Καληνωρίσματα από το άσπρο μου κρεβάτι. Πάντα ονειρευόμουν το θάνατο μου μετά από μια ηρωική πράξη όμως τα πράγματα έγιναν διαφορετικά. Ξαπλωμένος, χωρίς καν να μπορώ να μιλήσω, απλά να νοιώθω το χέρι της να με κρατάει. Πονάω ξέροντας πως βλέπει πως οι στιγμές μας είναι πλέον ελάχιστες. Αφήσαμε τόσα όνειρα χωρίς να πραγματοποιηθούν, τόσες προσπάθειες στη μέση και τώρα δεν μπορώ καν να της πω ότι την αγαπώ και ότι δεν φοβάμαι. Άραγε να με ακούει που της δίνω κουράγιο; Να με νοιώθει;
Προσπαθώ να δώσω παράταση στην τελευταία μου πνοή κρατώντας την πριν αυτή με πάρει στο τελευταίο μου ταξίδι. Προλαβαίνω να αναπολήσω τους χειμώνες μας στο τζάκι, όλα εκείνα που λέγαμε πως θα παλέψουμε και τώρα δεν μπορώ καν τον εαυτό μου να σώσω. Το μόνο μέρος που θα βρεθούμε για να σε αγκαλιάσω τώρα, θα είναι το λευκό δάσος που θα έρθεις κάποτε να με βρεις. Ξέρω πως νοιώθεις το κάλεσμα μου, το καταλαβαίνω από τη γεύση των δακρύων σου που στάζουν πάνω μου. Βλέπω πως με κοιτάς. Σα να χάνεις τη λάμψη κι εγώ ονειρεύομαι να μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου για να στη δώσω πίσω, μα ούτε το χέρι σου δεν μπορώ να σφίξω.
Σε ένοιωσα ακόμα κι όταν εξαντλημένη αποκοιμήθηκες για λίγο. Αισθάνομαι πως στο όνειρό σου είδες να ήταν όλα ψεύτικα, όμως ξυπνάς και ξέρεις την αλήθεια, ότι δεν υπάρχω, δεν βρίσκομαι πια εδώ. Δεν έχει νόημα. Πες μου καληνύχτα, θα είναι η τελευταία. Και μη φοβάσαι. Ξέρω πως φοβάσαι όταν μένεις μόνη. Παίρνω την τελευταία μου πνοή, αυτή που κρατούσα για σένα τόση ώρα και ακούω να φωνάζεις το όνομα μου, ενώ προσπαθώ να απαντήσω καθώς απομακρύνεσαι από την εικόνα μου που όλο και σκοτεινιάζει.
Ήταν η τελευταία μου πνοή και τώρα το απόλυτο σκοτάδι :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το