Καληνωρίσματα. Είναι απίστευτό το πως οι συνθήκες –πολλές φορές- σε αναγκάζουν να ασχοληθείς με θέματα που σε άλλες πολύ κοντινές εποχές θα ήταν από αδιάφορα έως άσχετα. Όμως ζούμε στην Ελλάδα του 2013 και πρέπει να δεχτούμε πως το άρθρο των New York Times που έκανε πρόσφατα αναφορά σε φοβίες περί επιστροφής του εξτρεμισμού στην χώρα μας, είναι μία λογική συνέπεια των όσων βιώνουμε εδώ και καιρό στην χώρα μας. Συμπτωματικά, λίγες μέρες αργότερα η Ελληνική Αστυνομία εξήγγειλε την δημιουργία ειδικού κλιμακίου κατά της ρατσιστικής βίας.
Πρόκειται για δύο διαφορετικά(;) πράγματα που πρέπει να εξετάσουμε αν η δημοσιότητα που έχουν πάρει είναι υπερβολική ή δικαιολογημένη. Η έγκυρη αμερικανική εφημερίδα δεν έκανε τίποτα άλλο από το να καταγράψει τα τελευταία φαινόμενα βίας που έπληξαν την χώρα μας. Δεν κάνω αστυνομικό δελτίο και ξέρετε καλά πως αναφερόμαστε σε βομβαρδισμούς σε εμπορικό κέντρο, σε επίθεση σε γραφεία πολιτικού κόμματος, σε επιθέσεις σε σπίτια δημοσιογράφων και πάει λέγοντας. Το ερώτημα είναι εύλογο και ο προβληματισμός δέχεται πολλές συνιστώσες. Εύκολα θα αντιδρούσε κανείς σε ένα αμερικανικό δημοσίευμα παραθέτοντας τα παραδείγματα βίας που πλέον κατάντησαν καθημερινό φαινόμενο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Επιθέσεις σε κινηματογράφους, σχολεία, πάρκα κλπ.
Είναι όμως αυτό το θέμα μας; Να συγκριθούμε με ένα άλλο κράτος; Ξεχνάτε πως η Ελλάδα ζει από τους επισκέπτες της; Η Αυστραλία και άλλα κράτη εξέδωσαν οδηγία προς τους επισκέπτες στην Ελλάδα που ενημέρωναν για τα συγκεκριμένα φαινόμενα. Σημειώστε εδώ πως χιλιάδες ισραηλινοί τουρίστες ακύρωσαν τις εκδρομές τους σε τουρκία και Βουλγαρία καθώς δεν είχαν εγγυήσεις για την ασφάλεια τους και ήρθαν στην Ελλάδα. Αποτέλεσμα; Τεράστιο κέρδος από αυτούς και εκείνους που θα ακολουθήσουν, γιατί ναι, η Ελλάδα αποτελεί θαυμάσιο τουριστικό προορισμό και κανένα δημοσίευμα εφημερίδας δεν πρέπει να αλλάξει αυτήν την εντύπωση.
Φταίει όμως η εφημερίδα που έγραψε; Προφανώς όχι. Η εφημερίδα κατέγραψε! Ενημέρωσε και προειδοποίησε. Το πρόβλημα βρίσκεται στην κοινωνία μας. Στην νοοτροπία μας. Αν ο καθένας μπορεί να βάζει μία μάσκα και να παίρνει παραμάσχαλα μία χύτρα έχοντας φτιάξει μέσα της μία βόμβα, τότε υπάρχει κοινωνικό πρόβλημα. Αν ένας πολίτης περνάει με το μηχανάκι και μαχαιρώνει έναν διερχόμενο πακιστανό στο κέντρο της Αθήνας, τότε υπάρχει κοινωνικό πρόβλημα. Πρόβλημα νοοτροπίας που δεν δημιουργήθηκε ξαφνικά. Προφανώς προϋπήρχε και οι συνθήκες κατέστησαν δυνατό να εξωτερικευτεί.
Δε θέλω ποτέ να ζήσω σε μία χώρα που θα φοβάμαι να πάω το παιδί μου στο πάρκο επειδή μπορεί κάποιος να βάλει εκεί βόμβα αδιαφορώντας για τις συνέπειες και θέλοντας απλά να στείλει ένα μήνυμα(;). Δεν θέλω ποτέ να περπατάω στον δρόμο με το παιδί μου και να γίνω μάρτυρας μίας δολοφονίας αλλοδαπού. Δεν θέλω ποτέ να συνομιλήσω με φίλους μου από το εξωτερικό και να δεχτώ προσβλητικά σχόλια ή ερωτήσεις για την βία ή τον ρατσισμό στην Ελλάδα. Μπορεί να γίναμε φτωχοί, εξακολουθώ όμως να πιστεύω πως διατηρούμε μια κοινωνική ανωτερότητα και ηθική τουλάχιστον σε στοιχειώδη ζητήματα όπως αυτά. Πότε θα καταλάβετε πως επιτέλους σε αυτήν την χώρα προσπαθούμε να βελτιωθούμε όχι να (απο)καταστραφούμε; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΓΙΑ Τ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΒΙΑΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ
Όταν οι αμερικανοί ανησυχούν για την ρατσιστική βία ή την τρομοκρατία στην Ελλάδα, η δουλειά είναι ΣΤΗΜΕΝΗ. Κάτι μαγειρεύεται (το οποίο εμείς φυσικά δεν θα το μάθουμε ποτέ) και οι αμερικανικές ανησυχίες δεν είναι παρά πίεση για να υποκύψουμε πιο εύκολα.Λιγότερο κινδυνεύει κανείς αν πάει στο Ιράκ παρά στην Νέα Υόρκη. Εκεί οι δολοφονίες, οι ληστείες, οι απαγωγές και οι βιασμοί συμβαίνουν κάθε λίγα λεπτά της ώρας. ΚΑΝΕΝΑΣ όμως δεν τολμάει να ανησυχήσει και να προειδοποιήσει τους τουρίστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήομολογώ πως ευρισκόμενος για καιρό στη Νέα Υόρκη ουδέποτε ένοιωσα το αίσθημα ανασφάλειας που αναγράφεις.
ΔιαγραφήΌμως αυτό δεν είναι σημαντικό. Όπως είπα και στο κείμενο μου, δεν έχει σημασία τι κάνουν οι άλλοι αλλά τι πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, καθώς αυτούς τους άλλους περιμένουμε το καλοκαίρι ως τουρίστες :[
Η Νέα Υόρκη σημείωσε το 2012 το χαμηλότερο ποσοστό φόνων από το 1966. Να μην ξεχνάμε πως μια πόλη 8 εκατ. ανθρώπων είναι σχεδόν το μέγεθος της Ελλάδας σε πληθυσμό. Πόσοι ήταν άραγε οι φόνοι στην Ελλάδα τον περασμένο χρόνο;
Διαγραφή-Η ανασφάλεια που νοιώθεις εξαρτάται από τα μέρη που κυκλοφορείς.
Διαγραφή-Με βάση τα στοιχεία στην Νέα Υόρκη αντιστοιχούν 321 φόνοι για το 1004 και μου λες ότι υπερηφανεύονται ότι κατάφεραν να τους μειώσουν. Στην Ελλάδα έγιναν 170 και φωνάζουν όλοι ότι έχουμε τεράστια αύξηση της εγκληματικότητας. Υπερβάλλεις ή είσαι προκατειλημμένος;
-Θα συμφωνήσουμε στο ότι σημασία έχει το τί νομίζουν οι άλλοι.