Σήμερα περπατούσα στη βροχή. Ναι, στο κατά τ’ άλλα ηλιόλουστο Ηράκλειο, βρέχει εδώ και πολλές μέρες. Ο δρόμος βρεγμένος, το ίδιο και τα σπίτια, οι πινακίδες, τα μνημεία, τα δέντρα. Ο κόσμος να περπατά με πιο γρήγορο ρυθμό, να τρέχει για να γλιτώσει μερικές στάλες βροχής παραπάνω, από το ακριβό του σακάκι ή την καινούρια ομπρέλα.
Η βροχή μπορεί να αποκαλύψει σε μεγάλο βαθμό το χαρακτήρα των ανθρώπων. Βλέπεις ατάραχους να περπατούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα, να προφυλάσσονται κάτω από τα μπαλκόνια και αναρωτιέσαι πόσες σκοτούρες μπορούν να έχουν. Σε μια γωνία χωρίς φόβο άστεγοι που σα να μην έχει αλλάξει τίποτα συμμερίζονται τη διαφορετικότητα της μέρας με τους περαστικούς. Η βροχή είναι σαν το τύμπανο σε ένα συγκρότημα. Ο ρυθμός πτώσης της καθορίζει και την ταχύτητα κινήσεων στο δρόμο. Ίσως τα αυτοκίνητα να είναι ακινητοποιημένα, όμως το άγχος, η αγωνία και η ανάγκη για «πιο γρήγορα» διαβάζεται εύκολα στα πρόσωπα όλων.
Εγώ συνεχίζω ατάραχος να παρατηρώ καθώς περπατάω και να βλέπω αδέσποτα ζώα να έχουν βρει ένα προσωρινό καταφύγιο για να προστατεύσουν τη γούνα τους. Εκείνα δε θα έχουν την ευκαιρία να τη στεγνώσουν σε κάποιο σπίτι. Μελετώ τα δέντρα και τα φυτά της πόλης. Δείχνουν να είναι τα μόνα που απολαμβάνουν το νερό! Χορεύουν στους ρυθμούς του αέρα, πίνουν την υγρασία και πρασινίζουν δείχνοντας τη χαρά τους. Στο βάθος κάτι φοίνικες τα «πειράζουν» λέγοντας πως δεν έχουν ανάγκη από βροχή. Κρίμα που πρέπει να βρω κι άλλους ανθρώπους. Ταραγμένους, διστακτικούς. Πολλοί έχουν αγανακτήσει. Η βροχή σα να παίζει με τα συναισθήματά τους. Ο ρυθμός της καθορίζει πιο πολλά και ακόμα περισσότερα.
Το βράδυ οι νυχτερίδες θα πετάξουν και πάλι. Μπορεί το φεγγάρι να μη φαίνεται απόψε και η βροχή να γυαλίζει το ανάγλυφο δέρμα τους, όμως τίποτα δε σταματήσει το πέρας του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το