το σύνδρομο της πέμπτης

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Έχετε ακούσει για το εργασιακό σύνδρομο της Πέμπτης; Πρόκειται για έναν αδόκιμο όρο που αφορά την παραγωγικότητα των εργαζομένων. Ενώ η Δευτέρα θεωρείται ως μια αρκετά παραγωγική ημέρα, εντούτοις έχει μετρηθεί ότι ο μέσος εργαζόμενος καταπονείται περισσότερο εκείνη την ημέρα.

Η Τρίτη και η Τετάρτη, θεωρούνται ως η κατά βάση εργασιακές ημέρες για να πετυχαίνει κανείς να βρίσκεται εντός χρονοδιαγράμματος και μέσων όρων.

Ωστόσο, οι Πέμπτες έχουν μία διαφορετική δυναμική καθώς την Πέμπτη η χρονική πλάστιγγα γέρνει προς το Σαββατοκύριακο και ο εργαζόμενος ενδόμυχα βρίσκεται ψυχολογικά πιο κοντά σε αυτό. Έχοντας παράλληλα την ασφάλεια της επιπλέον μέρας πριν τη λήξη της εβδομάδας από άποψη παραγωγικότητας, παρατηρείται πως κάθε Πέμπτη, έχει την ψυχολογία του σαββατοκύριακου, γνωρίζοντας παράλληλα πως αυτό αργεί ώστε να είναι αρκετά παραγωγικός.

💡 Η Πέμπτη δεν ενδείκνυται για πολύωρα meetings και εργασίες που φθείρουν τον εργασιακό χρόνο. Είναι οι τέλειες ημέρες για παραγωγική και χρήσιμη εργασία με υψηλά ποσοστά παραγωγικότητας και αποδοτικότητας.

Αν ο εργαζόμενος αλλά κυρίως ο προϊστάμενος, αφουγκραστεί το σύνδρομο της Πέμπτης, τότε η επιτυχία γενικεύεται.

Μιλώντας για την Παρασκευή, καλό είναι να σημειώσουμε τη μία παγίδα που κρύβει. Ο εργαζόμενος πρέπει να συγκρατηθεί και ακόμα και αν νοητικά αρχίζει τις πρώτες "σαββατοκύριακες σκέψεις" του, έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κλείσει όσο το δυνατό περισσότερες εκκρεμότητες υπάρχουν στη μέση. Όσο περισσότερες κλείσει, τόσο πιο ξέγνοιαστο σαββατοκύριακο θα απολαύσει. Και με αυτό το σκεπτικό, ξαφνικά οι Παρασκευές δεν ακούγονται τόσο βαρετές.

Κρατήστε ωστόσο ότι σύμφωνα με έρευνες η πραγματικά αποδοτική εργασία ανά ημέρα δεν υπερβαίνει τις 3-4 ώρες -άντε επειδή εμείς οι Έλληνες δουλεύουμε πάντα στα "κόκκινα"- να φτάσει τις 6.

Καλό σαββατοκύριακο στους πενθήμερους φίλους εκεί έξω. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

σλούκας, το παιδί που ονειρεύτηκε να γινόταν ηγέτης

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Λίγες σκέψεις θα ήθελα να αποτυπώσω αναφορικά με τον αθλητή Κώστα Σλούκα και αφορμή είναι τα πολλά μηνύματα που δέχομαι εδώ και μερικές μέρες από φίλους μου Παναθηναϊκούς σχετικά με την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό στο Μπάσκετ. 

Το άρθρο μου δεν είναι αθλητικό, είναι μάλλον κοινωνικό. Βλέπετε ο Κώστας Σλούκας είναι ένας πολύ άξιος αθλητής -και ποιος είμαι εγώ για να το πω, αφού μιλάνε οι τίτλοι και οι αριθμοί του- με σημαντική διαδρομή στον αθλητισμό και με σημαντικές ατομικές και ομαδικές επιτυχίες. Το αν ο Σλούκας είναι καλός αθλητής, το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι οι Ολυμπιακοί. Στον Ολυμπιακό υπέγραψε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και από ταλέντο έγινε αθλητής.

Αλλά ας μείνουμε λίγο εδώ. Το 2008 ο Σλούκας πήγε σα νέο ταλέντο, στην ομάδα του Ολυμπιακού στα πλαίσια ανανέωσης της ομάδας του Πειραιά και με άλλα ταλέντα που ακολούθησαν, όπως ο Κώστας Παπανικολάου, ο Βαγγέλης Μάντζαρης κ.α. Εκεί βρήκε έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες της Ευρώπης, Θοδωρή Παπαλουκά, τον Γιώργο Πρίντεζη, τον Γιάννη Μπουρούση, αλλά και τον Milos Teodosic. Φυσικά η στιγμή που άλλαξαν όλα, ήταν η έλευση του Βασίλη Σπανούλη στην ομάδα.

Ο νεαρός, φιλόδοξος, ταλαντούχος και δουλευταράς, Κώστας Σλούκας, είχε την ευκαιρία να γαλουχηθεί μέσα σε μία ομάδα γεμάτη από σπουδαίους αθλητές-πρότυπα. Ωστόσο ενδόμυχα αυτό που τον επηρέασε περισσότερο απ' όλα, ήταν ο Σπανούλης. Το πώς ένας αθλητής άλλαξε στρατόπεδο επειδή το κίνητρό του ήταν η φιλοδοξία να ηγηθεί και να καθοδηγήσει μία ομάδα που είχε ανάγκη σε επιτυχίες, γράφοντας ιστορία. Αυτό χαράχτηκε βαθιά στο μυαλό του μικρού Κώστα.

Ο Σπανούλης πέτυχε στον Ολυμπιακό, όμως πέτυχε γιατί εκτός από ένας μοναδικός αθλητής, ήταν και ένας εξαιρετικός ηγέτης. Ο κάθε Σλούκας στην ομάδα μέσα ήταν μέλος μίας υπέροχης ορχήστρας. Και κάπως έτσι ο Ολυμπιακός πέτυχε, ο Σλούκας πήρε Ευρωπαϊκό το 2012 και ξαναπήρε Ευρωπαϊκό το 2013 και πλέον αυτή η εξάδα Ελλήνων του Ολυμπιακού (Σπανούλης, Πρίντεζης, Σλούκας, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Μάντζαρης, ένα χρόνο μετά και Παπαπέτρου) ήταν η περήφανη σημαία του Ελληνικού Μπάσκετ. Πλέον ο Σλούκας ήταν πρωταγωνιστής.

Το 2015 η φιλοδοξία του, τον έστειλε στην τουρκία. Το project Φενέρμπαχτσε ήταν ιδιαίτερα ελκυστικό, καθώς εκτός από ένα μεγάλο συμβόλαιο, είχε και εγγυήσεις ότι η ομάδα θα πρωταγωνιστούσε στην Ευρώπη με εκείνον σε καθοριστικό ρόλο δίπλα σε σπουδαίους παίκτες και υπό την καθοδήγηση του σπουδαίου προπονητή, Ομπράντοβιτς.

Στα 5 χρόνια που έμεινε στην τουρκία πέτυχε πολλά, πανηγυρίζοντας κι άλλο Ευρωπαϊκό τρόπαιο, όμως ας μην ξεχνάμε την φιλοδοξία του που τον οδηγεί στις αποφάσεις του. Ο Σλούκας -ένας τόσο καλός παίκτης- δεν βρέθηκε στη Ρεάλ Μαδρίτης ή την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όχι γιατί δεν θα τα κατάφερνε, αλλά επειδή στις ομάδες αυτές δε θα μπορούσε να ικανοποιήσει τον εγωισμό του, να ηγείται της ομάδας.

Έτσι, όταν ο Βασίλης Σπανούλης ήταν έτοιμος να αποχαιρετίσει τη μεγάλη του καριέρα και γνωρίζοντας ότι ο Ολυμπιακός θα είχε ανάγκη από έναν ηγετικό διάδοχο, αρνήθηκε οποιαδήποτε πρόταση είχε (από Γιαννακόπουλο και λοιπά μικρά projects) και φυσικά ήρθε στην ομάδα που τον ανέδειξε, γνωρίζοντας ότι οι στόχοι θα ήταν υψηλοί και ότι αυτή η προοπτική ταίριαζε στις φιλοδοξίες του.

5 χρόνια απουσίας όμως, είναι πολλά Κώστα μου. Και στον Ολυμπιακό είχε αναγεννηθεί ένας νέος ηγέτης, ο οποίος σιωπηρά ρουφούσε εμπειρία και γνώση από τον Σπανούλη. Ο Κώστας Παπανικολάου, περίμενε υπομονετικά τη σειρά του αφού θα αποσύρονταν οι Σπανούλης και Πρίντεζης και όχι μόνο έγινε ο φυσικός αρχηγός του Ολυμπιακού, αλλά και αυτός της Εθνικής Ελλάδος (μετά τον Μπουρούση). Ο Σλούκας επέστρεψε, αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι δε θα γινόταν ο επόμενος "Σπανούλης" που ονειρευόταν.

Πλέον ήταν ξεκάθαρο πως δεν είναι ο παίκτης που παίζει για το έμβλημα μιας ομάδας στο στήθος, μα ούτε και μόνο για τα λεφτά -το πιστεύω αυτό- είναι παίκτης που παίζει μόνο για αυτό που γράφει στην πλάτη της φανέλας. Αυτό το SLOUKAS. Παίζει για να ικανοποιεί τον εγωισμό του. 

Αυτός ο εγωισμός, έδεσε αρμονικά με τη νέα πρόταση του Γιαννακόπουλου να τον ντύσει στα πράσινα. Γιατί εκτός από το υψηλό συμβόλαιο, ο έξυπνος επιχειρηματίας, του υποσχέθηκε πώς θα καλύψει και κάθε του φιλοδοξία. Θα γίνει αρχηγός από την πρώτη μέρα (!) θα γίνει ο ηγέτης της. Στοπ! Αυτά αρκούσαν. Αρκούσαν; Όχι! Το άλλο που του υποσχέθηκε, είναι ότι μαζί με αυτόν θα έδινε ένα κάρο εκατομμύρια για να φτιάξει μια ομάδα που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει. Τώρα μάλιστα! Τον Σλούκα δεν τον ένοιαζε αν ήταν ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ ή ο Μίλωνας αυτός. Ή μήπως όχι; Μα φυσικά και τον ένοιαζε. Βλέπετε, επιτέλους βρήκε την ευκαιρία να μοιάσει στο ίνδαλμα του, τον Βασίλη Σπανούλη που είχε κάνει την αντίθετη διαδρομή για να γράψει ιστορία!

O λόγος ήταν αυτός. Καθαρά αυτός. Γιατί αν θεωρείτε πως ο Σλούκας ήθελε περισσότερο χρόνο συμμετοχής στον Ολυμπιακό -όπως έλεγε- ή να έχει πιο καθοριστικό ρόλο, τότε κάντε τον κόπο να διαβάσετε αυτήν την εξαιρετική ανάλυση του sport24.gr (φωτό) για το πριν και μετά του αθλητή. Χοντρικά (για όσους βαριούνται να μπουν στην ανάλυση) θα διαβάσετε πως ο Σλούκας στον Παναθηναϊκό κέρδισε 1 λεπτό ανά αγώνα, μισό πόντο ανά παιχνίδι, ενώ όσο έπαιζε στον Ολυμπιακό, έπαιρνε εκείνος τις επιθέσεις κατά 24,4% (ελάχιστα πίσω από το 24,8% του Βεζένκοφ που είναι παίκτης NBA) ενώ την ίδια ώρα στη νέα του ομάδα το ποσοστό αυτό είναι 22,6% (έναντι του Ναν που ήταν πρώτος με 31,6%). Επιτρέψτε μου να αντιγράψω επίσης, πως από τα παιχνίδια του Ολυμπιακού πέρσι που κρίθηκαν στα τελευταία λεπτά, ο Σλούκας ήταν υπεύθυνος για το 28,1% των επιθέσεων, ενώ φέτος στην ίδια κατάσταση στον Παναθηναϊκό ήταν υπεύθυνος για το 16,3%. Όσοι ασχολείστε με το μπάσκετ, ξέρετε ότι οι αριθμοί παίζουν μεγάλο ρόλο σε αυτό και με τα παραπάνω αντιλαμβάνεται άνετα κανείς πως ο Σλούκας φέτος είχε μικρότερο ρόλο στην ομάδα του απ' ότι πέρσι!

Σε ότι αφορά βέβαια τις μετακομίσεις στρατοπέδων που έγραψα νωρίτερα, υπάρχει μια μικρή διαφορά. Ο Σπανούλης δεν ανδρώθηκε στον Παναθηναϊκό. Μετά τη Λάρισα, πήγε για 4 χρόνια στο Μαρούσι στο οποίο πανηγύρισε το πρώτο του Ευρωπαϊκό, τελικούς και άλλες διακρίσεις. Πήρε μεταγραφή για ένα χρόνο στον Παναθηναϊκό πριν μετακομίσει στο NBA και ύστερα πήγε ξανά στον Παναθηναϊκό για 3 πετυχημένα χρόνια. Ο Σλούκας από την άλλη ανδρώθηκε στο Ολυμπιακό έφυγε, γύρισε και στην πρώτη του χρονιά που έφυγε ξανά, στον Παναθηναϊκό αυτή τη φορά, πρόλαβε και...

...τσακώθηκε με τους πρώην συμπαίκτες του. Τσακώθηκε με τους νυν συμπαίκτες του στην Εθνική Ελλάδος. Δεν έχασε καμία ευκαιρία να δείξει το τριφύλλι στη φανέλα του μπροστά στους οπαδούς που για 9 χρόνια τραγουδούσαν το όνομά του. Όμως με τα παραπάνω δε θα έμπαινα στη διαδικασία να ασχοληθώ μαζί του. Ώσπου φρόντισε ο ίδιος με κάθε επισημότητα να αναφέρει: "Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την αλαζονεία, το μη σεβασμό, την απαξίωση που μου έδειξαν οι κύριοι Αγγελόπουλοι και ο κύριος Μπαρτζώκας". 

Ο σοφός λαός λέει "μη δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει" και ο ακόμα πιο σοφός Θουκυδίδης αναφέρει "ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευργετηθέντος αχάριστου". Ο Σλούκας, έγινε ξανά Κωστάκης, τυφλωμένος από τη μισαλλοδοξία του και ενοχλημένος που δεν κατάφερε να γίνει ο ηγέτης που ήθελε στον Ολυμπιακό. Παρ' ότι έκανε πολύ καλά που... μετακόμισε, εκτός από την ερυθρόλευκη στολή άφησε στο ΣΕΦ και την ηθική του. Διέγραψε τα εκατομμύρια που εισέπραξε στις θητείες του στον Ολυμπιακό, τις ευκαιρίες και τις επιτυχίες που του δόθηκαν (και δούλεψε) για να συν-αποκτήσει και αντί να απολαύσει τη δόξα και την αγάπη που τόσο απλόχερα εισέπραξε από τους φίλους του Παναθηναϊκού, αντί να ικανοποιηθεί που "επιτέλους" βρήκε την "Ιθάκη" του και τον τόπο που θα γίνει αυτός που πάντα ήθελε, προτίμησε την ημέρα της απόλυτης χαράς του, να τα βάλει με τους πρώην εργοδότες του, με εκείνους που από αμούστακο παιδάκι στη Θεσσαλονίκη, τον έκαναν πρωταθλητή Ευρώπης ξανά και ξανά.

Τα συμπεράσματα είναι δικά σας. Προσωπικά εγώ στον Σλούκα βλέπω τον τέλειο ηγέτη της ομάδας του Παναθηναϊκού. Γιατί; Γιατί με κάποιον υπέροχο τρόπο έχει καταφέρει 20.000 κόσμου και 15 συμπαίκτες να τον φωνάζουν "ηγέτη" ικανοποιώντας την υστεροφημία του κι εκείνος να τους κάνει νόημα να το φωνάζουν κι άλλο και πιο δυνατά, έχοντας παίξει 5 παιχνίδια αντάξια του συμβολαίου του σ' όλη τη σεζόν! Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Μία σημείωση όμως. Ο Σλούκας δε θα γίνει ποτέ, Σπανούλης. Ας αρκεστεί σε αυτό που είναι και ας το απολαύσει όσο κρατάει ακόμα. Ραντεβού, στα γήπεδα. Μέσα. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

σε ουδέτερο έδαφος

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Τα βήματα μέχρι το λόμπι του ξενοδοχείου, φάνταζαν σαν έναν τερματισμό μαραθωνίου. Ένιωθε τα μάτια του να γυρίζουν σαν τους αριθμούς και τα σύμβολα στον κουλοχέρι, με τη διαφορά πως ήξερες πως δεν είχε να περιμένει κανένα τζακ ποτ. 

Όταν τελικά έφτασε, στάθηκε μπροστά στον υπάλληλο της υποδοχής, πήρε μια βαθιά ανάσα και ψέλλισε τον αριθμό του δωματίου του. Κατά την εκπνοή της ανάσας, άφησε ένα "...παρακαλώ" που είναι αμφίβολο αν ο υπάλληλος το άκουσε. Αφού τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια, με ένα ίχνος απέχθειας και με μία στάλα οίκτο για την κατάσταση του, γύρισε για να πάρει το μαγνητικό κλειδί και το παρέδωσε στον πελάτη συνοδεύοντάς το με ένα ψυχρά τυπικό "ορίστε, καλό βράδυ".

Έγνεψε τυπικά για να ευχαριστήσει, χωρίς να μπορεί να εστιάσει ακριβώς στο πρόσωπο του υπαλλήλου και γύρισε προς τον ανελκυστήρα που εμπειρικά οδήγησε με δυσκολία τα βήματά του. Όταν μπήκε στο θάλαμο, ένιωσε τον έντονο φωτισμό να τον ενοχλεί και μάλλον να τον δυσκολεύει να βρει το κουμπί με το νούμερο 4 το οποίο θα ήταν και ο προορισμός του. Όταν τελικά το πάτησε, έκλεισε τα μάτια και στάθηκε όρθιος μπροστά στον φωτεινό καθρέφτη.

Τα μαλλιά του ήταν κοντοκουρεμένα μα ανάκατα από το σημερινό αεράκι, ενώ το σακάκι του ήταν αρκετά ζαρωμένο. Η γραβάτα του είχε πλέον χαλαρώσει αρκετά ώστε να δείχνει αρκετά χρήσιμη για να τον περισώσει από την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει. Ξυρισμένος, με ελάχιστες ρυτίδες και απαλό δέρμα χωρίς μαύρους κύκλους που εύκολα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν λόγω της κατάστασής του, προσπαθούσε να κρατήσει το στόμα του κλειστό κι έτσι το μόνο που φαινόταν ήταν τα υγρά του χείλη.

Ξαφνικά ένα καμπανάκι ακούστηκε και η πόρτα άνοιξε. Μάζεψε όση δύναμη μπορούσε και άρχισε να περπατάει τον μακρύ διάδρομο με το μπορντό χαλί με το μουντό ζεστό φωτισμό. Ανά δύο δωμάτια ήταν κρεμασμένος ένας μικρός πίνακας ζωγραφικής από αυτούς που δεν ξέρεις αν είναι μουτζούρες κάποιου wannabe καλλιτέχνη ή αντίγραφα σε σμίκρυνση από πίνακες του Picasso.

Εννοείται ότι εκείνος δεν πρόσεχε τίποτα από αυτά και με δυσκολία είδε ένα ζευγάρι που τον προσπέρασε ανάμεσα σε γέλια, αγκαλιές και χαμουρεύματα που προμήνυαν ένα καυτό και απολαυστικό βράδυ.

Όταν τελικά έφτασε έξω από την πόρτα, σήκωσε το μαγνητικό κλειδί και το πασάλειψε στην μεταλλική υποδοχή μέχρι να πετύχει την επαφή που θα μετέτρεπε το κόκκινο λαμπάκι που βρισκόταν στο πλάι, σε πράσινο. Η πόρτα άνοιξε κι εκείνος έβαλε το κλειδί σε μία υποδοχή μετά από τρεις ή τέσσερις ανεπιτυχείς προσπάθειες, για να ηλεκτροδοτήσει το δωμάτιο.

Πλησίασε την καρέκλα που βρισκόταν στο ξύλινο γραφείο και σωριάστηκε απελευθερώνοντας το κεφάλι του το οποίο λόγω της βαρύτητας, κρεμάστηκε απότομα προς τα πίσω. Αφού ένιωσε μία πρώτη τόνωση στα άκρα του, άνοιξε τα μάτια, σηκώθηκε και έφτασε ως το νιπτήρα της τουαλέτας που άνοιξε για να τρέξει άφθονο νερό. Έσκυψε το κεφάλι του βρέχοντας εκτός από το πρόσωπο και τα μαλλιά, το πάνω μέρος από τα ρούχα του, χωρίς όμως να δείχνει να ενοχλείται. Αντίθετα -λίγο μετά- έκλεισε τη βρύση και άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης να σπάσει τη μονότονη ησυχία του δωματίου.

Με τα νερά να στάζουν από τα μαλλιά και το πρόσωπο, κατευθύνθηκε προς το μπαλκόνι, όπου έσυρε την κουρτίνα, για να αποκαλυφθεί ο έναστρος ουρανός και σκόρπια χρώματα νέον από τις διάσπαρτες ταμπέλες των απέναντι κτιρίων. Γύρισε προς το δωμάτιο και έβλεπε τις αντανακλάσεις στους τοίχους σαν σε ένα ξέφρενο party ενός night club. Πλησίασε το mini bar και χωρίς να το πολυσκεφτεί άρπαξε το πρώτο μπουκαλάκι που βρήκε μπροστά του. Ήταν ένα τζιν μέσα σε μπλε γυαλί που ταίριαζε με το πουκάμισο που φορούσε νωρίτερα.

Αυτή τη φορά έφτασε στο μπαλκόνι ανοίγοντας την πόρτα και βγήκε έξω. Η ησυχία έδωσε τη θέση της σε κόρνες, γρυλίσματα μηχανών και εξατμίσεων και σκόρπιες φωνές από γυναικείες -κυρίως- φωνές από περαστικούς που έδειχναν να διασκεδάζουν χωρίς να ενδιαφέρονται για την περασμένη ώρα.

Άνοιξε το μπλε μπουκαλάκι και ήπιε μία πρώτη γουλιά σφίγγοντας τους μύες του προσώπου του σα να τον ενοχλούσε αυτό που μόλις είχε γευτεί, όμως αφού το κατάπιε άφησε έναν αναστεναγμό απόλαυσης. Αφού κοιτούσε προς τα κάτω για ώρα, έκανε μία κίνηση με το χέρι του για να πιάσει από την εσωτερική τσέπη στο σακάκι του ένα σκούρο πούρο και έναν αναπτήρα. Κατόπιν έβγαλε το σακάκι και το πέταξε όσο πιο κοντά προς το κρεβάτι του.

Με μία κίνηση άναψε το τσακμάκι και μετά από μερικές δυνατές ρουφηξιές, άναψε το πούρο. Η πρώτη εκπνοή εκτός από τον καπνό που άφησε προς τον ουρανό, άλλαξε και την μορφή του προσώπου του. Μία πληρότητα που είχε καιρό να αισθανθεί, καθρεφτίστηκε πάνω του. Στην επόμενη τζούρα που έπαιρνε αργά, κοίταξε τον ουρανό και προσπάθησε να εστιάσει στα αστέρια. Ναι, ήταν τόσο όμορφο το σκηνικό και τόσο γαλήνια η έκφρασή του! Εκείνη τη τζούρα θα ήθελε να την κρατήσει για πάντα, αν το αστρονομικορομαντικό του θέαμα δεν διέκοπτε η θέαση μίας νυχτερίδας που πλησίαζε κατά μήκος του μπαλκονιού. "Τι στο καλό, τόσο ψηλά" σκέφτηκε και αιφνιδιαστικά εξέπνευσε τον καπνό που σε τέλειο συγχρονισμό έφτιαξε ένα μεγαλωπό και μακρόστενο σύννεφο που η νυχτερίδα έσκισε με τα φτερά της, παίρνοντας για εκείνα τα δευτερόλεπτα ένα γκρι χρώμα. Η νυχτερίδα συνέχισε το άστατο και τυχαίο ταξίδι της και εκείνος συνεπαρμένος από το θέαμά της, έμεινε για λίγο ακίνητος.

Θυμήθηκε πώς και σε εκείνον άρεσε να μπερδεύει το πρόσωπό του στα μακριά ξανθά μαλλιά της. Δεν του άρεσε μόνο η αίσθηση του να χάνεται εκεί, αλλά και οι μυρωδιές που ανάβλυζαν από το άρωμα και το λευκό της δέρμα. Όσο το κεφάλι του ήταν βυθισμένο εκεί, τα χέρια του ψηλάφιζαν αργά και απολαυστικά το σατέν της μισοφόρι (combinaison), μία αίσθηση που ήταν αρκετή για να ξυπνήσει κάθε πρόστυχο ένστικτο που έκρυβε πίσω από το ευγενικό του πρόσωπο. Όταν την έκανε δική του, ήθελε πάντα να φοράει λιγοστά ρούχα για να μπερδεύει τα χέρια και τις αισθήσεις του ανάμεσα στο γυμνό και το απαγορευμένο με μία αναλογία που υπάκουε σε μία εξίσωση που μόνο αυτός ήξερε τις μεταβλητές της.

Το πούρο είχε πλέον μικρύνει πολύ και το μπλε μπουκαλάκι είχε αδειάσει από ώρα. Ένιωσε τα πόδια του να τρέμουν από την κούραση και προσπάθησε να αναλογιστεί τι είχε βιώσει μέσα στη μέρα. "Δεν πληρώνομαι αρκετά για όλο αυτό" σκέφτηκε και χαμογέλασε στον εαυτό του με κλειστό στόμα. Ήξερε ότι έφτανε στο τέλος του ταξιδιού του και παρά τις δυσκολίες, τις δοκιμασίες και τις προκλήσεις, είχε καταφέρει να μείνει πιστός στις αξίες και τις υποσχέσεις του. Γαμώτο δικαιούνταν μετά από τόση ταλαιπωρία να χάσει τον έλεγχο για ένα βράδυ, έτσι δεν είναι;

Γύρισε την πλάτη του στο μπαλκόνι και κοιτούσε απ' έξω το δωμάτιο. Όχι. Μπορεί να παραπατούσε, αλλά δεν μέθυσε. Μπορεί να δοκιμάστηκε, αλλά δεν ενέδωσε. Μπορεί να δέχτηκε τόσες προκλήσεις, αλλά επέλεξε να επιστρέψει μόνος του στο ξενοδοχείο. Μόνος; Παρέα με τις αρχές, το μπλε μπουκαλάκι και το πούρο του. Α! Και τη νυχτερίδα του. Ένα αίσθημα ευφορίας και περηφάνιας τον κατέκλυσε. Ήταν μία μέρα πιο κοντά στην ολοκλήρωση της αποστολής του και ήταν ακόμα ο ίδιος.

Μπήκε στο δωμάτιο, έκλεισε την μπαλκονόπορτα πίσω του και έφερε τη μεγάλη κουρτίνα ξανά μπροστά κρύβοντας τα αδιάκριτα φώτα. Έβγαλε τα ρούχα του και καθώς άγγιξε το κρεβάτι, ξάπλωσε σταδιακά. Πρώτα γονάτισε κάνοντας για λίγα δευτερόλεπτα το σταυρό του και ψελλίζοντας κάτι ακαταλαβίστικο και ύστερα αφέθηκε απαλά στο κρεβάτι. Γύρισε προς το πλάι που κοιτούσε στο μπαλκόνι, προσπαθώντας να διακρίνει κάποιο από τα φώτα ή τη σιλουέτα της νυχτερίδας, που όμως η χοντρή κουρτίνα δεν θα άφηνε να φανούν. Και όσο προσπαθούσε, αποκοιμήθηκε.

Λίγο ακόμα. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

είναι δύσκολο να είσαι Ολυμπιακός

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Ίσως η αφορμή για το σημερινό να είναι οι πρόσφατες επιτυχίες του Ολυμπιακού σε διάφορα αθλήματα, όμως στην πραγματικότητα το σημερινό πόνημα αποτελεί μία έκφραση συσσωρευμένων αισθημάτων και βιωμάτων και άρα είναι... πρέπον να αρχίσει με αναμνήσεις.

Αναμνήσεις σαν τότε στο σχολείο που φορούσα τη φανέλα του Ολυμπιακού μετά από μια μεγάλη επιτυχία και ερχόταν από πίσω μου ο Ν.Γ. για να με αναγκάσει να τη βγάλω ή αλλιώς να με δείρει -στο bullying της εποχής- ή τότε έξω απ' το γήπεδο του ΟΦΗ όταν μετά το παιχνίδι απερίσκεπτα κρατούσα εμφανώς το κασκόλ μου το οποίο μου πήρε ένας νεαρός για να το σκίσει με σουγιά μπροστά μου. Αναμνήσεις σαν όταν πήγαινα εκδρομή στην Τούμπα (ναι, τότε) και στα δύο λεωφορεία που ερχόντουσαν από την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (στα οποία επέβαινα εγώ), δέχτηκαν επίθεση από λεωφορείο του ΠΑΟΚ με αποτέλεσμα να διαλυθεί το ένα (ευτυχώς επιζήσαμε όλοι), οι πέτρες που έπεφταν βροχή ή στην Ξάνθη όπου οι ροχάλες από το νέο -τότε- γήπεδο, ήταν σαν καταιγίδα στα κεφάλια μας.

Ήταν κι άλλα όμως. Ήταν τα δάκρυα, ο σπασμένος καναπές απ' τα χοροπηδητά, η σπασμένη πόρτα από μπουνιά σε έναν αποκλεισμό, τα πανηγύρια στην πλατεία, τα βαμμένα με συνθήματα σχολικά βιβλία, τα παραλίγο εμφράγματα, η προσπάθεια μου να κρύψω τον φανατισμό μου για να μην εκτεθώ επαγγελματικά, αλλά και όταν άλλαξα επάγγελμα η απελευθέρωση μου ξανά, ξανά και ξανά!

Όταν είσαι ο Ολυμπιακός έχεις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις. Είσαι κατά κανόνα φίλος μίας ομάδας που πρωταγωνιστεί στην Ελλάδα σχεδόν σε κάθε άθλημα και σε πολλά από αυτά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. "Οφείλεις" δηλαδή να δεσμεύσεις πολλές ώρες από το χρόνο σου για να ακολουθήσεις κάθε αγώνα της ομάδας σου. Εγώ που είμαι μακριά από την Αττική, περιορίζομαι στις τηλεοπτικές (ή ραδιοφωνικές μεταδόσεις), όσοι είναι στην Αττική έχουν και το... άγχος των μετακινήσεων και εισιτηρίων. Είναι έτσι. Είσαι παντού "μέσα". Έχω ακούσει πολλές φορές τους Παναθηναϊκούς να λένε πως "κοίτα εγώ είμαι μπασκετικός". Τι πάει να πει μπασκετικός; Επειδή πήρες 6 ευρωπαϊκά, ξέχασες ότι η ομάδα σου ξεκίνησε το 1908 απ' το ποδόσφαιρο; Ξέχασες ότι σου έχει προσφέρει αρκετές συγκινήσεις και διακρίσεις; Γενικά, ξέχασες; Όταν είσαι Ολυμπιακός, είσαι παντού Ολυμπιακός. Από κει βγαίνει και το σύνθημα "το σπίτι μου το άφησα, τη γκόμενα παράτησα και ήρθα εδώ για να σου πω, Θρύλε μου πόσο σ' αγαπώ".

Υπάρχουν όμως και αρνητικά στο να είσαι Ολυμπιακός. Θέλεις να κερδίζεις. Πάντα. Ξέρετε, όταν μιλάω στην κόρη μου που παίζει βόλεϊ, της θυμίζω πάντα να προσπαθεί και να απολαμβάνει το παιχνίδι χωρίς να ενδιαφέρεται για το αποτέλεσμα. Ωστόσο, ένας Ολυμπιακός αθλητής και φίλαθλος δυσκολεύεται σε αυτό, γιατί έχει μάθει σε αυτό. Και αυτό προφανώς δεν είναι σωστό, είναι ίσως θεμιτό όμως όταν μένει στα όρια της επιθυμίας, άντε και της στεναχώριας.

Θα ήθελα να καταθέσω και κάτι ακόμα. Όταν είσαι Ολυμπιακός, ξέρεις ότι η μισή Ελλάδα είναι μαζί σου -ως Ολυμπιακοί- και η άλλη μισή εναντίον σου. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει σεβασμός στον αντίπαλο. Υπάρχει φθόνος και σενάρια φαντασίας. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αποδεχτείς. Ξέρετε... ακόμα και σε αυτήν την ηλικία αμφιταλαντεύομαι πολύ για το αν είμαι σωστός ή λάθος φίλαθλος. (προσοχή: ακολουθεί νέα παράθεση αναμνήσεων) Θυμάμαι στα τέλη της δεκαετίας του '80 και τη δεκαετία του '90 να είμαι με τον πατέρα μου κάθε Κυριακή στο γήπεδο του ΟΦΗ. Να με μαθαίνει να τον υποστηρίζω ως τη μεγαλύτερη ομάδα του τόπου μου. Να ζω και τη μοναδική εμπειρία του 1993 κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης και έκτοτε έως και σήμερα να συνεχίζω να πηγαίνω στο γήπεδο και να τον υποστηρίζω.

Θυμάμαι, τα ταξίδια μου και την αδιάκοπη παρουσία μου από διάφορα πόστα στον Εργοτέλη από το τοπικό μέχρι τη Superleague και τούμπαλιν με αποκορύφωμα τη μεγάλη εμπειρία στη Θεσσαλονίκη. Αναμνήσεις από τη Νέα Υόρκη το 1999 που είχαμε πάει με τα αδέρφια μου στο Gotham Cup (Fiorentina του Batistuta, Aston Vila, Ajax του νεοαποτκτηθέντα εκείνο το καλοκαίρι Νίκου Μαχλά και Παναθηναϊκός), φορώντας φανέλες του Ολυμπιακού και έξω απ' το γήπεδο να μας ρωτάνε κάποιοι από τους χιλιάδες έλληνες γιατί φοράμε φανέλες άλλης ομάδας και εμείς να απαντάμε "γιατί είμαστε Κρητικοί και υποστηρίζουμε το Μαχλά και τον Ajax"!!! 

Άφησα τελευταία την μεγάλη μου αγάπη, την Arsenal για την οποία επισκέφθηκα το Καραϊσκάκης τόσες πολλές φορές στη θύρα 27, αυτή που γνώρισα στο ιστορικό Highbury και νομίζω μου έμαθε πάνω απ' όλα να απολαμβάνω το καλό, ομαδικό και τίμιο ποδόσφαιρο, αλλά και να διαχειρίζομαι ψυχολογικά τις ήττες. Ίσως λοιπόν, όλα τα παραπάνω, να με κάνουν φίλαθλο. Να μου έχουν δώσει την ευκαιρία να αξιολογώ πιο ψύχραιμα και αντικειμενικά.

Ίσως και όχι. Ίσως απλά ήταν ο τρόπος μου να "δοκιμάσω" και να "αμφισβητήσω" τα Ολυμπιακά μου συναισθήματα, όπως αυτά μου μεταλαμπαδεύτηκαν από τον πατέρα μου, για να καταλήξω στο να είμαι Ολυμπιακός επειδή εγώ το γουστάρω, επειδή έτσι γεμίζω μέσα μου. Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω, είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος που ζω φανατικά. Επιλέγω προσεκτικά στρατόπεδο και το υπηρετώ φανατικά. Είτε αυτό αφορά την ομάδα μου, είτε τη δουλειά μου, είτε τη γυναίκα μου. Και με αυτήν την πεποίθηση είμαι πολύ πιο Ολυμπιακός...

Τελικά ναι, είναι δύσκολο να είσαι Ολυμπιακός. Γιατί ο Ολυμπιακός είναι ιδέα. Μια ιδέα που πρέπει να ανακαλύψεις μόνος σου. Όχι επειδή στο λέει ο μπαμπάς σου ή ο μεγάλος σου αδερφός. Πρέπει να έχεις το σθένος να αποδοκιμάσεις έναν αλήτη που ασκεί βία και υποθάλπει την υπόσταση μίας μεγάλης ομάδας. Πρέπει να έχεις τα κότσια να χειροκροτήσεις έναν αντίπαλο που χωρίς να προκαλεί ήρθε και σε κέρδισε. Είναι δύσκολο να είσαι Ολυμπιακός γιατί πρέπει να μάθεις να στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων. Να κάνεις υπομονή, να στηρίζεις, να εκπροσωπείς επάξια τη χώρα σου όταν βγαίνεις εκτός συνόρων, να ξεσπάς τόσο όσο, να προστατεύεις τον κόπο των αθλητών και τα χρήματα των επενδυτών. Πρέπει να απαιτείς από τους αθλητές να παίζουν για τη φανέλα* και αυτό να είναι αρκετό ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Πρέπει να βρίζεις στο γήπεδο την απέναντι κερκίδα (αν ποτέ σε αυτή έρθουν αντίπαλοι φίλαθλοι ξανά) και μετά το τέλος του αγώνα, να μπορείς να βγεις με έναν αντίπαλο φίλαθλο για μπύρες. Yanni Spiridakis

* Η δική μου απαίτηση και γνώμη για να μπορεί κανείς να παίζει για τη φανέλα, είναι να υπάρχει σε έναν Ολυμπιακό που αποτελείται από έναν βασικό κορμό ελλήνων αθλητών που θα πλαισιώνονται από ξένους κάθε φορά. Έναν Γιώργο Αμανατίδη, έναν Βασίλη Σπανούλη ή Κώστα Παπανικολάου και άλλους.

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ο ορισμός της προσπάθειας σε ένα απολαυστικό σαββατοκύριακο

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Έχετε δει τη θεματολογία στις σχολικές εκθέσεις, που ζητούν απ' το μαθητή να γράψει για το πώς πέρασε το σαββατοκύριακο ή τις καλοκαιρινές διακοπές; Έτσι θα διεκδικήσω λιγάκι απ' το χρόνο σας σήμερα, για ένα δικό μου ονειρικό σαββατοκύριακο αθλητισμού.

Βλέπετε, αυτό το σαββατοκύριακο έγιναν μαζεμένα ορισμένα γεγονότα αθλητικού περιεχομένου που προσωπικά σε εμένα εμπεριέχουν υψηλούς συμβολισμούς. Είχα την ευκαιρία να δω τον πρώτο αγώνα της κόρης μου στο άθλημα της πετοσφαίρισης και την ομάδα μου στην καλαθοσφαίριση για τρεις συνεχόμενες ημέρες, αφού ο Ολυμπιακός συμμετείχε στο final eight του Κυπέλλου Ελλάδας το οποίο και κατέκτησε.

Ας τα διαχωρίσουμε όμως λίγο αυτά. Πριν 10 μέρες η κόρη μου, λαμβάνει τον πρώτο της έλεγχο ως μαθήτρια Γυμνασίου. Μέσος όρος 18,6 και εγώ πολύ περήφανος και χαρούμενος για ένα τόσο θετικό ξεκίνημα στο... μεγάλο Σχολείο. 10 μέρες μετά, ύστερα από σχεδόν τρία χρόνια προπονήσεων, δίνει τον πρώτο της αγώνα ως αθλήτρια σε έναν αγώνα που η     ομάδα της χάνει με 0-3. Μέχρι πριν την έναρξη του αγώνα δεν ήξερα τι να περιμένω. Δεν είχα προσδοκίες ή εμμονές, ήθελα απλά να τη δω να παίζει. Όμως παρά την ήττα, την είδα να προσπαθεί. Είδα ότι δεν ήταν παθητική. Είδα ότι -ο ενθουσιασμός, η φλόγα, η παρορμητικότητα ή όπως θες πεσ' το- υπήρχαν και αυτό την έκανε να προσπαθεί για το καλύτερο. Τελικά αυτό ήταν τόσο αρκετό για μένα, όσο ένα πρωτάθλημα! Τελικά όλες μου οι απορίες λύθηκαν. Αυτό ήθελα να δω. Αυτό είχα ανάγκη. Να την δω να προσπαθεί. Τίποτα άλλο.

Στο ίδιο σαββατοκύριακο είχαμε την ευκαιρία εδώ στο Ηράκλειο να παρακολουθήσουμε τον τελικό Κυπέλλου ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Δύο από τις κορυφαίες ομάδες στην Ευρώπη. Προφανώς μέσα από αυτό το κείμενο δε θα μιλήσω για τον αγώνα, αλλά για το γεγονός ότι 5500 άνθρωποι που υποστήριζαν τις δύο ομάδες, κάθισαν στις κερκίδες ανάμικτα. Το γεγονός ότι οι οδηγίες της αστυνομίας έλεγαν να μην φέρουμε διακριτικά ομάδων, δεν εμπόδισε τους φίλους κάθε ομάδας να τραγουδούν και να φωνάζουν συνθήματα. Θεωρώ πως οι Παναθηναϊκοί φίλοι ήταν κάπως περισσότεροι κι έτσι σε μία αρκετά άβολη εν πολλοίς ατμόσφαιρα για μένα, υπέμεινα αρκετά από τα συνθήματά τους για να διαπιστώσω πως περίπου τα μισά αναφέρονται στον Ολυμπιακό! Σίγουρα αυτό έδειξε και το επίπεδό τους, αλλά δε θα εστιάσω εκεί. Θα εστιάσω στη δική μου προσπάθεια να φωνάξω όσο περισσότερο γίνεται (καλύπτοντας έτσι δύο ή και τρεις πράσινες "φωνές") για τη δική μου ομάδα, ανάμεσα σε ένα σωρό αντιπάλους φίλαθλους.

Ένας από αυτούς καθόταν ακριβώς δίπλα μου. Ένας νεαρός με σκουλαρίκι που φανερά άβολα και αυτός τραγουδούσε για την ομάδα του, όμως κατ' επιλογή του δεν φώναξε κανένα υβριστικό σύνθημα δίπλα μου. Ένας φίλαθλος που δεν παρασύρθηκε επειδή ίσως είδε ότι ήμουν υπέρμετρα... εκδηλωτικός; επειδή σεβάστηκε την ηλικία μου; επειδή σεβάστηκε τα παιδιά (μου) που είχα δίπλα μου; Δεν ξέρω, αλλά αυτό το παλικάρι κάπου εκεί ανάμεσα στις φωνές μου (και τις μερικές βρισιές μου σε κάποιον Κώστα, έναν δεν τον ξέρεις), με δίδαξε κάποια πράγματα. Ειδικά όταν με ρώτησε κάτι για κάτι που έγινε σε μια φάση, με "έλιωσε". Του απάντησα ευγενικά και τον άγγιξα στην πλάτη δείχνοντας του τη φιλικότητα και την καλή προδιάθεση που είχα απέναντι του. Αυτό το παιδί, έδειξε ότι κάπως κάποτε, μπορούμε να συνυπάρχουμε μεταξύ μας. Δε χρειάζεται να είμαστε στην ίδια κερκίδα όπου πάνω στην ένταση μπορεί να μας ξεφύγει και μια κουβέντα παραπάνω, αλλά εκεί απέναντι μπορούμε να υπάρχουμε με τα κασκόλ, τις φανέλες μας και όταν ο διαιτητής σφυρίζει να πηγαίνουμε στα σπίτια μας αφήνοντας την καζούρα για την παρέα μας και σεβόμενοι τη στεναχώρια ή ένταση του αντιπάλου.

Δεν είμαι κανένας θεωρητικός. Έχω φάει πέτρες βροχή στην Τούμπα και καδρόνια στην Ξάνθη. Έχω δεχτεί επίθεση στο δρόμο προς Θεσσαλονίκη και απειλή από μαχαίρι στο Ηράκλειο και αλλού. Ξέρω το τίμημα του να λες ανοιχτά ποιος είσαι και ποιον υποστηρίζεις. Γι' αυτό ακούστε με όταν λέω πως αυτό το παιδί δίπλα μου με την πράσινη μπλούζα είναι η ελπίδα των γηπέδων. Είναι ο λόγος που συγκινημένος την επαύριο του τελικού αναρωτήθηκα: "μα τι έγινε χθες; 5500 Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί, μαζί";  

Όμως, θέλω να κλείσω με κάτι άλλο. Κάτι που θα κάνει τη σούμα των παραπάνω. Στον προημιτελικό της διοργάνωσης του Κυπέλλου αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός με το Περιστέρι. Το Περιστέρι με προπονητή τον σπουδαίο Βασίλη Σπανούλη. Θέλω να σταθούμε λίγο εδώ και να διαβάσετε τις απόψεις μου με υπομονή γιατί δε θα σας αρέσει ότι αιρετικό θα γράψω παρακάτω.

Μετά τον αγώνα, εγώ και τα παιδιά μου, περιμέναμε να βγουν οι παίκτες απ' τα αποδυτήρια και να φωτογραφηθούμε. Πρώτος όμως βγήκε ο Βασίλης Σπανούλης τον οποίο προσέγγισα για να του μιλήσω εκτός από τη φωτογραφία. Του ευχήθηκα κάτι προσωπικό και τον ευχαρίστησα για τη συνεισφορά του κι εκείνος μου αποκρίθηκε να χαίρομαι τα παιδιά μου.

Σήμερα που γράφω, ο Βασίλης Σπανούλης έκανε την "πρώτη" του (προπόνηση) ως ομοσπονδιακός προπονητής. Και το καλωσόρισμα που έκανε στους παίκτες ήταν ανατριχιαστικό. Διαβάστε το. Και ήταν όλοι εκεί. Ακόμα και ο Κώστας Σλούκας που λίγες ώρες πριν είχε χάσει τον τελικό Κυπέλλου με μια ντροπιαστική εμφάνιση και που δεν τον είχε καλέσει καν ο Σπανούλης (λόγω ανετοιμότητας). Αυτός ο Σπανούλης θα ενώσει την Ελλάδα.

Αλλά αυτό, το έχουν καταφέρει κι άλλοι. Ο Σπανούλης είναι κάτι διαφορετικό. Είναι ένας άνθρωπος που δεν τα παράτησε ποτέ. Που αν κάποιος έκανε ένα, εκείνος έκανε δύο. Αν κάποιος έκανε δέκα, εκείνος έκανε εκατό. Αν κάποιος τον έβριζε αυτός συνέχιζε κι αν κάποιος τον αποθέωνε, αυτός και πάλι συνέχιζε. Το 2016 και το 2017 είχα την ευκαιρία να τον δω σαν παίκτη εδώ στο Ηράκλειο. Ακόμα θυμάμαι τον μορφασμό εκνευρισμού όταν έχανε σουτ στην προθέρμανση!

Ο Βασίλης Σπανούλης διατηρεί μερικά από τα πιο σημαντικά ρεκόρ του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, αλλά δεν είναι αυτός ο Σπανούλης. Είναι ο ορισμός της προσπάθειας. Είναι η ελληνική μετάφραση του never give up. Είναι το σπουδαιότερο πρότυπο που κόσμησε ποτέ εφηβικό τοίχο. Αν ο Γκάλης έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα, ο Σπανούλης έφερε την αξία του αθλητισμού στην Ελλάδα. Και ναι, είμαι της γενιάς του Γκάλη. Με τον Σπανούλη είμαστε συνομήλικοι. Δεν με έκανε αυτός να αγαπήσω τον αθλητισμό. Με έκανε όμως να υποκλιθώ στο υπέρτατο μεγαλείο ενός ανθρώπου που δεν ήταν ποτέ celebrity. Έσκυβε το κεφάλι και προσπαθούσε-προσπαθούσε-προσπαθεί.

Μην αναρωτηθείτε ποτέ γιατί έφυγε από τον Παναθηναϊκό. Έφυγε από τον Παναθηναϊκό γιατί εκεί τα είχε όλα. Αλλά το "όλα" δεν ήταν αρκετό για εκείνον. Ήθελε να χτίσει από το απόλυτο μηδέν. Με αυτή την ευλογία της ελληνικής κοινωνίας πορευόμαστε τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό και το δικό του παράδειγμα παίρνω γράφοντας το σημερινό επίλογο. Ο Σπανούλης είναι ένα παράδειγμα για την κόρη μου. Γιατί το 18,6 χωρίς προσπάθεια θα γίνει εύκολα 11. Είναι ένα παράδειγμα για να προσπαθεί. Είναι παράδειγμα για να προσπαθήσουμε όλοι μας να συνυπάρχουμε με το διπλανό "αντιφρονούντα" κόκκινο ή πράσινο.

Θέλω να ευχαριστήσω το Θεό για ένα σαββατοκύριακο με τόσες αξίες και διδαχές. Ένα σαββατοκύριακο που για μένα ο Σπανούλης υπήρχε σε κάθε του λεπτό. Και θέλω να διευκρινίσω κάτι. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που προσπαθούν κάθε στιγμή της ημέρας. Η διαφορά είναι πως αν ένας από αυτούς πετύχει, τότε γίνεται το πρότυπο μιας ολόκληρης γενιάς. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ομοφυλοφιλική επιβολή; επιλέγω κοινωνική απειθαρχία

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Μάλλον είναι η πρώτη φορά που τυχαίνει να το αναφέρω δημόσια, αλλά πάντα έπαιζα και παίζω με κούκλες. Όχι εκείνες τις πλαστικές τύπου Barbie, τις άλλες τις λούτρινες, τα αρκουδάκια και τα σκυλάκια. Ένα ολόκληρο κουκλοθέατρο με κανονικό story που συνεχιζόταν μέσα στις μέρες και τα χρόνια και που ζωντάνεψε ξανά κάνοντας το αργότερα με τα παιδιά μου.

Το ότι το συνόδευα με τα στρατιωτάκια μου, τα playmobil, το Nintendo και το λατρεμένο μου Subbuteo ήταν κάτι που ερχόταν πολύ φυσικά για εμένα. Με τον πατέρα μου έβλεπα μπάλα και με τη μάνα μου τραγουδούσαμε, μιλούσαμε και κάπως έτσι ο μικρός Γιάννης μεγάλωσε.

Σε αυτό το "μεγάλωσε" ας κάνουμε μερικές στάσεις με περιοδικά Playboy, Penthouse, κάποιες "πειρατικές" ακατάλληλες βιντεοκασέτες και καταλαβαίνετε που το πάω...

Στην παρέα μου, ήμουν ο πρώτος που ασχολήθηκε με κορίτσια και μάλιστα από πολύ νωρίς και όλα αυτά χωρίς κανέναν γονιό να με ενθαρρύνει να είμαι πολύ... "άντρας" ή κανένας σκληρός τύπος.

Όμως αυτό ήμουν και αυτό παραμένω. Ένας άντρας. Ένας άντρας που το πρώτο και τελευταίο του χαρακτηριστικό πρέπει να είναι η γυναίκα. Γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό. Γιατί δεν μας το διδάσκει απαραίτητα κάποιο κοινωνικό πρότυπο (σας θυμίζω το μικρό Γιάννη παραπάνω), απλά επειδή αυτό του βγαίνει φυσικά.

Αρκετά μεγάλος πρόλογος για να εκθειάσω τη δική μου άποψη για το θέμα των ομοφυλόφιλων, των γάμων και της τεκνοθεσίας τους, όπως προκύπτει από την επικαιρότητα και όπως θα καταλήξει σε μία κοινωνική και πολιτική απειθαρχία εκ μέρους μου.

Ουδέποτε αποδέχτηκα την ομοφυλοφιλία. Για μένα ήταν και παραμένει μία από τις πολλές ανωμαλίες της κοινωνίας μας. Ομολογώ πως υπήρξα και επιθετικός απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, κάτι που κατέληξα να αναθεωρήσω με την κατάλληλη πνευματική βοήθεια.

Σήμερα, αυτή η ανωμαλία, μπορεί να θεωρηθεί ως διαστροφή ή μία αρρώστια. Και μία αρρώστια μπορεί να προκαλέσει πολλές ανωμαλίες σε έναν άνθρωπο. Από έναν όγκο, μέχρι μία αναπηρία. Παλεύω με τον εαυτό μου, να αποδεχθώ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά σαν άρρωστους που έχουν ανάγκη από αποδοχή και αγάπη, όχι σαν κάτι φυσιολογικό και ισότιμο όπως η κοινωνία επιμένει να μου το επιβάλλει.

Το να είσαι ομοφυλόφιλος, τείνει να είναι μία τάση στην Δυτική κοινωνία και όλοι γνωρίζουμε πως οι τάσεις κάνουν έναν κύκλο. Κύκλο είπα; Μα φυσικά. Η κοινωνία επιστρέφει στην περιθωριοποίηση της γυναίκας που επί δεκαετίες δίνει μεγάλη μάχη να θεωρηθεί ίση με τον άντρα -και σε πολλούς τομείς ή κοινωνίες, δεν το έχει καταφέρει ακόμη-  και ο ομοφυλόφιλος άντρας πλέον θέλει να την αντικαταστήσει ως σύντροφος ενός άντρα αλλά και ως πατέρας Β' αντί μίας μητέρας. Μετά τα μηδενικά δικαιώματα μίας γυναίκας στην κοινωνία, τώρα δεν αναγνωρίζεται καν η υπόστασή της, γιατί επιβάλλεται να αναγνωριστεί η υπόσταση του άντρα που καταλαμβάνει τον αντρικό και τον γυναικείο ρόλο! Διατηρώ την ψυχραιμία μου όμως, γιατί όπως είπα και νωρίτερα, η Ιστορία κάνει κύκλους.

Υπάρχουν όμως και μερικές κόκκινες γραμμές. Την πρώτη την έθεσε υπέροχα ο άνθρωπος που στολίζει την Εκκλησία μας με την παρουσία του, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ευγένιος, ο οποίος αν και με εντυπωσίασε με τις open minded απόψεις του, ξεκαθάρισε ότι είναι άλλο η συμβίωση και άλλο ο γάμος. Ο γάμος αποτελεί εκκλησιαστικό όρο και ορίζεται ως η σύζευξη ετερόφυλων ανθρώπων.

Αυτό λοιπόν είναι το ένα. Το δεύτερο αφορά στην τεκνοθεσία. (Θέλουν λοιπόν) μετά τις πολύχρωμες παρελάσεις και τα αμέτρητα δημόσια come outs, να μας επιβάλουν πως είναι δικαίωμα τους και η απόκτηση ενός παιδιού στο οποίο θα είναι κηδεμόνες. Θέλουν δηλαδή να υπερπηδήσουν την ιερή συμβολή της γυναίκας στην κοινωνία, αρπάζοντας ένα μωρό που θα έχει γεννήσει, στο οποίο θα χτίσουν μία ψευδαίσθηση μίας οικογένειας (που δε θα είναι οικογένεια). Ένα ή περισσότερα παιδιά δηλαδή στα οποία πατέρας θα είναι ο ένας (ή κανένας) και ο άλλος θα είναι αυτός που θα κάνει τι;

Όλες οι αναφορές, τα παραμύθια, οι παραδόσεις, οι οικογενειακές ιστορίες, ταινίες. Όλα θα πρέπει να γραφτούν απ' την αρχή, μόνο και μόνο για να φιμώσουν το ρόλο της γυναίκας και να ικανοποιήσουν την αρρώστια των ομοφυλόφιλων. 

Αλλά ας πούμε ότι αυτά τα παιδιά δίνονται σε αυτά τα ζευγάρια. Ας πούμε ότι η διαστροφή κερδίζει στην κοινωνία, όπως πολλές ακόμα φορές έχει συμβεί αυτό σε άλλους τομείς. Ας επικεντρωθούμε λιγάκι στα ίδια τα παιδιά. 

Αν όπως υποστηρίζουν η ομοφυλοφιλία -όπως λένε- έρχεται φυσικά στον άνθρωπο, τότε είναι πολύ πιθανό τα υπό την κηδεμονία τους παιδιά, να βγουν φυσιολογικά. Δηλαδή αγοράκια που θα κυνηγάνε κοριτσάκια! Σε αυτήν την περίπτωση ποια θα είναι τα κριτήρια τους; Ποια τα πρότυπα τους; Ίσως η απάντηση να κρύβεται στα δικά μου παιδικά χρόνια. Που μια χαρά έπαιζα με κούκλες και μια χαρά κατέληξα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Σκεφτείτε τον περίγυρο αυτών των παιδιών. Το περιβάλλον τους. Τις δυσκολίες και τον εκφοβισμό που θα δεχτούν στην πορεία της ζωής τους, χωρίς να φταίνε ποτέ σε τίποτα.

Μπορώ να σκεφτώ αμέτρητα ακόμα επιχειρήματα που με τρομάζουν στην ιδέα ότι μία Δεξιά κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει με όρους κομματικής πειθαρχίας, κάτι το οποίο δεν προκύπτει από τις ανάγκες της κοινωνίας μας, όπως αντίθετα η ανάγκη για στήριξη της οικογένειας, τα κίνητρα για νέες γεννήσεις, η ακρίβεια, η φορολογία, οι επενδύσεις, η παραγωγή κλπ.

Επιλέγω να ολοκληρώσω εδώ, εκφράζοντας το φόβο μου για μια κοινωνία που δεν μου επιτρέπει να μην αποδέχομαι το ανώμαλο και μου επιβάλλει να αποδεχτώ μία νέα κανονικότητα που ξεπερνάει τα όρια της αρρώστιας. Μπορώ όμως ακόμα να γράψω ελεύθερα τις παραπάνω αράδες και να μην πειθαρχήσω στο νόμο του instagram, του TikTok, της Trap και της επιβεβλημένης κανονικότητας των gay. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

το δίσεκτο 2024 και το τάλαντο που θέλω να θερίσω

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Κάποτε πίστευα στους ανθρώπους. Κι ύστερα πίστευα πως είμαι το κέντρο του κόσμου. Σύντομα κατάλαβα το πόσο ασήμαντος είμαι και θεωρούσα πώς κάθε άνθρωπος έχει έναν σκοπό να εκπληρώσει.

Χρειάστηκαν 40 ολόκληρα χρόνια για να συνειδητοποιήσω πως τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύουν. Στην πραγματικότητα είμαστε τόσο μόνοι που η παρουσία μας δεν έχει καμία σημασία, κανένα νόημα, καμία ουσία. Αυτό όμως που μας διαφοροποιεί από ένα τυχαίο μυρμήγκι που περπατάει εκεί έξω, είναι ένα δώρο Θεού. Το γεγονός ότι για κάποιο λόγο Εκείνος επέλεξε το ανθρώπινο είδος για να είναι καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση Του.

Έτσι, μαζί με την ασημαντικότητά μας, πήραμε δώρο και ένα τάλαντο. Κάποιοι το πέταξαν στα σκουπίδια. Άλλοι το αγνόησαν. Οι περισσότεροι δεν το ανακάλυψαν ποτέ. Σε κάποιους ήταν η επιστημονική σκέψη που μετέτρεψε την αδυναμία τους σε δύναμη. Σε άλλους ήταν η φωνή, που μετέτρεψε τη φτώχεια τους σε έναν παράδεισο. Σε μερικούς ήταν οι αθλητικές ικανότητες που τους έδωσαν ένα διέξοδο σε μία αδιέξοδη ζωή. Σε ορισμένους ήταν η δομή του λόγου, που αποτέλεσαν το εισιτήριο να ξεφύγουν απ' τα στενά όρια της εποχής τους.

Χρησιμοποιώντας κανείς το τάλαντό του, δεν είναι απαραίτητο να μείνει στην Ιστορία. Αρκεί να αναχθεί σε κάτι περισσότερο από ένα απλό μυρμήγκι. Ας πούμε ότι αυτή είναι η εκ Θεού αποστολή του.

Κλείνοντας τη χρονιά που φεύγει σε λίγες ώρες, αναλογίζομαι πόσοι συνάνθρωποι μας δεν πρόκειται ποτέ να ανακαλύψουν το τάλαντό τους. Άλλοι δολοφονήθηκαν εν ώρα εργασίας/υπηρεσίας, άλλοι βρέθηκαν στη λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο, άλλοι ήταν επιβάτες οχημάτων χωρίς έλεγχο κι άλλοι ίσως έκαναν ένα μοιραίο λάθος. Λυπάμαι τόσο γι' αυτούς τους ανθρώπους που βουρκώνω στη σκέψη ότι δεν πρόλαβαν να εκπληρώσουν το σκοπό τους κι ελπίζω ο Θεός να έχει ένα άλλο σχέδιο για εκείνους.

Ένα νέο έτος όμως είναι προ των πυλών. Στην πραγματικότητα ο χρόνος δεν χωρίζεται, αλλά για εμάς τους ανθρώπους, αυτός ο διαχωρισμός μας προστατεύει από το χάος. Έτσι κι εγώ, από καιρό τώρα, έχω πάρει το θάρρος να "βαφτίσω" αυτό το δίσεκτο έτος ως το δικό μου έτος. Το έτος που έθεσα τον πήχη ψηλά για να αρχίσω από φέτος να θερίζω. Ελπίζοντας πως έχω βρει κι εγώ το τάλαντό μου και έχοντας περάσει χρόνια που το έχω σπείρει από δω κι από κει, ελπίζω πως φέτος θα αρχίσει η εποχή του θερισμού για μένα. Αυτή η αριθμητική συμμετρία ζυγών αριθμών που σημαίνουν πολλά για μένα, έρχεται όσο είμαι εν ζωή, ερεθίζοντας τους δικούς μου ψυχαναγκαστικούς αισθητήρες που μου έδωσαν το έναυσμα να είμαι τόσο αισιόδοξος.

Ας μη γελιέμαι. Παραμένω ένα μυρμήγκι με ένα τάλαντο. Παραμένω ένας άνθρωπος μόνος μέσα σε μία πυκνοκατοικημένη κοινωνία, έχοντας κοντά μου ακριβώς τον αριθμό των αγαπημένων μου προσώπων που απαιτούνται για να μην εξαϋλωθεί η οντότητα μου και έχοντάς μακριά μου τον αριθμό των αγαπημένων μου προσώπων, που οι διάφορες επιλογές, μου τους στέρησαν. Αυτά είναι τα δεδομένα και αυτά τα υλικά της κατσαρόλας της ζωής.

Κατά μία αναρχική θεωρία μου, το 2024 θα ολοκληρωθεί σε 14 μήνες κι έτσι, όλα όσα θέλω να πετύχω σε αυτό το έτος έχουν διορία ως και τον Φεβρουάριο του -για εσάς- 2025. Κλείνοντας, ίσως θα ήθελα να αποκλείσω το συγγραφικό μου τόνο και να αναφέρω μερικές επιγραμματικές κουκκίδες των υλικών της κατσαρόλας μου. Τη Σοφία, για τη στήριξη, την κατανόηση και τη διάθεση. Τη Δέσποινα για την ανατριχιαστική εμπειρία να βλέπω τον εαυτό μου να μεγαλώνει. Τη Δήμητρα για την πρόκληση να κεντρίσω το ενδιαφέρον της. Το Νίκο, για τη δύναμη του να με στηρίζει ακόμα και μόνο με τις αναμνήσεις. Το Βάκη, του οποίου ακόμα αντηχούν στις επιλογές μου, οι επιρροές του. Και του Βασίλη, του ανθρώπου που ανακάλυψε πρώτος το τάλαντό του και κάθε μέρα η σκέψη του, μου δίνει την ηρεμία να ανακαλύπτω το δικό μου.

Εύχομαι καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλους σας, αλλά ειδικά για φέτος και για πρώτη φορά στη ζωή μου, εύχομαι καλή χρονιά σε εμένα. Η δική μου ιστορία έχει δείξει, ότι σε περιόδους δικής μου ευημερίας, κανείς δεν έχασε από όσους ήταν κοντά μου, ακόμα κι αν αυτοί ήταν άλλοτε αμέτρητοι κι άλλοτε, ένας. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

οι άδειοι ναοί και η λάθος ερμηνεία της ελευθερίας

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Σε λίγες ώρες θα χτυπήσει η καμπάνια της Εκκλησίας σε κάθε γειτονιά. Πιστοί θα προσέλθουν φορώντας τα ρούχα της Κυριακής και θα παρακολουθήσουν το μεγάλο Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας. Ύστερα θα λάβουν την Θεία Κοινωνία ή το αντίδωρο και θα συνεχίσουν σε μία ήρεμη και ξεκούραστη ημέρα.

Κάπου, κάπως, κάποτε έτσι ήταν τα πράγματα, μέχρι που οι πιστοί πείστηκαν πως ο Θεός μας διδάσκει την Ελευθερία. Πράγματι, σε καμία θρησκεία του κόσμου εκτός της Χριστιανικής, δε θα βρείτε τόση ελευθερία στην έκφραση, την συμμετοχή και την ορθότητα της πίστης. "Σταυρώστε" με αν βλασφημώ αλλά ίσως κάπως έτσι προέκυψε και το σχίσμα με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε 3 διαφορετικούς δρόμους της Χριστιανοσύνης.

Ο Θεός δίδαξε αγάπη και μαζί έναν ελεύθερο τρόπο έκφρασης και σκέψης και όλο αυτό, καμιά εικοσαριά αιώνες μετά ήρθε να "κουμπώσει" στη νοοτροπία των πιστών. Βλέπετε, ο Χριστούς δίδαξε ελευθερία αλλά είχε ένα χαρισματικό τρόπο να προσελκύει τους ανθρώπους. Το ίδιο συνέβη και με τους Πατέρες της εκκλησίας που συνέχισαν το έργο Του έχοντας εκτός από τα λόγια και τον ηγετικό τρόπο να κερδίζουν την αφοσίωση του λαού.

Σήμερα, οι ηγέτες χάθηκαν. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και οι ιερείς βολεμένοι στο brand της χριστιανοσύνης στήριξαν την ελευθερία, αλλά χωρίς καμία ικανότητα να την εμπνεύσουν στον κόσμο μαζί με τα λόγια Του Θεού. Προτίμησαν να τα παπαγαλίσουν για να ζήσουν κι εκείνοι πιο ελεύθερα. Το αποτέλεσμα είναι προφανές και αυτονόητο και καθρεφτίζεται απόλυτα μέσα σε έναν ναό την ώρα της λειτουργίας.

Ένας άδειος ναός, με σκόρπιες φαλάκρες, άσπρα μαλλιά και μαντήλια στο κεφάλι από ηλικιωμένους που έτσι έμαθαν. Και λίγο πιο μετά, κάποιοι μεσήλικοι που ήρθαν επειδή "σήμερα κάτι είναι" ενώ λίγο αργότερα κάποιοι γονείς με παιδιά κρατώντας λαμπάδες, για να βγάλουν την αγγαρεία της Θείας μετάληψης επί τρεις φορές.

Και ναι, είναι λογικό, γιατί αυτό το brand της Εκκλησίας έχει χαλάσει εδώ και καιρό. Αν ρωτήσεις κάποιον θα σου πει για την περιουσία της Εκκλησίας και κάποιους ιερείς που ακούστηκαν ότι προβαίνουν σε παράνομες πράξεις. Λες και η Εκκλησία είναι επιχείρηση. Λες και ο ιερέας την ώρα της Λειτουργίας είναι ο Γιώργος, ο Δημήτρης, Αντώνης και όχι -φορώντας τα άμφια- η προσωποποίηση της ίδιας της τριαδικής θεότητας. Κανένας από αυτούς δε θα σταθεί στη πνευματικότητα της Εκκλησίας. Και ύστερα θα σου πει "εγώ δεν πάω στην Εκκλησία. Πιστεύω με τον τρόπο μου". Κάποτε αυτή η απάντηση με εξόργιζε, ήταν η απόλυτη δικαιολογία για να μην πάει κάποιος στην Εκκλησία, να μη νηστέψει, να μην προσευχηθεί. Τώρα όμως κατάλαβα πως δεν φταίει εκείνος, αλλά η ελευθερία που διδάσκει η Χριστιανοσύνη.

Αλλά ας αφήσουμε τα θρησκευτικά και αναρωτηθούμε. Που οδηγεί η ελευθερία χωρίς καθοδήγηση; Η ελευθερία χωρίς ηγεσία; Η ελευθερία χωρίς κινητοποίηση; Αν δυσκολεύεστε σκεφτείτε έναν έφηβο που αποζητά ελευθερία διακαώς και αν έχει την ευκαιρία να τη γνωρίσει χωρίς καθοδήγηση, τον περιμένει μία ζωή ανελέητων εμπειριών, παραβατικότητας, κατάχρησης και διαστρέβλωσης της ανθρώπινης υπόστασης.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την Εκκλησία με τους πιστούς. Τι χρειάζεται; Έχω τις απόψεις και προτάσεις μου, αλλά δεν είναι επί της παρούσης. Σημασία έχει πως αυτό το χαλασμένο brand, χρειάζεται γερό marketing και επαναπροσδιορισμό του τι εννοούσε ο Ιησούς όταν δίδασκε ελευθερία. Καλό σας βράδυ. Τα λέμε σε λίγο σε έναν -άδειο- ναό. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

όταν με νίκησε η νύχτα (ειδύλλιο)

Καληνωρίσματα.

Νύχτα.

Ξενύχτησα τη νύχτα, με άγρια ξενύχτια και άχρωμ' ουρανό.

Και φως.

Το φως μετά τη νύχτα, η άγουρη παλέτα κι οι σκέψεις στο γκρεμό.

Εκδίκηση μου πήρε, και άφησε να φεύγω, πριν σκάσει ο αυγερινός.

Λειψός, δειλός κι αλύτρωτος, μεσ' των κουμπιών τις διαδρομές

αναζητώ το φάρμακο, μέσα σε πόλεμο αγιάτρευτο και με των σκέψεων τις ριπές.

Ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά. Μία ανάμνηση από το πουθενά.

Και πάλι ρέει το αίμα μου και πάλι το ρεύμα -μου- με διαπερνά.

Και έρχεται ένα όραμα, μια σκέψη, μια εικόνα.

Δε θέλω να 'μαι εγώ εκεί, μην είναι το δικό μου σώμα.

Δίνε μου δύναμη, πάρε και τη δικιά μου. Δεν έχω χρόνο ή άνεση για να σε ξαναβρώ μπροστά μου.

Αν δε σε φτάνει, δεν θα απορώ. Θα κάνω κλικ για να χαθεί η σκιά μου.

Και τώρα μέρα.

Άνθη που άνοιξαν ξανά, κι άνθρωποι χωρίς χαρά, βρέθηκαν ξάφνου ακριβώς μπροστά μου.

Κι εσύ.

Ήσουνα πάντοτε εσύ, ένα κουτί σε μια ζωή, μα κι η παρηγοριά μου.

Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »

ένα ευχαριστώ πολύ μίας adamωσης

Καληνωρίσματα επισκέπτες και αναγνώστες.

Αν από το 2005 δεν έχω κάνει κάτι ποτέ στο yannidakis μου, αυτό είναι ένα κείμενο κατά παραγγελία. Απόψε όμως η έμπνευση και η αφορμή ήρθαν έξωθεν μέσα σε μία Όαση σκέψεων και εικόνων που με διαπέρασαν.

Σε αυτό το ιστολόγιο έχουμε μιλήσει για τους αποχωρισμούς ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Είναι ένα θέμα που προσωπικά με βασανίζει δεκαετίες τώρα, πολύ και που κάθε φορά που γράφω γι' αυτό, βρίσκω ένα νέο πρίσμα το οποίο μπορώ να αναπτύξω.

Να, όπως σήμερα για παράδειγμα που μόνος καθώς είμαι στο γραφείο μου τρεισήμισι τη νύχτα, σαρώνω εγκεφαλικά τις τελευταίες δεκάδες ωρών που πέρασαν και σκέφτομαι πώς θα επιστρέψω τη Δευτέρα το πρωί στην δουλειά με το ίδιο χαμόγελο και την ίδια διάθεση αντικρύζοντας μία θέση κενή. Μία -όχι τυχαία- θέση που τυγχάνει να βρίσκεται ακριβώς στο διπλανό γραφείο. Τη θέση του Αδάμ (δεν χρειάζεται το πλήρες όνομα, κράτησα το καλλιτεχνικό). Του συνάδελφου που πέτυχε να γεμίσει τον χρόνο.

Έχετε συνυπάρξει ποτέ με κάποιον που μετά από πολλά χρόνια συν-εργασίας, οι δρόμοι σας χωρίστηκαν και ο ένας στον άλλο ευχήθηκε και καλή τύχη όπου κι αν πας, που λέει και το λαϊκό άσμα; Ε, καμία σχέση.

Ο Αδάμ για εμένα ήταν το άτομο που ήθελα να έχω δίπλα μου, ακόμα κι αν όλη μέρα δε χρειαζόταν να μιλήσουμε καν. Ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο συνοψίζαμε την ουσία ενός γεγονότος, ενός συμβάντος ή μίας απόφασης... με μία μόνο ματιά! Αυτή η ματιά αρκούσε για να επιβεβαιώσει ο ένας τον άλλο στην άποψη του. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά αναφέρομαι σε συζητήσεις επιπέδου. Το "έλα ρε μαλάκα" που έσπαγε την μονοτονία της επαγγελματικής βουβαμάρας, δεν είχε καμία σχέση με αυτήν την ματιά που αναφέρω. Αυτή ήταν η προσωπική μας νοητή γλιστρίδα.

Αλλά αυτός είμαι εγώ. Ένας τυχαίος εργαζόμενος που καθόταν δίπλα σε έναν άλλο τυχαίο εργαζόμενο. Εκεί που η... πίστα αλλάζει -που λέει και ένας γνωστός ψυχολόγος- είναι στην καταγραφή των καταστάσεων στις οποίες δεν εμπλέκομαι προσωπικά, αλλά ως σιωπηλός παρατηρητής (πες με και κουτσομπόλη αν προτιμάς), είδα τον Αδάμ να χαίρει της εκτίμησης ακόμα και της κοπέλας που έφερνε τους καφέδες. Είδα τους συναδέλφους του να προσέχουν τα λόγια του και να σέβονται τις τοποθετήσεις του. Τους είδα να δέχονται την παρατήρησή του και να του ζητούν βοήθεια νιώθοντας ασφάλεια. Τους είδα να αναγνωρίζουν την πορεία του και την αξία του σαν επαγγελματίας και σαν άνθρωπος.

Ο Αδάμ δεν είναι μεγάλος στην ηλικία. Έχει να γράψει πολλά επαγγελματικά χιλιόμετρα ακόμα, όμως ακόμα κι έτσι, είναι ο ορισμός στο πως να εξηγήσεις σε κάποιον τι είναι τα γραφήματα. Ξέρετε αυτά με τις γραμμές και τις καμπύλες που -τσουπ- ανεβαίνουν, ανεβαίνουν κι ανεβαίνουν, κάνοντας χαρούμενους όσους τα κοιτάνε. Έτσι κι εκείνος από ένας σερβιτόρος, έγινε πωλητής, διευθυντής και μετέπειτα στέλεχος μίας μεγάλης επιχείρησης. Και τώρα η καμπύλη του ανεβαίνει ακόμα πιο ψηλά.

Και αν θυμάστε προηγούμενο κείμενο μου, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από το να έχεις εργαστεί στις πιο χαμάλικες δουλειές που υπάρχουν εκεί έξω, πριν καταλήξεις σε μία αρεστή για εσένα, θέση. Όταν ανεβαίνεις στην ιεραρχία -αν δεν την "ψωνίσεις" εντελώς- θυμάσαι που ήσουν και αξιολογείς καλύτερα όσους έχεις από κάτω σου.

Τι σχέση έχει αυτό με τον Αδάμ; Θα απαντήσω, μπαίνοντας στον ενδοιασμό να διαγράψω όλα όσα έχω γράψει πιο πάνω, γιατί όλα καταλήγουν σε αυτό: Στο "ευχαριστώ πολύ" της Αθηνάς που με δάκρυα στα μάτια αναγνώριζε πως ο κάποτε προϊστάμενος της, την καθοδήγησε στην εταιρεία και με το δικό του λιθαράκι την έκανε μία επίσης εξαιρετική εργαζόμενη. Αυτό το δακρύβρεχτο "ευχαριστώ πολύ" το ακούω ξανά και ξανά και αν μπορούσε ο Αδάμ να το κορνιζάρει κάπως, θα του πρότεινα να σκίσει τα πτυχία του και να κρεμάσει αυτό στον τοίχο. Κι αν ποτέ χρειαστεί να στείλει κάπου το βιογραφικό του ξανά, αυτό το "ευχαριστώ πολύ" με εκείνο το δάκρυ της Αθηνάς να βάλει κάτω απ' το όνομα κι ας λερώσει την κόλλα κι ας μην έχει τίποτα άλλο γραμμένο.

Φίλε Αδάμ, τη Δευτέρα εμείς "εδώ", εσύ "εκεί" και η καρέκλα σου άδεια, αλλά δεν πειράζει. Όσο υπάρχουν άξιοι άνθρωποι σαν εσένα εκεί έξω, εγώ δε θα χάνω τις ελπίδες μου. Υποθέτω πως εκεί στο μαντείο των Δελφών, όλο και κάτι θα ξέρουν παραπάνω. Όσο για εμάς και τις ματιές μας; Καλή Adamωση. Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

 Διαβάστε περισσότερα.. »