Για να βρεις τον δρόμο σου , πρέπει να τον χάσεις πρώτα. Εγώ
χάνομαι συχνά… Χάνω όχι μόνο τον προσανατολισμό μου, αλλά και τον στόχο μου, τη
διάθεσή μου, τα κριτήριά μου ώστε να αξιολογήσω και να βρω την αξία στα πράγματα
που κάνω, την αξία στις πράξεις μου, στις επιλογές μου. Επιλογές δικές μου;
Άλλων; Των γύρω μου και των ανθρώπων που άμεσα ή έμμεσα με επηρεάζουν και
διαμορφώνουν τη ζωή μου. Άλλωστε διαδραστικά όντα δεν είμαστε και εμείς οι
άνθρωποι..; Επηρεαζόμαστε, λοιπόν. Σε μεγάλο βαθμό.
Είτε συνειδητά, είτε
ασυνείδητα, ο δρόμος μας δεν είναι αυτός καθεαυτός δικός μας. Έχει πολλές επιμέρους
διαδρομές και παρεκκλίσεις, άλλες σκοτεινές, άλλες φωτεινές, άλλες μοναχικές,
σιωπηλές, άλλες θορυβώδεις, ακόμα και προκλητικές.
Σημασία έχει, όποια πορεία
και αν επιλέξουμε να φροντίσουμε να είναι η σωστή.
Και η σωστή είναι αυτή που μας
κρατάει ζωντανούς! Αυτή που στη διαδρομή η καρδιά μας χτυπάει δυνατά, το μυαλό μας
είναι σε υπερδιέγερση, το σώμα μας γεμάτο ενέργεια και η ψυχή μας γαλήνια, ήσυχη σαν μικρού παιδιού.
Επειδή λοιπόν, η νέα σεζόν ξεκινάει σε λίγο καιρό από τώρα, επειδή τον
Αύγουστο οι σκέψεις καλμάρουν, οπότε οι βάσεις για να αναθεωρήσουμε τη ζωή μας είναι
πιο γερές, σταθερές και καρποφόρες και επειδή ο άνθρωπος τείνει να ξεχνάει….
Οι
Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα είναι μια υπενθύμιση. Είναι ο "σελιδοδείκτης" στο προσωπικό μας ημερολόγιο. Είναι λόγια που
οφείλουμε να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας όταν κάνουμε μια επιλογή,
όταν καθόμαστε αμέριμνοι στο γραφείο μας (ή ξαπλώνουμε σε κάποια παραλία όπως τώρα)
και ενώ κάνουμε αυτό που υποτίθεται ότι είναι το «σωστό», κάτι μέσα μας μας τρώει…
Αυτό το κάτι είναι εκεί για να μας προβληματίσει, να μας ξυπνήσει και να μας βάλει
τελικά στον πραγματικά σωστό για εμάς δρόμο.
Ας δούμε λοιπόν, ποιος
αργοπεθαίνει, ώστε να καταλάβουμε ποιος ζει…
Αργοπεθαίνει όποιος...
"Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες
διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν
αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος
προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο «ι» αντί ενός συνόλου
συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε
ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη
βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν
επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες
συμβουλές.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν
διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του
παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα πριν την
αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις όταν
θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ
μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει
στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας. "
Pablo Neruda (Συγγραφέας και ποιητής, 1904-1973)
Το γράψιμο ξεκίνησε σαν ένα μέσο διαφυγής και δημιουργικής εκτόνωσης. Στην πορεία από το 2012, μέσω του blogging, έγινε ένα υπέροχο ταξίδι χωρίς εισιτήριο επιστροφής.
Αγαπώ ιδιαίτερα τις ιστορίες μικρού μήκους, τα ποιήματα και τα ολιγόλεκτα. Κοινωνικά άρθρα και φωτογραφικές βόλτες με όσα με εμπνέουν! Αγαπημένη φράση: ❝that was her magic,she could still see the sunset even on those dark days.❞