθλιος (συχνά) επιχειρηματικός σχεδιασμός με αποτελέσματα τόσο αποτυχημένα όπως στο πρόσφατο παρελθόν όπου το κέντρο της Αθήνας καιγόταν σε σαράντα πέντε σημεία ενώ δεκαεφτά διμοιρίες προφύλασσαν το κτίριο της Βουλής!

Ας αφήσουμε λοιπόν την διοικητική διάρθρωση. Τι συμβαίνει πίσω από αυτές τις γρατζουνισμένες ασπίδες; Μέσα από τα σκληρά κράνη; Βρίσκονται χαμηλόμισθα παιδιά σαν εμένα κι εσάς. Παιδιά που τώρα ξεκινούν την ζωή τους, παιδιά που μόλις δημιούργησαν οικογένειες, έχοντας γυναίκες εγκύους ή μικρά στόματα να θρέψουν. Έχουν κι αυτοί δάνεια, χρέη, χαράτσια, οφειλές προς το δημόσιο. Έχουν οργή που κάθε μήνα ο μισθός τους μειώνεται, έχουν άγχος που ενσωματώνονται στην διμοιρία τους χωρίς να είναι σίγουροι αν το βράδυ θα γυρίσουν αρτιμελείς στο σπίτι. Έχουν φόβο μήπως κάποιος αντιληφθεί πως είναι αστυνομικοί κι έτσι κατά την μεταφορά τους από και προς την υπηρεσία φορούν πολιτικά κρύβοντας την στολή τους. Έχουν υπομονή όταν οι αναρχικοί με τους οποίους έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο, τους βρίζουν την μάνα που μπορεί να έχει πεθάνει, το παιδί τους που ίσως είναι άρρωστο κι εκείνοι πρέπει να παραμείνουν ανέκφραστοι, γιατί κάθε τους λάθος θα αποτελέσει αφορμή για νέο ξέσπασμα οργής και επεισοδίων! Είναι τα παιδιά μας που εκτελούν εντολές καταστολής και έχουν χρέος να σταθούν απέναντι στο πλήθος ακόμα κι αν συμφωνούν με αυτό για το οποίο διαδηλώνουν, ακόμα κι αν μέσα του, αναγνωρίσουν τον φίλο τους ή κάποιον συγγενή.

Κι όμως, αυτά τα παιδιά αποτελούν ανθρώπινες ασπίδες του ξεσπάσματος του μέσου πολίτη προς το κράτος. Εφόσον είναι δύσκολο να ασκήσουν βία στον μισητό βουλευτή, τότε ο αστυνομικός αποτελεί την εύκολη λεία. Ας πετάξουμε μία μολότοφ, ας σπρώξουμε, ας φτύσουμε, ας κλωτσήσουμε, ας πυροβολήσουμε. Οι αστυνομικοί είναι εδώ και μας δίνουν την κατάλληλη ευκαιρία να εκτονώσουμε την ανάγκη του βίαιου ξεσπάσματος που επιθυμούμε. Τώρα, γιατί βία; Αυτό ανήκει σε άλλον προβληματισμό, ανήκει στο θέμα της κατεστραμμένης παιδείας των ελλήνων.

Κι αν υπήρχε έστω μία χαραμάδα φιλότιμου από τους απέναντι, τότε κι αυτή εξανεμίστηκε. Αυτό μας δείχνουν οι τελευταίες ειδήσεις που θέλουν τους αναρχικούς να έχουν στρατολογήσει στις τάξεις τους συναδέλφους τους από την Ιταλία, αλλά και “μισθοφόρους” που μάζεψαν από τα υπόγεια της Ομόνοιας, με πατρίδα το Πακιστάν, το Αφγανιστάν κλπ. Κάψε το μαγαζί και πάρε δώρο το εμπόρευμά του. Πυρπόλησε τον αστυνομικό και θα βρεις φαΐ και για αύριο. Κάπως έτσι ο αδίστακτος στρατός κουκουλοφόρων δεν εκτιμά τη ζωή του ανθρώπου, δεν εκτιμά την ιδιωτική περιουσία που ανήκει στον μικρομεσαίο.

Και στο βάθος, ο αστυνομικός. Εκείνος που αν τελικά για κάποιο λόγο χρειαστούμε βοήθεια, σε εκείνου την προστασία θα ανατρέξουμε. Το παιδί που προστατεύει την Ελλάδα, είναι δικό μας παιδί. Οι εξαιρέσεις δεν είναι ικανές να στιγματίσουν ένα Σώμα που δοκιμάζεται όσο ποτέ από τον εργοδότη του (κράτος) μισθολογικά και από τον πελάτη του (πολίτης) εγκληματικά.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΚΑΤΑΘΕΣΤΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ :[