Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Είμαι λοιπόν στο αυτοκίνητο όπου περίμενα κάποιον (που άργησε πολύ…) και το οποίο όχημα βρίσκεται σταθμευμένο παρακείμενα της παιδικής χαράς μερικές γειτονιές απ’ το σπίτι μου. Εκεί, ένας μπαμπάς παίζει με το κοριτσάκι του. Ένα κατάξανθο και πανέμορφο όπως και καλοντυμένο παιδάκι με τον πατέρα του να είναι ντυμένος πολύ προσεκτικά. Το ανεβάζει στην τσουλήθρα, το κουνάει στην κούνια, κάνει το αντίβαρο στην τραμπάλα ενώ παράλληλα το ταΐζει φρούτα. Τι ωραίο σκηνικό και τι καλός πατέρας, σκέφτομαι.
Λίγο αργότερα, έρχεται μία μαμά με δύο παιδάκια. Ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι κοντά στην ηλικία του κοριτσιού που ήδη παίζει στην παιδική χαρά. Τα παιδιά μόλις φτάνουν, απομακρύνονται από τη μαμά τους και τρέχουν προς τα παιχνίδια που υπάρχουν εκεί. Το ένα ανεβαίνει στην τσουλήθρα και το άλλο πλησιάζει προς την κούνια. Παράλληλα τα τρία παιδιά κοιτάζονται έντονα μεταξύ τους, ενώ ο πατέρας σοβαρεύει παίρνοντας ένα υπερπροστατευτικό ύφος, όπως επίσης και η μητέρα που έδειξε ένα περισσότερο φοβισμένο πρόσωπο. Η μητέρα φοράει μαντίλα και τα παιδιά εκτός από ελαφρώς ατημέλητα είναι και σκουρόδερμα. Το σημείωσα αυτό, διότι με βάση αυτό αιτιολόγησα τις αντιδράσεις στο ύφος των δύο γονιών.
Τα παιδιά όμως δεν δείχνουν να επηρεάζονται από όλα αυτά. Όταν το κοριτσάκι κάνει κούνια δίπλα στο άλλο 
κοιτάζονται μεταξύ τους χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντες. Λίγο αργότερα το ένα καλεί με το βλέμμα το άλλο στην τραμπάλα. Σε λίγο τα παιδιά παίζουν ανέμελα και πολύ χαρούμενα που βρήκαν παρέα, πάντοτε υπό το διακριτικό βλέμμα των γονιών τους. Λίγο αργότερα, τα παιδιά έκαναν τσουλήθρα το ένα μετά το άλλο, ενώ αμέσως μετά έπαιζαν κυνηγητό. Από το ανοιχτό παράθυρο άκουγα πως κατά διαστήματα τα παιδάκια έλεγαν κάτι το ένα στο άλλο όμως το καθένα μιλούσε στην γλώσσα του! Άκουγα ελληνικά και μετά λέξεις από μια άγνωστη γλώσσα της Μέσης Ανατολής. Τι σημασία είχε; Τα παιδιά έπαιζαν με την ψυχή τους, αναγκάζοντας τους γονείς τους να “σπάσουν” μερικά χαμόγελα ικανοποίησης για την διασκέδαση των παιδιών τους. Αυτό ήταν, η παιδική αθωότητα είχε νικήσει την ενήλικη ανοησία των διαχωρισμών και του μίσους!
κοιτάζονται μεταξύ τους χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντες. Λίγο αργότερα το ένα καλεί με το βλέμμα το άλλο στην τραμπάλα. Σε λίγο τα παιδιά παίζουν ανέμελα και πολύ χαρούμενα που βρήκαν παρέα, πάντοτε υπό το διακριτικό βλέμμα των γονιών τους. Λίγο αργότερα, τα παιδιά έκαναν τσουλήθρα το ένα μετά το άλλο, ενώ αμέσως μετά έπαιζαν κυνηγητό. Από το ανοιχτό παράθυρο άκουγα πως κατά διαστήματα τα παιδάκια έλεγαν κάτι το ένα στο άλλο όμως το καθένα μιλούσε στην γλώσσα του! Άκουγα ελληνικά και μετά λέξεις από μια άγνωστη γλώσσα της Μέσης Ανατολής. Τι σημασία είχε; Τα παιδιά έπαιζαν με την ψυχή τους, αναγκάζοντας τους γονείς τους να “σπάσουν” μερικά χαμόγελα ικανοποίησης για την διασκέδαση των παιδιών τους. Αυτό ήταν, η παιδική αθωότητα είχε νικήσει την ενήλικη ανοησία των διαχωρισμών και του μίσους!
Δεν ξέρω πως οι γονείς (και το περιβάλλον) θα μεγαλώσουν αυτά τα τρία παιδάκια. Ίσως το πρώτο γίνει εθνικιστής και συμμετέχει σε συλλαλητήρια κατά των ξένων και ίσως τα δύο αδερφάκια να συμμετέχουν σε επιθέσεις αυτοκτονίας με θύματα αθώους πολίτες. Θα μπορούσε άραγε κανείς να τους δείξει εικόνες από εκείνη την ημέρα στην παιδική χαρά; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το