ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 30/06/2010
Καληνωρίσματα. Λεωφόρος Μίνωος. Στο ρεύμα καθόδου προς τη θάλασσα. Έχει μόλις νυχτώσει και ένα απότομο φρενάρισμα ξεσηκώνει την ήσυχη εκείνη την ώρα, γειτονιά. Λίγα δευτερόλεπτα μετά και πολύ ξαφνικά ένας μεσήλικος κύριος σπαράζει στο κλάμα και ξεσπά σε δυνατούς λυγμούς. Βγαίνοντας έξω για βοήθεια βλέπω πολλά αίματα πάνω στο δρόμο και τον κύριο να έχει αγκαλιά ένα μικρό σκυλάκι που συνέχιζε να αιμορραγεί αν και νεκρό. Μπροστά του, ένα συντετριμμένο ζευγάρι νέων να απολογείται ότι δεν έτρεχε κι ότι το άτυχο ζωάκι πετάχτηκε απότομα. Κανείς δεν ζήτησε ευθύνες. Τα αίματα ήταν πάρα πολλά για να αναλωθείς σε κουβέντες.
Την άλλη μέρα το πρωί τα αίματα ήταν ακόμα εκεί, η ζωή συνεχίστηκε κι αν κάνεις μια προσεκτική βόλτα θα δεις πιο πριν, πιο μετά ή σε άλλο δρόμο βιαστικές γάτες να κείτονται νεκρές μέχρι τα συνεργεία καθαρισμού να τις μαζέψουν. Άλλωστε τι διαφορά έχουν τα αδέσποτα με τα κατοικίδια; Δεν ξέρω αν αυτός ο κύριος θα έκλαιγε για μια νεκρή γάτα στο δρόμο ή για έναν νεκρό μετανάστη πιο κάτω. Και ακριβώς αυτή η υποψία φανερώνει τη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα και πάμε λίγο παραπάνω για τη σχέση των μοναχικών ανθρώπων με τα κατοικίδια τους, τον σύντροφο, την παρέα, τη χαρά, την ελπίδα που έχουν και ίσως αρκεί για να τους κρατά στη ζωή. Υπερβολικό;
Κι όμως ειδικοί ψυχολόγοι αναφέρουν πως ένα κατοικίδιο, από ψαράκι έως… φίδι(!) και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθένα, μπορεί να αποτελέσει ειδικό σύντροφο ζωής σε μοναχικά άτομα, αποτελώντας βασικό τρόπο καταπολέμησης της κατάθλιψης. Και τελικά ίσως τα ζωάκια να έχουν αυτήν την ιδιότητα που δεν φαντάζει αμέσως αυτονόητη, όμως είναι ικανή να δημιουργήσει μια σχέση αλληλεξάρτησης υψηλού επιπέδου. Σκεφτείτε ένα δωράκι για έναν μοναχικό τύπο, σκεφτείτε ένα σύντροφο ζωής, αρκεί να μην τελειώσει τόσο άδοξα όπως στη Λεωφόρο Μίνωος στο Ηράκλειο :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το