προβληματισμός τετάρτης - Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟ

Καληνωρίσματα. Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που ασχολούμαι με το ζήτημα των ναρκωτικών και ακόμα και αυτή τη στιγμή δεν αισθάνομαι έτοιμος να γράψω, όμως… η διαφαινόμενη ψήφιση του νομοσχεδίου στην ελληνική Βουλή με θέμα τα ναρκωτικά μου δίνει την αφορμή.

Πάντα λέγαμε πως τα ναρκωτικά είναι κατά κύριο λόγο ζήτημα ενημέρωσης. Αρχικά, να είναι τα παιδιά συνειδητοποιημένα σχετικά με τους κινδύνους στα σχολεία και να μπορούν να τους αποφεύγουν. Εγώ ανήκω στα παιδιά που είδαν ναρκωτικά στο σχολείο και πάντοτε είχα στο μυαλό μου να αποφεύγω παρόμοιες καταστάσεις. Και τα κατάφερα. Σκέφτομαι όμως πως ο υπέρμετρος φόβος των γονιών μου για τα ναρκωτικά ή μάλλον η αγωνία τους για να μου περάσουν τον φόβο αυτό με σκοπό την πρόληψη, μεταμορφώθηκε σε ένα τέρας φτιαγμένο από συναισθήματα φόβου. Ένας φόβος που εξαπλώθηκε μέσα στην προσωπικότητά μου και δημιούργησε μία περιθωριακή νοοτροπία για αυτά τα άτομα. Τα στιγμάτισε, τα συνέδεσε με κάτι παράνομο, εγκληματικό, επικίνδυνο. Και αυτό σήμερα το μετανιώνω.

Όπως όλα δείχνουν δεν είμαι ο μόνος με την συγκεκριμένη φιλοσοφία και αυτό το πρόβλημα έρχεται να λύσει ο νέος νόμος που ουσιαστικά αποποινικοποιεί την κατοχή ναρκωτικών για ιδία χρήση και αυστηροποιεί τις ποινές για την διακίνηση. Ουσιαστικά σαν κοινωνία (μας λέει ο νόμος) πρέπει πρώτον να παραδεχτούμε επιτέλους αυτό που κρύβεται πίσω από το δάχτυλο μας, ότι υπάρχουν συνάνθρωποι μας που είναι χρήστες ναρκωτικών και δεύτερων να κατανοήσουμε την εξάρτηση τους και το δικαίωμα τους να τα χρησιμοποιούν. Άλλωστε, μην ξεχνάτε πως όλοι είμαστε γνώστες της εξάρτησης. Την βλέπουμε παντού γύρω μας. Στο τσιγάρο, το ποτό, τον τζόγο, την τηλεόραση, τη χρήση του διαδικτύου κλπ. Ε, λοιπόν και τα ναρκωτικά είναι μία όψη του ιδίου νομίσματος.

Όταν όμως μιλάμε για διακίνηση, εκεί τα πράγματα αλλάζουν. Ο νέος νόμος θα είναι αμείλικτος για τους τους διακινητές. Από τα “μεγάλα κεφάλια” έως τα βαποράκια. Ότι αποδεχόμαστε τους υπάρχοντες χρήστες ναρκωτικών στην κοινωνία, δε σημαίνει ότι επιζητούμε και την εξάπλωση τους παντού! Απαιτούμε τον περιορισμό της διακίνησης και την παραδειγματική τιμωρία όσων εμπορεύονται τον “λευκό θάνατο” σε ένα από τα καλύτερα δίκτυα που υπάρχει στον κόσμο. Από την άλλη μεριά βέβαια, υπάρχει και το εξής ερώτημα: Αν το δικαίωμα στη χρήση γίνεται για πρώτη φορά σεβαστό, το ίδιο δεν θα πρέπει να γίνει και με το δικαίωμα στην πώληση; Στην απόκτηση; Τα τσιγάρα υπάρχουν ελεύθερα και νόμιμα στα περίπτερα και τα ποτά ελεύθερα και νόμιμα στις κάβες. Τα ναρκωτικά; Πως θα διακινούνται αν η διακίνηση απαγορεύεται;

Ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω τη φοβία μου με τα ναρκωτικά και μαζί με μένα, όλοι σας. Ναρκομανής δεν σημαίνει εγκληματίας. Όχι περισσότερο από τον τυχαίο άνθρωπο που συναντάται στον δρόμο και ίσως κοίταξε λίγο περίεργα το κινητό σας τηλέφωνο ή το ρολόι. Ας παραδεχτούμε πως και οι χρήστες ζουν στον δικό μας κόσμο και αν γίνει κάποτε αυτό, ίσως τους προσφέρουμε περισσότερα στον αγώνα για την απεξάρτησή τους.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ :[