προβληματισμός σαββάτου ~ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΩΔΙΚΟΙ: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ (39)

ταξιδέψτε στον Μουσικό Κωδικό ακούγοντας το κομμάτι συγχρόνως

Ένα ταξίδι μακρινό στη χώρα των προγόνων, βάλθηκα απόψε να σαλπάρω. Έλα μαζί μου να βρεις κι εσύ τις ρίζες σου και να συγκινηθείς στο δέος του κάποτε.

 

Όπως όλα τα μακρινά ταξίδια ξεκινάμε νωρίς σε ένα πρωινό που ο ήλιος ξεθωριάζει τον γαλάζιο ουρανό πέρα εκεί στο βάθος, στο πιο όμορφο τοπίο που θα δεις ποτέ. Κι όπως οι μέρες του ταξιδιού κυλούσαν, τα βράδια περνούσαμε τραγουδώντας και γράφοντας τις ιστορίες της ημέρας για να τις βρουν οι μεταγενέστεροι. Ποιος αλήθεια θα τολμούσε ένα τέτοιο ταξίδι στο παρελθόν που αλήθεια ποιος ξέρει, τι θα βρεις εκεί κρυμμένο. Γενναίοι όμως εκεί, εμείς τολμούμε να χαράξουμε τις ημέρες με αποτυπωμένες σελίδες της ιστορίας. Όταν όμως αναζητάς το παρελθόν (σου) δείξε χαρακτήρα. Μην κοιτάς πίσω και μην δειλιάσεις ότι κι αν συναντήσεις. Στο παρελθόν οι πρωταγωνιστές γίνονται κομπάρσοι με το πέρασμα του χρόνου και γι’ αυτό κι εσύ άκου τις φωνές τους, όσο μακριά (χρονικά) κι αν βρίσκονται γιατί κάτι έχουν να πουν που θα το μάθεις στο ταξίδι αυτό. Δεν είναι μηνύματα στην άμμο, αλλά χαραγμένες δηλώσεις με μακρινό προορισμό το μέλλον με την ελπίδα ότι κάποτε εμείς θα φτάσουμε στις σκέψεις των προγόνων (μας) σε ένα ταξίδι που οι απόγονοι μας θα τελειώσουν σε τούτη τη γη για εμάς.

 

Το ταξίδι (της ζωής) συνεχίζεται και γράφει ιστορία χωρίς πια να μπορώ να ξεχωρίσω την χρονική διάσταση, αφού το απέραντο της θάλασσας έσβησε την έννοια του χωροχρόνου. Βλέπω όμως στο βάθος σκηνές από πολεμιστές που μάτωσαν για την πατρίδα, πατεράδες που έκλαψαν που ήταν αργά όταν αποδείχτηκε πως είχαν δίκιο, γυναίκες που καταπιέστηκαν για μια ζωή στο όνομα του “πρέπει” και σοφούς να σκοτώνονται για τις απόψεις που αναγνωρίστηκαν μετά το θάνατο τους. Κάποιοι με ανθοδέσμες και τιμές, άλλοι με αίματα και ακρωτηριασμένοι κι άλλοι αφανισμένοι από την μπροστινή σκηνή της ιστορίας. Όλοι είναι νεκροί κι όμως σήμερα τους βλέπω χαμογελαστούς να μου κλείνουν το μάτι στο κομμάτι της ιστορίας που έγραψαν. Δεν μπορώ να τους πιάσω μα ακούω τον βαρύ χτύπο της καρδιάς τους. Άκου το κάλεσμα τους σε αυτό το ταξίδι. Ακόμα και τόσα χρόνια μακριά τα μηνύματα τους είναι ξεκάθαρα και δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Μένει σε εμάς να ξέρουμε που θα κοιτάξουμε. Ας μην είναι πάνω στην άμμο που σβήνει στο επόμενο κύμα. Ας δώσουμε τα χέρια μας να ενώσουμε το πνεύμα, γιατί εμείς είμαστε οι συνεχιστές τους, η ζωή μας είναι μπροστά κι αλλοίμονο αν δεν κάνουμε τα πάντα για να την τιμήσουμε. Ποιος θα ταξιδέψει στο παρελθόν για να βρει εμάς;

 

Τώρα βλέπω τα δάκρυα συγκίνησης της μάνας σου μέσα απ’ τα δικά σου :[