μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Χαίρεται. Πριν από δύο ημέρες γιορτάσαμε την επέτειο της 25ης Μαρτίου και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Δύο γιορτές για την πατρίδα μας, για την Ελλάδα μας. Δύο γιορτές που, ευτυχώς ακόμα γιορτάζουμε, αλλά αναρωτιέμαι αν πραγματικά γνωρίζουμε τι σημαίνουν για την χώρα μας. Γιορτάζουμε την ελευθερία μας από τους Τούρκους, γιορτάζουμε την Επανάσταση μας, γιορτάζουμε την εμφάνιση του Αρχαγγέλου στην Παναγιά μας για το χαρμόσυνο νέο της Θεοτοκίας, του Μεσσία που θα έσωζε τον κόσμο, που θα άλλαζε τον ρου της μέχρι τότε ζωής και θα μάθαινε στους ανθρώπους την αγάπη, την κατανόηση, την βοήθεια, την φιλανθρωπία και τόσα ακόμη που ο ίδιος ο Χριστός μας δίδαξε μέσα από την δική του ζωή.
Αναρωτιέμαι λοιπόν και εγώ αν για όσα μας μάθαιναν μέχρι τώρα στο σχολείο μας εξακολουθούν να μαθαίνουν στα δικά μας παιδιά. Αν αυτό το αίσθημα της περηφάνιας και της πνευματικότητας περνάει και στις νέες γενιές. Δεν έχω επαφή με πολλά παιδιά δημοτικού σχολείου. Ούτε μπορώ να κρίνω το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Μπορώ όμως να νιώσω περήφανη σαν ακούω την σχεδόν πέντε ετών κόρη μου να τραγουδάει τον Εθνικό μας ύμνο, σαν βλέπω τα νέα παλικάρια και τα νέα κορίτσια να παρελαύνουν με περηφάνια, να κρατούν την Ελληνική μας σημαία. Σαν βλέπω την νεολαία να κάνει όμορφα τον σταυρό της, σαν βλέπω την νεολαία μας να μεταλαμβάνει στην Εκκλησία, να προσεύχεται και να κάνει τον Σταυρό της πριν μπει μέσα στον σχολείο, σαν φύγει από το σπίτι της. Συγκινούμαι γιατί ενώ όλα αυτά ίσως να αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα νιώθω ότι εύκολα στις δυσκολίες του τόπου μας θα ορθώναμε το ανάστημά μας.
Πολλοί θα πουν ότι δεν το ορθώνουμε. Ότι τώρα ο τόπος μας περνάει μια δυσκολία και εμείς καθόμαστε στον σύγχρονο ζυγό, με σκυμμένο το κεφάλι, και για να είμαι ειλικρινής πολλές φορές το έχω σκεφτεί. Από την άλλη εμπιστεύομαι την ιστορία μας, δεν πέθαναν οι πραγματικοί Έλληνες ούτε το 1821 ούτε το 1940. Είμαστε εδώ. Και είναι ίσως από τις πιο όμορφες συζητήσεις που μπορούμε να κάνουμε με τα παιδιά μας, σε έναν περίπατο, στην διαδρομή ενός ταξιδιού, σαν θέμα συζήτησης την ώρα του φαγητού, σαν παραμύθι το βράδυ. Είμαστε Έλληνες, είμαστε Χριστιανοί, είμαστε περήφανοι για τον τόπο μας και όσο είμαστε Χριστιανοί και αγαπάμε τον Θεό τόσο θα βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη. Και την προσφυγιά και την φτώχεια και την αδύναμη οικογένεια. Και όλα αυτά ας τα μάθουμε να τα κάνουν σιγανά και ταπεινά έτσι όπως σε κάθε Χριστιανό αρμόζει. Καλή Κυριακή. +Ioanna Mpourdouvali
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Έτσι μπράβο Ιωάννα μου! Οι άξεστοι ηγέτες μας δεν κάνουν την Ελλάδα. Η Ελλάδα είναι μέσα μας κι όταν καλιεργούμε αυτό και στα παιδιά μας, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!
ΑπάντησηΔιαγραφή