Καληνωρίσματα. Σας έχει ποτέ τύχει να είστε απλά ένα βήμα πίσω; Καθυστερημένοι; Την ώρα που ξεκαθαρίζονται τα πράγματα να μην έχετε την ευκαιρία να τα διορθώσετε; Έτσι κι εκείνη που είχε εκείνες τις στιγμές με εκείνον. Την κοιτούσε με έναν τρόπο για να της δείξει πόσο περήφανος νοιώθει για εκείνη μα ακόμα και τότε εκείνη είχε παράπονο που ποτέ δεν το είπε κι ας ήξερε ότι το νοιώθει. Εκείνες τις στιγμές που φανταζόταν το μέλλον της ή ήθελε να την προστατέψει, αυτή έφευγε μακριά περιφρονώντας τον.
Τόσο αργά! Τότε συνειδητοποίησε τα πράγματα όπως ακριβώς ήταν στ’ αλήθεια και ήθελε να τον έχει στην αγκαλιά της, έστω εκείνες τις τελευταίες στιγμές του. Αν μόνο μπορούσε για λίγο, ξέρει πως θα μπορούσε να ανταποδώσει μονομιάς για όλα παίρνοντάς του τον πόνο για πάντα. Τώρα στέκεται παγωμένη να τον ευχαριστεί με δάκρυα στα μάτια ντυμένη στα μαύρα υποβαθμίζοντας όλα τα λάθη και οραματίζεται μια στιγμή που ακούει τη φωνή του. Θα ήταν σίγουρα αρκετή για να τακτοποιήσουν τόσες εκκρεμότητες. Όμως δε γίνεται και συνειδητοποιώντας το, ξεσπά σε κλάματα ξανά σκεφτόμενη τις στιγμές που έριχνε όλες τις ευθύνες πάνω του και νοιώθει τόσο πληγωμένη που τον είχε πληγώσει τότε.
Σήμερα όμως είναι μια άλλη πραγματικότητα κι ο εγωισμός της, την κρατά. Αρνιέται τα πάντα για να δείχνει αλώβητη και δεν είναι. Λίγοι το ξέρουν αυτό. Κι αν ακόμα νοιώσει πως φτάνει σε αδυναμία, τότε κρύβεται. Απομονώνεται στον εαυτό της πολεμώντας τις αναμνήσεις και την απουσία του. Και από τη μάχη δείχνει να νικιέται ανακαλώντας το τελευταίο αντίο και το γιατί δεν είδε τα λάθη της τότε, γιατί δεν πρόλαβε να κατανοήσει έγκαιρα, γιατί δεν σιγουρεύτηκε πως ήταν περήφανος για εκείνη. Τώρα το μόνο που μπορεί να αναρωτηθεί είναι αν συνεχίζει να την φροντίζει από κει ψηλά. Άλλες φορές το αισθάνεται κι άλλες το επιθυμεί. Όλα αυτά τα ερωτήματα θα χρειαζόντουσαν μια μόνο στιγμή μαζί του για να απαντηθούν. Και τι δε θα έκανε να είχε μια ακόμα στιγμή! Να τον κοιτάξει στα μάτια και να της ανταποδώσει το βλέμμα που της προσέδιδε σιγουριά και ασφάλεια.
Ξέρει όμως πως δεν γίνεται να έχει αυτήν την μία στιγμή. Δε γίνεται το χρόνο να γυρίσει πίσω, δε γίνεται να σταματήσει να πληγώνει τον εαυτό της που πλήγωσε εκείνον κι έτσι μένει μόνο να (του) υποσχεθεί: Θα τα καταφέρω. Θα συνεχίζω να σε κάνω περήφανο. Θα χαράξω τον δρόμο μου χωρίς να δειλιάσω πια, χωρίς να μείνω άλλο πίσω! :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το