η βράβευση της καλύτερης καταχώρησης για την ημέρα που πέρασε στον χώρο των ιστολογίων
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από protagon
Επιστρέφοντας από τις διακοπές
Ξέρω πώς νιώθεις. Πιθανώς, αυτή η Δευτέρα, είναι η πρώτη μετά τις διακοπές σου. Κοιτάζεις την οθόνη του υπολογιστή που είναι μπροστά σου, σε κοιτάζει κι εκείνη. Σόρι, έχασες, έχεις υπνωτιστεί. Δεν μπορείς να δουλέψεις, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς.
Μετά βίας ξύπνησες, στο δρόμο βρήκες κίνηση. Πιθανώς να βρήκες, προτού φύγεις απ’ το σπίτι, κι ένα γεμάτο γραμματοκιβώτιο με λογαριασμούς. Που πρέπει να πληρώσεις εσύ.
Τι λέγαμε; Α, ναι. Στο δρόμο βρήκες κίνηση, «μα, όλοι χτες γύρισαν;», σκέφτεσαι. Μετά γελάς, είσαι ένας από όλους αυτούς.
Στο ασανσέρ σκέφτεσαι καράβια, τουρίστες ξαπλωμένους στο κατάστρωμα να αναπνέουν αρμύρα, τη φυλή του καλοκαιριού να ταξιδεύει με προορισμό λευκά και μπλε σπιτάκια. Σου έρχονται στο μυαλό ταξιδιώτες που αφήνουν πάνω στο κορμί τους να κόβει βόλτες η αλμύρα, φαντάζεσαι να μπαίνουν στο καθαρτήριο που λέγεται θάλασσα ή να παίρνουν τα όρη, τ’ άγρια βουνά.
Αλλά είσαι στο ασανσέρ για τη δουλειά σου, γκλιν, έφτασες.
Οι συνάδελφοί σου είναι όλοι εκεί - όσοι δεν έχουν απολυθεί, τέλος πάντων και είναι πολλοί αυτοί - άραγε, με όσους έμειναν, θα είσαστε μαζί και την ερχόμενη Δευτέρα; Ο μήνας τελειώνει την Παρασκευή, ξεκινά ο Σεπτέμβριος, πόσοι θα μείνετε στο γραφείο; Θα είσαι κι εσύ εκεί;
Ξέρω πώς νιώθεις. Προτιμάς να σκέφτεσαι τους φίλους σου να φεύγουν ταξίδι - άρα, θα γυρίσουν ξανά - με προορισμό έναν άλλο πολιτισμό, πιο χαλαρό: Της θάλασσας, του καλοκαιριού, της ζέστης, της άμμου, του ήλιου, της πυκνής σκιάς. Να είναι σε καράβια ή αυτοκίνητα και να ταξιδεύουν αργά για να προλάβουν να αποσυμπιεστούν, να συνηθίσουν, ν’ αλλάξουν ταχύτητα, να ξεχάσουν, να σβήσουν για λίγο την πόλη.
Ό,τι έκανες κι εσύ, δηλαδή.
Οι υποχρεώσεις, αυτά που έχεις να κάνεις την πρώτη ημέρα στη δουλειά, σε ξεπερνάνε. Δεν είναι ο όγκος τους, μόνο. Είπαμε, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς. Ανάμεσα στα υπόλοιπα, σκέφτεσαι τις υποχρεώσεις που έχεις, τα λεφτά που έχεις να πληρώσεις - τα λεφτά που δεν έχεις να πληρώσεις, για την ακρίβεια - το πώς θα την παλέψεις τον παλιο-Σεπτέμβρη. Επιλέγεις να σκέφτεσαι διακοπές και φίλους να γελάνε σε βεράντες, ενώ η θάλασσα από κάτω να βάζει τον ήχο σε ζευγάρια μάτια που κοιτάνε μακριά τη θάλασσα, να είναι η συντροφιά σε φωτάκια μακρινά, στο πέλαγος, «πού να πηγαίνει αυτό το καράβι;».
Οι ήχοι, ανάμεσα στα δέντρα, κάνουν το κατάλληλο μουσικό χαλί σε εποχιακές ερωτήσεις. «Μήπως ξέρεις ποιο είναι το αστέρι που φωτίζει τόσο πολύ;». «Τι μέρα είναι;».
Οι ήχοι, βέβαια, στη δουλειά σου, είναι εντελώς διαφορετικοί, δεν γεννούν ρομαντισμό. Αυτός πέθανε χτες το βράδυ, με το που πάτησες το πόδι σου στην πόλη και δυσκολεύτηκες να παρκάρεις. Τώρα περιμένεις και την πρώτη στάλα βροχής που θα σκοτώσει (και αυτό) το καλοκαίρι.
Κι όλα αυτά, ενώ το body milk προσπαθεί να επιτεθεί στο δέρμα σου που είναι κατακόκκινο - κάηκες, γιατρέ/γιατρίνα μου - το πουκάμισο σε φαγουρίζει στην πλάτη, απορείς με τον εαυτό σου για το πώς κατάφερες να φορέσεις παπούτσια. Κι όλα αυτά ενώ στο σκονισμένο σπίτι σε περιμένουν και οι γεμάτες βαλίτσες των διακοπών.
Ξέρω πώς νιώθεις. Αισθάνεσαι ότι το καλοκαίρι, ουσιαστικά, τελείωσε, τυπικά είναι ακόμα μαζί μας, για περιορισμένες εμφανίσεις. Φεύγει, όπως άλλωστε μπήκε και ξαφνικά, όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, δεν άλλαξε καθόλου. Xωρίς να αυτοαναγγελθεί, χωρίς προπομπούς, φανφάρες και τα σχετικά. Έρχεται ο Σεπτέμβριος, που από πιτσιρίκι δεν τα πηγαίνατε καλά και είχατε ανακαλέσει τους πρεσβευτές σας. Αλλά θέλεις να είναι ένας άλλος Σεπτέμβρης, που θα τον αγαπήσεις, που θα τον μνημονεύεις έπειτα από χρόνια.
Γι’ αυτό σου λέω. Ξέρω πώς νιώθεις...
Πάρε κι ένα τραγούδι που ερμηνεύουν οι Everything But The Girl, για να κρατήσεις το καλοκαίρι λίγο παραπάνω μέσα σου.
Είπαμε. Ξέρω πώς νιώθεις.
Καλώς ήρθες. Καλή μας εποχή...
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis.
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
η βράβευση της καλύτερης καταχώρησης για την ημέρα που πέρασε στον χώρο των ιστολογίων
ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΒΡΑΒΕΥΣΕΩΝ ΤΣΙ ΜΕΡΑΣ
από protagon
Επιστρέφοντας από τις διακοπές
Ξέρω πώς νιώθεις. Πιθανώς, αυτή η Δευτέρα, είναι η πρώτη μετά τις διακοπές σου. Κοιτάζεις την οθόνη του υπολογιστή που είναι μπροστά σου, σε κοιτάζει κι εκείνη. Σόρι, έχασες, έχεις υπνωτιστεί. Δεν μπορείς να δουλέψεις, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς.
Μετά βίας ξύπνησες, στο δρόμο βρήκες κίνηση. Πιθανώς να βρήκες, προτού φύγεις απ’ το σπίτι, κι ένα γεμάτο γραμματοκιβώτιο με λογαριασμούς. Που πρέπει να πληρώσεις εσύ.
Τι λέγαμε; Α, ναι. Στο δρόμο βρήκες κίνηση, «μα, όλοι χτες γύρισαν;», σκέφτεσαι. Μετά γελάς, είσαι ένας από όλους αυτούς.
Στο ασανσέρ σκέφτεσαι καράβια, τουρίστες ξαπλωμένους στο κατάστρωμα να αναπνέουν αρμύρα, τη φυλή του καλοκαιριού να ταξιδεύει με προορισμό λευκά και μπλε σπιτάκια. Σου έρχονται στο μυαλό ταξιδιώτες που αφήνουν πάνω στο κορμί τους να κόβει βόλτες η αλμύρα, φαντάζεσαι να μπαίνουν στο καθαρτήριο που λέγεται θάλασσα ή να παίρνουν τα όρη, τ’ άγρια βουνά.
Αλλά είσαι στο ασανσέρ για τη δουλειά σου, γκλιν, έφτασες.
Οι συνάδελφοί σου είναι όλοι εκεί - όσοι δεν έχουν απολυθεί, τέλος πάντων και είναι πολλοί αυτοί - άραγε, με όσους έμειναν, θα είσαστε μαζί και την ερχόμενη Δευτέρα; Ο μήνας τελειώνει την Παρασκευή, ξεκινά ο Σεπτέμβριος, πόσοι θα μείνετε στο γραφείο; Θα είσαι κι εσύ εκεί;
Ξέρω πώς νιώθεις. Προτιμάς να σκέφτεσαι τους φίλους σου να φεύγουν ταξίδι - άρα, θα γυρίσουν ξανά - με προορισμό έναν άλλο πολιτισμό, πιο χαλαρό: Της θάλασσας, του καλοκαιριού, της ζέστης, της άμμου, του ήλιου, της πυκνής σκιάς. Να είναι σε καράβια ή αυτοκίνητα και να ταξιδεύουν αργά για να προλάβουν να αποσυμπιεστούν, να συνηθίσουν, ν’ αλλάξουν ταχύτητα, να ξεχάσουν, να σβήσουν για λίγο την πόλη.
Ό,τι έκανες κι εσύ, δηλαδή.
Οι υποχρεώσεις, αυτά που έχεις να κάνεις την πρώτη ημέρα στη δουλειά, σε ξεπερνάνε. Δεν είναι ο όγκος τους, μόνο. Είπαμε, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς. Ανάμεσα στα υπόλοιπα, σκέφτεσαι τις υποχρεώσεις που έχεις, τα λεφτά που έχεις να πληρώσεις - τα λεφτά που δεν έχεις να πληρώσεις, για την ακρίβεια - το πώς θα την παλέψεις τον παλιο-Σεπτέμβρη. Επιλέγεις να σκέφτεσαι διακοπές και φίλους να γελάνε σε βεράντες, ενώ η θάλασσα από κάτω να βάζει τον ήχο σε ζευγάρια μάτια που κοιτάνε μακριά τη θάλασσα, να είναι η συντροφιά σε φωτάκια μακρινά, στο πέλαγος, «πού να πηγαίνει αυτό το καράβι;».
Οι ήχοι, ανάμεσα στα δέντρα, κάνουν το κατάλληλο μουσικό χαλί σε εποχιακές ερωτήσεις. «Μήπως ξέρεις ποιο είναι το αστέρι που φωτίζει τόσο πολύ;». «Τι μέρα είναι;».
Οι ήχοι, βέβαια, στη δουλειά σου, είναι εντελώς διαφορετικοί, δεν γεννούν ρομαντισμό. Αυτός πέθανε χτες το βράδυ, με το που πάτησες το πόδι σου στην πόλη και δυσκολεύτηκες να παρκάρεις. Τώρα περιμένεις και την πρώτη στάλα βροχής που θα σκοτώσει (και αυτό) το καλοκαίρι.
Κι όλα αυτά, ενώ το body milk προσπαθεί να επιτεθεί στο δέρμα σου που είναι κατακόκκινο - κάηκες, γιατρέ/γιατρίνα μου - το πουκάμισο σε φαγουρίζει στην πλάτη, απορείς με τον εαυτό σου για το πώς κατάφερες να φορέσεις παπούτσια. Κι όλα αυτά ενώ στο σκονισμένο σπίτι σε περιμένουν και οι γεμάτες βαλίτσες των διακοπών.
Ξέρω πώς νιώθεις. Αισθάνεσαι ότι το καλοκαίρι, ουσιαστικά, τελείωσε, τυπικά είναι ακόμα μαζί μας, για περιορισμένες εμφανίσεις. Φεύγει, όπως άλλωστε μπήκε και ξαφνικά, όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια, δεν άλλαξε καθόλου. Xωρίς να αυτοαναγγελθεί, χωρίς προπομπούς, φανφάρες και τα σχετικά. Έρχεται ο Σεπτέμβριος, που από πιτσιρίκι δεν τα πηγαίνατε καλά και είχατε ανακαλέσει τους πρεσβευτές σας. Αλλά θέλεις να είναι ένας άλλος Σεπτέμβρης, που θα τον αγαπήσεις, που θα τον μνημονεύεις έπειτα από χρόνια.
Γι’ αυτό σου λέω. Ξέρω πώς νιώθεις...
Πάρε κι ένα τραγούδι που ερμηνεύουν οι Everything But The Girl, για να κρατήσεις το καλοκαίρι λίγο παραπάνω μέσα σου.
Είπαμε. Ξέρω πώς νιώθεις.
Καλώς ήρθες. Καλή μας εποχή...
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis.
Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το