η βράβευση της καλύτερης καταχώρησης για την ημέρα που πέρασε στον χώρο των ιστολογίων
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από Katabran's Blog
μηχανικά έως αμήχανα
έτσι νιώθω πια…
είναι άλλο πράγμα να λες τι θέλεις και άλλο να πετυχαίνεις αυτό που θέλεις…
όταν μιλάς για την ανέχεια, την οικονομική κρίση, το χρέος, το κράτος, τη διαφθορά, σκαρώνω στο μυαλό μου ένα τοπίο το οποίο θα τιτλοφορούσα ως «αγχώδη ανομία»
για να στο περιγράψω θα άφηνα στην άκρη το χρέος και την κρίση όχι επειδή δεν είναι σημαντικά αλλά για να βρω πού χάθηκε η εμπιστοσύνη μας…
αν και κάνουμε ότι μπορούμε για να επιδεινώσουμε αυτή τη σχέση έλλειψης εμπιστοσύνης…
και τι βρίσκω;
τίποτα!
μάλλον βρίσκω κάτι σαν μπλέξιμο…
σαν μπλέξιμο γενικότερο, από το οποίο πάει να μας βγάλει πολύ συμπαθητικά ο “Κυνόδοντας” και όλοι όσοι μπορούν να το εκφράσουν με τον τρόπο τους…
αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
αναφέροντας λόγου χάρη τον “Κυνόδοντα”, την ταινία του Λάνθιμου, που κάποτε ψηφίστηκε ως υποψήφια για όσκαρ, σκέφτομαι πως κάποιους αυτό τους έκανε περήφανους…
την ίδια στιγμή που ζούμε όλη αυτή την θλιβερή κατάσταση, κατάπτωση και κρίση, υπάρχουν, όσο και να διαφωνούμε κάποιοι επί της επιλογής της παραπάνω υποψηφιότητας- χρήση παραδείγματος κάνω- άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να αρθούν πιο ψηλά για να δουν αυτό που κρύβεται πίσω από το λόφο…
υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις εμπιστοσύνης και αυτοπεποίθησης, γιατί στην πραγματικότητα το φαινόμενο που ζούμε οφείλεται και στην έλλειψη αυτοπεποίθησης…
γι αυτό τιτλοφόρησα το τοπίο ως «αγχώδη ανομία»…
γι αυτό έχω ένα θέμα με το πληθωρικό μας συναίσθημα, έχω ένα άλλο θέμα με το ότι δε βρίσκουμε τρόπο να το σουλουπώσουμε με τη σκέψη μας κι έχω ένα θέμα με μια καινούρια e-νόσο, την οποία επινοούμε προκειμένου να ερμηνεύσουμε το …τοπίο!
εδώ ακριβώς, στη σκέψη μου, φωλιάζει η ρίζα του κυνόδοντα…
είναι θεμελιώδες να αναζητάς κάθε φορά και να βρίσκεις το υπέδαφος της κουλτούρας σου, να βρίσκεις τις συμπεριφορές στις οποίες προεκτείνεται…
πληθωρικό το συναίσθημα λοιπόν…
ξεχύνεται από μια στρόφιγγα που κλείνει και ανοίγει με την ευκαιρία χρονολογιών επετειακών ή συμβάντων …
θα μπορούσε ο καθένας να θυμηθεί μερικά από αυτά…
και ποιο είναι το πρόβλημα; θα μου πεις…
το πρόβλημα είναι, θα σου πω, πως κάθε φορά που η στρόφιγγα ανοίγει ή κλείνει, συμβαίνει μια έκρηξη!
έκρηξη της έκφρασης του συναισθήματος και παράλληλα πλήρης παραίτηση από τη λογική…
δηλαδή αυτό που κάποτε ήταν μειονέκτημα, η φίμωση δηλαδή του συναισθήματος, γίνεται ένα τεράστιο κενό, με συνέπειες στην αυτοπραγμάτωση μας,μεταξύ μας τώρα η λέξη αυτοπραγμάτωση δε μου κάθεται καλά,εννοώ απλά τη συνάντηση με τον εαυτό, διότι όταν το αίσθημά μας ικανοποιείται σαν ανάγκη καθημερινή, το κενό μεγαλώνει κάθε μέρα, επειδή καθώς δε στεριώνει, χρειάζεται ανακύκλωση καταναλωτική…
κι έτσι δημιουργείται το άγχος, και το άγχος δημιουργεί επιθετικότητα ή οποία καταλήγει είτε σε ένα βίαιο συμμάζεμα, είτε σε πολλαπλασιασμό της καταστροφικής μανίας…
και τι έγινε στόχος της κοινωνίας, που ήθελε να τελειώνει πια με τις αρχές και τις αξίες της ζωής που βάζουν σε τάξη τα ακατέργαστα αισθήματα;
στόχος έγινε το κράτος…
γιατί το κράτος εκφράζει τη λογική των αρχών, μέσα στις οποίες πρέπει να ζήσουμε…
άρχισε λοιπόν η διαδικασία αυτοκαταστροφής…
γιατί χωρίς τάξη, το αίσθημα μόνο αυτοκαταστροφικά λειτουργεί…
λειτουργούμε αυτοκαταστροφικά κάθε φορά που ικανοποιούμαστε απεριόριστα αλλά δεν μπορούμε να εκφράσουμε θετικά την ικανοποίηση…
επίμονα διαλύουμε τους αρμούς μας… διαλύοντας το κράτος…
καθώς, λοιπόν, ένας άνθρωπος διαλύεται εσωτερικά, από τη στιγμή που παραδίνεται στο ανεξέλεγκτο αίσθημά του, θέλει να βγάλει από τη μέση αυτόν που του δείχνει πως έχει κινηθεί στραβά…
κι αυτός, μπορεί να είναι ο μπαμπάς του ή συμβολικά τώρα πια το κράτος…
όμως το κράτος, να που τώρα -και γι αυτό είπα “τώρα πια” – υπηρετεί το αίσθημα, αρμέγεται και αποδομείται…
δεν μπορεί πια να εγγυηθεί και να στηρίξει τους ανθρώπους…
κι εδώ, έχω ένα θέμα, δε θέλω να εμπιστευτώ πια…
θέλω να πεισθώ…
ο ελλειμματικός, αδύναμος εαυτός μου εγκαταλειμμένος αφέθηκε στο ένστικτό του, κατάντησε μηδενικό… παίρνει την εικόνα του από δίπλα του και όχι από μέσα του…
δεν αρνούμαι το πληθωρικό συναίσθημα, επιζητώ τη χαμένη λογική μου όμως, δε θέλω να αφήνω τίποτα να εξελίσσεται μονάχο του…
θέλω να δρω και να αντιδρώ άμεσα, χωρίς να μεσολαβούν έννοιες…
θέλω απλά μια σειρά, μια τάξη…
θέλω το πρόβλημα να μην είμαι εγώ…Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το