ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 19/06/2010
Καληνωρίσματα. Στη ζωή πρέπει να ξέρεις να αντιμετωπίζεις τη μοναξιά σχεδόν όσο και την συναναστροφή σου με κάποιο άτομο, όσο κι αν τα δύο αυτά είναι παντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Ποτέ βέβαια κανείς δεν πρόκειται να υπογράψει ένα έγγραφο πιστοποίησης της μοναξιάς και κανείς ποτέ δεν θα έχει το δικαίωμα να το προσθέσει στο βιογραφικό του.
Έτσι σε ανύποπτες για τον καθένα φάσεις στη ζωή διαβαίνει ένα μονοπάτι μοναξιάς. Μόνος αλλά όχι αδρανείς. Ο δρόμος πρέπει να διασχιστεί. Ένας δρόμος άδειος, χωρίς διαγραμμίσεις ή τοπία για να περνάς και να αλλάζεις παραστάσεις. Εκεί που κάθε λακκούβα ή ανωμαλία του σου θυμίζει διαλυμένα όνειρα που σε κάθε βήμα καταπονείς ή προκαλείς να απομακρυνθούν ανάλογα με την απόσταση που διανύεις. Ο δρόμος δεν έχει τέλος κι αν έχει σίγουρα κανείς δεν γνωρίζει που οδεύει, πως τερματίζει, είναι όμως μονόδρομος κι έτσι απλά διαλέγεις τον ρυθμό στο βήμα σου και συνεχίζεις. Έναν ρυθμό που μοιάζει με αυτόν της καρδιάς σου. Ναι, τον ακούς, γιατί δεν υπάρχει και τίποτα άλλο ρυθμικό ν’ ακουστεί σε αυτήν την ερημιά. Και είναι ερημιά όχι γιατί δεν υπάρχει κανείς άλλος, αλλά θαρρείς πως όλοι κοιμούνται κι αν όχι τότε σίγουρα δεν τους “βλέπεις” και κανείς απ’ αυτούς δε μπορούν να “δουν” εσένα. Ίσως το μόνο που ξεγελά αυτήν την ερημική σταθερότητα να είναι η σκιά. Η πιστή σου σκιά που ακολουθεί αλλάζοντας θέσεις κάθε τόσο μήπως και σε αφυπνίσει πριν να εξαφανιστεί κι αυτή μόλις το σκοτάδι πέσει, για να ξαναπροσπαθήσει πάλι αύριο.
Κι όμως, ανάμεσα στον βηματισμό σου παρατηρώ ένα βλέμμα με ελπίδα, μήπως κάποιος σε βρει, μήπως κάποιος εμφανιστεί για να δώσει χρώμα στην άτονη ασπρίλα, να δώσει μια στροφή στην μονότονη ευθεία και ως τότε σκέφτεσαι τι σκατά πήγε στραβά και τι είναι εκείνο που μπορείς να διορθώσεις. Στην τελική ξέρω πως ζω κι όχι επειδή ο γιατρός είπε πως οι εξετάσεις βγήκαν καλές. Και περπατώ μονάχος. Μονάχος περπατώ :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το