ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 18/02/2010
Καληνωρίσματα. Εκτός από τα μέσα ενημέρωσης, παντού στα blogs θα βρείτε πολυδιάστατες καταχωρήσεις για την κρίση στη χώρα μας. Οι αριστεροί κατηγορούν το κράτος, οι δεξιοί τους χειρισμούς του, οι μη κομματικοποιημένοι την κατάντια μας και πάει λέγοντας. Η σύνοψη αποτελείται από μια ατελείωτη γκρίνια απ’ όλους λες και ήρθαν τώρα στην Ελλάδα.
Ας πάμε λίγο πίσω. Καμιά δεκαριά χρόνια που όλα –κατά πως λένε οι περισσότεροι- ήταν καλύτερα με τη δραχμούλα. Τότε που οι τουρίστες μεθούσαν τόσο ώστε να μην καταλαβαίνουν το “γδύσιμο” απ’ τη διαφορά στο συνάλλαγμα, τότε που ελέω διαφορετικού νομίσματος δεν ασχολούμασταν με στατιστικές που έδειχναν πόσο μεγάλη διαφορά είχαμε με τους εταίρους ευρωπαίους σε μισθούς, συντάξεις, υπηρεσίες κλπ. Τότε που η διαφθορά ήταν λέξη θαμμένη στα λεξικά, γιατί (η άλλη λέξη) οι “εξυπηρετήσεις” βόλευαν τους έχοντες που φοροδιέφευγαν, αλλά κι εμάς μας συνέφερε γιατί είχαμε χαμηλότερες τιμές. Βόλευαν τους έχοντες γιατί βασίλευε η μίζα και η “κάτω απ’ το τραπέζι” επίτευξη επιθυμιών. Και στην αλυσίδα βρίσκονταν και οι μικρομεσαίοι που είχαν έναν γνωστό, που είχε έναν γνωστό που δούλευε στο δημόσιο και θα παρέγραφε τα χρέη, την κλήση, το πρόστιμο, θα μετέθετε το γιο σε ευνοϊκή μονάδα, την κόρη στο τοπικό πανεπιστήμιο. Στάση. Πριν συνεχίσω, θυμηθείτε τη φορά που υπήρξατε μέρος της αλυσίδας.
Ωραία. Συνεχίζω. Και συνεχίζω γιατί η ελπίδα μπορεί να δώσει κίνητρο προσπάθειας ακόμα κι όταν όλα είναι εναντίον σου. Όπως η Ελλάδα, όπως η –θέλω να πιστεύω- ειλικρινής- κυβέρνηση, όπου μάχεται ενάντια στις τιμωρίες της Κοινότητας, στα καρφιά των δημοσιογράφων, στις κατηγόριες της αντιπολίτευσης, μα πάνω απ’ όλα ενάντια στο λαό που βολεμένος στον καιρό της δραχμούλας, αδυνατεί να συνεργαστεί αντιλαμβανόμενος πως η μάχη για την Ελλάδα έχει νικητή το κοινό καλό κι εκείνος ανήκει σ’ αυτό όπως όλοι. Κι όμως. Είναι τόσο κακομαθημένος που βάζει συνεχώς αυτογκόλ κατηγορώντας, μιζεριάζοντας και αναπολώντας τις εποχές της “εξυπηρέτησης”. Αυτό λέγεται έλλειψη συνείδησης που προέρχεται από την έλλειψη παιδείας, που προέρχεται από την έλλειψη υποδομών που προέρχεται ακριβώς από κείνη την εποχή της “δραχμούλας”.
Αντιλαμβάνομαι πως καλούμαστε να πληρώσουμε περισσότερα απ’ όσα ενδεχομένως “φάγαμε”, όμως στον πόλεμο ο πλούσιος έχει το ίδιο όπλο με τον φτωχό κι αν κάποτε νικήσει παίρνει το ίδιο παράσημο αντρείας, ακόμα κι αν συνεχίσει να είναι φτωχός αργότερα. Η κρίση λένε ότι είναι ευκαιρία κι εγώ συμπληρώνω πως είναι πόλεμος. Εγώ λέω να συμμετέχω στον πόλεμο, συμμαχώντας με το κράτος για να νικήσω, αν όχι για μένα, για τα παιδιά μου, το κοινό καλό, την Ελλάδα. Έρχεστε; :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το