Ένα ακόμα βράδυ όπου η σκιά του φεγγαριού σκεπάζει την πύρινη λαίλαπα που κατακαίει τη γη και το δάσος που απέμενε από καταβολές του χρόνου. Λίγο πιο πάνω η λάμψη της Σελήνης φτιάχνει μία μικρή πίστα όπου καθρεφτίζεται ο χορός της φωτιάς σα μια γυναικεία παρουσία που διαλύει τα πάντα στο πέρασμα της. Όπως τα ξύλα καίγονται ακούς ψιθύρους από τα κλαδιά που σπάνε υποκύπτοντας στο κυνήγι της γυναίκας-φωτιάς. Και κάπως έτσι η νύχτα απλώνεται σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Βλέπεις πανικόβλητες φιγούρες ανθρώπων κι άλλους που απλά δε νοιάζονται. Και κάπου εκεί ψηλά κρεμασμένος σε μια χαμηλή βουνοκορφή βρίσκεσαι κι εσύ απολαμβάνοντας το σκοτάδι και την ησυχία του βρίσκεσαι σε έναν δικό σου κόσμο, αποκομμένος από την κοινωνία όπου σκέφτεσαι μια χαμένη αγάπη ή μια χαμένη ευκαιρία, μακρινές σκέψεις που ανήκουν στο παρελθόν. Εκεί ψηλά τώρα… αισθάνεσαι μόνος, θλιμμένος, σαν κανείς να μην σε κατανοεί και το κλάμα σου είναι τόσο βαθύ που δεν αρκεί ώστε να βρέξει τα αποκαΐδια από κάτω σου. Τώρα ο μόνος λόγος που κοιτάς χαμηλά είναι για να παρακαλέσεις την φλόγα να αναζωπυρωθεί μήπως και καταφέρει να φτάσει ως εκεί πάνω.
Μα μην καις, μην νοιώθεις θλίψη, μην νοιώθεις πόνο, δεν ξέρεις πως δεν υπάρχει λογική σε έναν κόσμο γεμάτο από τρέλα και παραλογισμούς; Σε έναν τέτοιο κόσμο γιατί να πονάς όταν τίποτα τελικά δεν έχεις κερδίσει! Σταμάτα να κρύβεσαι από την αλήθεια και τον ρεαλισμό. Η σκιά του μπλε φεγγαριού δε θα σε λυτρώσει. Αναζήτα την κάπου ανάμεσα στην ομίχλη για να δεις αέρια καπνού και ασωμάτων ψυχών να αιωρούνται τρέμοντας σε έναν νέο χορό. Αν συνεχίσεις να κοιτάς, ίσως δεις και την δική της την ψυχή μέσα από το σκοτάδι. Μην παρασυρθείς όμως… Ίσως είναι ψεύτικη. Ίσως είναι μια οφθαλμαπάτη από τη σκιά του φεγγαριού, ίσως ποτέ να μην σου είπα τίποτα από αυτά :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το