ΦΘΟΡΑ ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ
Είναι λίγο μακάβρια παρατήρηση, όμως πλέον η πολιτική ενασχόληση στην Ελλάδα αποτελεί “must” για κάθε λογής πολίτη. Άνθρωποι όλων των ηλικιών πλέον, κάθε επαγγελματικού κλάδου και οιουσδήποτε επιπέδου μόρφωσης ασχολούνται με την επικαιρότητα που μονοπωλείται από τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Το μακάβριο όπως χαρακτήρισα την δραστηριότητα αυτή, έγκειται στο ότι η κρίση για τον καθένα είναι φυσιολογικά υποκειμενική και επηρεάζεται άμεσα από την ιδιοσυγκρασία του καθενός. Πριν καιρό έγραφα πως ο έλληνας είναι καχύποπτος από τη φύση του, οπότε όλες οι θεωρίες συνωμοσίας που ακούγονται σήμερα είναι πολύ πιο εύκολο να διαδοθούν. Άλλωστε είναι τόσο συγκλονιστικός ο καταιγισμός αποκαλύψεων διαφθοράς της πολιτικής ηγεσίας που θα έλεγε κανείς πως η τριανταπεντάχρονη μεταπολιτευτική επιείκεια του έλληνα ήταν σχεδόν ενοχοποιητική.
Γιατί όμως συνένοχος ο μέσος έλληνας; Προφανώς ποτέ δεν ήταν μέρος των ολίγων, που ονόμαζαν τις μίζες ‘χορηγίες’ και ποτέ δεν είχε την ευχέρεια να αγοράζει στρέμματα πολυτελών διαμερισμάτων. Και στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας εισάγω στην θεωρία της κλιμάκωσης η οποία υποστηρίζει πως σε ένα περιβάλλον τίποτα δεν υπάρχει εξίσου. Όλα βρίσκονται σε αναλογία, σε συσχετισμό με τα μεγέθη του κάθε ανθρώπου, του κάθε αντικειμένου, της κάθε ιδέας και πάει λέγοντας. Ουσιαστικά σε ένα περιβάλλον –λόγου χάρη- ανάπτυξης, το μικρό θα έχει μικρό ρυθμό ανάπτυξης και το ήδη μεγάλο πολύ μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης. Έτσι, σε κλιμακούμενο περιβάλλον η ανάπτυξη θα είναι σχετική. Το ίδιο συμβαίνει και με την διαφθορά, την μιζέρια του πολιτικού και κοινωνικού μας κατεστημένου. Παρουσιάζει κι αυτό σημάδια πολιτικής κλιμάκωσης. Αν οι πολιτικοί κατά πως φαίνεται, υπήρξαν βουτηγμένοι στην διαφθορά ας ρίξουμε μια πρόχειρη ματιά στο τι συμβαίνει στον μέσο έλληνα πολίτη.
Εκείνον που κατάφερε επιτέλους να βάλει τον γιο του στο ναυτικό και στους τρεις μήνες πέτυχε μια καλή μετάθεση κοντά στο σπίτι του. Στον μέσο έλληνα που έκοψε μερικές επιταγές στις υποχρεώσεις του για να μπορέσει να φύγει με την οικογένεια διακοπές στην Μύκονο. Στον μισθωτό που ποτέ του δεν φύλαξε για μια δύσκολη στιγμή ένα μικρό πόσο που έτυχε να περισσέψει. Προτίμησε να δώσει μια καλή προκαταβολή για να αγοράσει με δόσεις ένα καινούριο αυτοκίνητο. Τελικά διαπίστωσε πως είχε περισσότερες ανάγκες και δίπλα στο στεγαστικό του πήρε μερικά ακόμα καταναλωτικά δάνεια για τις επιμέρους ανάγκες του. Στον συνταξιούχο που πήρε το ΕΦΑΠΑΞ και την πρώτη σύνταξη πριν καν βγάλει άσπρες τρίχες. Αυτό δεν τον εμπόδισε να δουλέψει σε μιαν άλλη δουλειά –άτυπα- αφού είχε αντοχές και άπλετο ελεύθερο χρόνο. Στον φοιτητή που πήρε το πτυχίο της Λογιστικής στα έξι χρόνια επειδή οι εργασίες στις καφετέριες και οι παρουσιάσεις στα clubs ήταν υπεράνω του πρωινού ξυπνήματος για μάθημα. Στον ασθενή που υποσχέθηκε φακελάκι στον γιατρό επειδή όλοι έτσι κάνουν χωρίς να αποφασίσει να αντιδράσει έστω απειλώντας πως θα φέρει τα… κανάλια. Στον μέσο έμπορα που αποφάσισε πως οι τακτικές πελάτισσες δεν χρειάζονται αποδείξεις και τις αντάμειψε με καλύτερες τιμές. Στον τίμιο αγρότη που με την επιδότηση αγόρασε καινούριο διαμέρισμα στην πόλη ώστε να μπορεί να κοιμάται όταν ανεβαίνει τα βράδια με το αγροτικό για τα μπουζούκια. Στην Μαρία που αγόρασε παπούτσια από τον κινέζο αγνοώντας την κατά μερικά ευρώ πιο ακριβή τοπική αγορά που θα ανακυκλώσει τα χρήματα στον τόπο. Στον Γιώργο που έχει ξάδερφο στην Εφορία και αύριο ο ημιυπαίθριος δε θα χρειαστεί να δηλωθεί. Στον Νίκο που χρωστάει σχεδόν σε ότι κινείται αλλά ήταν από τους πρώτους που αγόρασαν το νέο smartphone!
Αν κι εσείς εντοπίσατε τον εαυτό σας λίγο-πολύ σε μια απ’ τις παραπάνω συμβολικές κατηγορίες, τότε πάντα κλιμακωτά, βρίσκεστε κι εσείς στο μάτι του κυκλώνα. Είστε κι εσείς μέρος του συστήματος που θέλει τον μέσο έλληνα να αποτελεί σε κλιμάκωση την μικρογραφία του διεφθαρμένου πολιτικού. Άλλωστε κι αυτός έλληνας είναι, γιατί να διαφέρει; Ακόμα όμως κι αν μιλάμε για διαφθορά, η αρχική παρατήρηση πως ο έλληνας ασχολείται ενεργά με την πολιτική, ισχύει. Και μιλώντας κανείς για πολιτική γενικά στην Ελλάδα όπου οικογένειες και ισχυρά πολιτικά πρόσωπα την κυβερνούν μεταπολιτευτικά για δεκαετίες, πρέπει να διευκρινίσουμε ποια είναι η τόσο σημαντική διαφοροποίηση που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οδεύουμε ή προσεγγίζουμε αν θέλετε, μια εξέλιξη, έναν εκσυγχρονισμό που μας δίνει το δικαίωμα να συζητάμε για μια αλλαγή. Μα φυσικά η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική επικαιρότητα. Στο γεγονός πως οι δύο βασικοί πολιτικοί αρχηγοί δείχνουν αμείλικτοι εμπρός στα σκάνδαλα που εκθέτουν πολιτικά πρόσωπα διάφορων βαθμίδων του κόμματός τους. Ο πρωθυπουργός δεν το πολυσκέφτηκε όταν διέγραψε την υφυπουργό του για χρέη του συζύγου της και μάλιστα δικαίως, αν αναλογιστεί κανείς την διαδικτυακή δημοσκόπηση του blog ‘yannidakis live’ που κατέληγε στο ότι σωστά η κυρία Γκερέκου έχασε το χαρτοφυλάκιο της, ακόμα κι αν στο μέλλον αξίζει μια νέα ευκαιρία να το ανακτήσει. Επίσης χαρακτηριστική ήταν η στάση του κόμματος ήταν σκληρή όταν αποκαλύφθηκαν παράνομοι χρηματισμοί κυβερνητικού στελέχους της κυβέρνησης Σημίτη. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ο Παπανδρέου προκειμένου να προχωρήσει τη σκληρή κυβερνητική του στάση δεν δίστασε να τα βάλει και με τη βάση του κόμματος του και με ονόματα ιστορικά όπως αυτό του Τσοχατζόπουλου και μάλιστα είναι αυτός που επιμένει στις εξεταστικές επιτροπές ακόμα κι αν εκτίθενται και άτομα της παράταξης του δηλώνοντας ανοιχτά πως δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος ή για το αν θα παραμείνει στην κυβέρνηση, αλλά το τι θα κάνει όσο είναι σ’ αυτή. Αυτό, είναι αλλαγή!
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
Πρακτικά όμως το πρόβλημα παραμένει και είναι η νέα τάξη πραγμάτων που απαιτεί μεγάλες θυσίες από τους έλληνες και πάνω απ’ όλα αλλαγή ιδιοσυγκρασίας και στάση ζωής. Δεν φτάνει μόνο να προσαρμοστούν οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί στα νέα οικονομικά δεδομένα, θα πρέπει και η εν γένη φιλοσοφία να διαμορφωθεί κατάλληλα ώστε η προσφορά στο κοινό καλό να συνάδει με την ατομική προσπάθεια. Έτσι, σε περίοδο παρατεταμένης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, πολλά ζητήματα τίθενται υπό επαναπροσέγγιση με τα δεδομένα να είναι εντελώς διαφορετικά πλέον. Πολίτες και πολιτικοί, πελάτες και υπάλληλοι, εργαζόμενοι και εργοδότες. Γινόμαστε μάλιστα μάρτυρες ριζικών αλλαγών που επιφέρει η ανάγκη. Ανάγκη για χρήματα είτε αυτά αφορούν μείωση του ελλείμματος, είτε κάλυψη τρεχουσών αναγκών. Τα γνωστά πλέον μέτρα, ψηφίστηκαν στη Βουλή υπό το κλίμα μιας απεργίας που δεν κατάφερε να αποτρέψει την ψήφιση του νόμου, κατάφερε όμως να δώσει “βήμα” σε αποβράσματα ώστε να δολοφονήσουν και να καταστρέψουν. Μέσα στην γενίκευση όλων αυτών είχε ενδιαφέρον να ερευνηθεί το τι συμβαίνει μισθολογικά κι όχι μόνο σε ευρύτερο επίπεδο.
Διαπιστώνουμε λοιπόν πως ο “δέκατος τρίτος” και “δέκατος τέταρτος” μισθός αποτελούν ελληνικά τερτίπια για να δικαιολογηθεί η καταναλωτική μανία των πολιτών σε συγκεκριμένες περιόδους. Αν ρίξουμε μια ματιά στις δυτικές χώρες θα διαπιστώσουμε πως πολλά από αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι καν σκέψη στο εξωτερικό. Τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων με το επίδομα αδείας όπως το ονομάζουμε, δεν υφίστανται στο εξωτερικό. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν λαμβάνουν μερικά από τα πιο ευφάνταστα επιδόματα (π.χ. επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία και επίδομα προσπάθειας) ενώ αποτελούν ένα ελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού της κάθε χώρας. Κι αν νομίζετε πως ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας που πρόσφατα αυξήθηκε αποτελεί εισπρακτικό σκάνδαλο για μια χώρα που βρέθηκε πολύ κοντά στο να χρεοκοπήσει, τότε ρίξτε μια ματιά γύρω σας. Οι περισσότερες εκ των σκανδιναβικών χωρών που ζηλεύουμε για την ευημερία τους έχουν το ΦΠΑ στο 25%, ενώ μια σειρά από σαφώς αναπτυγμένες χώρες όπως η Αυστρία, και η Ιταλία είναι στο 20%, το Βέλγιο 21% ενώ η Γερμανία και η Γαλλία στο 19 και 19,6% αντίστοιχα! ΦΠΑράδεισος αποτελεί η Ελβετία, η Αγγλία και ΗΠΑ. Και ύστερα ξεκινά το γνωστό “ξέρεις πόσο πληρώνονται εκείνοι”; με το οποίο δε θα διαφωνήσω. Όχι πριν κάνω την αυτονόητη πράξη του μοιράσματος του 13ου και 14ου μισθού στον βασικό, που σημαίνει πως σε έναν υπάλληλο των 800€ αντιστοιχεί δώρο 1600€ το χρόνο. Αν διαιρέσουμε το ποσό αυτό με τους δώδεκα μήνες (1600/12=130) προκύπτουν 130€ επιπλέον το μήνα για τον κάθε εργαζόμενο. Αν καταργηθούν τα δώρα, παίρνουμε αύξηση που φέρνει τον μισθό μας στα 930€ το μήνα!
Εκτίμηση πολλών οικονομικών αναλυτών την οποία συμμερίζομαι απόλυτα, καθώς και κατεύθυνση της κυβέρνησης είναι να μειωθούν οι τιμές σε πολλά από τα προσφερόμενα προϊόντα και υπηρεσίες. Σε αυτό όλα δείχνουν πως θα συνεισφέρουν οι νέοι ελεγκτικοί οργανισμοί του κράτους που θα επιβλέπουν το κέρδος των μεγάλων επιχειρήσεων μοιράζοντας πρόστιμα όπου παρατηρείται αλλοίωση του ανταγωνισμού. Ξαφνικά ένα φρένο μπήκε στον αλόγιστο καταναλωτισμό των υλιστών ελλήνων όπως είχαμε καταντήσει. Θα είναι δύσκολο, σε πολλούς αδύνατο, όμως το σπάσιμο της φούσκας περικλείει ενέργεια και απελευθερώνει αέρα. Αυτόν τον αέρα που χρειαζόμαστε για να ξεκινήσουμε νέες επενδύσεις με νέο όραμα για αυτό που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Αν οι πεσμένοι ρυθμοί ανάπτυξης “φτωχαίνουν” την χώρα αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Ήδη Λιβυή και Κίνα ετοιμάζουν επενδύσεις πολλών εκατομμυρίων ευρώ στην χώρα μας. Αν οι έλληνες γυρίσουν στην σκληρή δουλειά σίγουρα έχουν θέση στο νέο μοντέλο ανάπτυξης.
Δεν ξέρω αν ξαφνικά οι εναπομείναντες πολιτικοί έγιναν καθαροί με σημαία τη διαφάνεια, σίγουρα όμως μια πρώτη προσέγγιση προς τα εκεί που οι πολίτες απαιτούμε, γίνεται. Θέλω να υποστηρίξω την κυβέρνηση και το έργο της, όχι για το χρώμα της ή την ιστορία της, αλλά για αυτό που δείχνει πως θέλει να καθιερώσει. Και ύστερα θέλω να συνεργαστώ με μια τέτοια κυβέρνηση συμμετέχοντας ενεργά και κρίνοντας αυστηρά. Θέλω να μειώσω τις υπερκαταναλωτικές ανάγκες μου και να σταματήσω να ζω εις βάρος του συμπολίτη μου και πολύ χειρότερα, του ίδιου του κράτους. Θέλω να σταματάω στην διάβαση στο δρόμο και να πετάω τα σκουπίδια μου στον κάδο κι όχι στο δρόμο. Θέλω να αλλάξω ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως για μια περίοδο θα αγχώνομαι για να πληρώνω το νοίκι. Δώστε μου το κίνητρο να αλλάξω κύριε Παπανδρέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το