ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 24/08/2009
Σήμερα οι τριακόσιες λέξεις φαντάζουν ως το όριο μου για την εισαγωγή κι έτσι παρακαλώ ιδιαίτερα την προσοχή σας στο σημερινό ερώτημα.
Γιατί, έχουμε ένα εύστοχο παράδειγμα εδώ στην Ελλάδα με τους πολίτες να μεταναστεύουν συνεχώς απ’ τις μικρές πόλεις και χωριά τους στην μεγάλη Αθήνα των ευκαιριών και της «σπουδαίας» ζωής, για να περάσουν τελικά τα χρόνια και να αναπολούν τα χρόνια που ήταν «πρώτοι στο χωριό»!
Αυτό βέβαια δεν είναι απόλυτο. Γιατί ο άνθρωπος γεννιέται με φιλοδοξίες που σε ορισμένες περιπτώσεις παρατηρεί πως η δεδομένη κατάσταση του δεν είναι ικανή να τις ικανοποιήσει.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν αγάπησε τον αρχικό του τόπο. Δε σημαίνει πως δεν μόχθησε και δεν δούλεψε τίμια και με σεβασμό για να αποκτήσει τα προνόμια που έχει εκεί. Άλλωστε πάντα θα τιμά αυτό το μέρος και θα έχει τις καλύτερες αναμνήσεις. Η ζωή δεν τελειώνει, μεταβάλλεται.
Από την άλλη, ίσως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το επόμενο μεγάλο βήμα να κρύβει απογοητεύσεις και αποτυχίες. Όχι απαραίτητα λόγω ανικανότητας, όμως ίσως το μικρό αυτό μέρος του παρόντος να είναι η καλύτερη επιλογή. Εδώ που η αναγνώριση και η αγάπη, είναι ειλικρινή, εδώ που για τόσα χρόνια ο ένας επένδυε στον άλλο με κόπο και εργατικότητα.
Ίσως ακόμα και οι προοπτικές να είναι περισσότερες απ’ όσες δείχνουν και απλά να χρειάζεται περισσότερος ενθουσιασμός και δουλειά.
Το άγνωστο, ειδικά αν είναι μεγαλύτερης κλίμακας, μας γοητεύει πάντοτε και αποτελεί μια σπουδαία πρόκληση. Όμως σαν την παραβολή του άσωτου υιού, ίσως ενδεχομένως να αποδειχτεί πιο ωφέλιμη η λύση της παραμονής.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Ρισκάρεις κυνηγώντας ένα καλύτερο αύριο μακριά από το μέρος που αναδείχτηκες και αναγνωρίστηκες ή παλεύεις κι άλλο αντιμέτωπος με τα όρια της μικρής κοινωνίας για το καλύτερο που ονειρεύτηκες κάποτε. Λοιπόν; Πρώτος στο χωριό ή τελευταίος στην πόλη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το