Καληνωρίσματα. Την Τετάρτη 17 Νοεμβρίου ήταν μια ιδιόμορφη νύχτα. Ξημερώνοντας Πέμπτη θα είχαμε το φαινόμενο της “βροχής των Λεωντίδων” μιλάμε για υπολείμματα από την ουρά κομήτη σε μέγεθος κόκκου ρυζιού που καίγονται στην ατμόσφαιρα και μας χαρίζουν ένα σπάνιο θέαμα.
Εκείνο το βράδυ ο ουρανός στο Μεγάλο Κάστρο ήταν πεντακάθαρος σα να είχε συνεννοηθεί για την ημέρα διεξαγωγής του φαινομένου. Φρόντισα να κάνω έναν νυχτερινό περίπατο στην παραλία του Καράβολα μαζί με ωραία παρέα και ύστερα περίμενα το φαινόμενο που θα άρχιζε στην μία και θα κρατούσε ως τις τέσσερις τη νύχτα. Πράγματι, πήρα θέση σε σωστό σημείο να απολαύσω το φαινόμενο. Κρατούσα τσικουδιά και άναψα το πούρο μου.
Είναι αλήθεια πως το φαινόμενο ήταν πολύ εντυπωσιακό αν και αρκετά αραιό σε εμφάνιση. Όμως εκεί στο απόλυτο σκοτάδι, στην απόλυτη ησυχία την πιο ενδιαφέρουσα ώρα του εικοσιτετραώρου, ήταν κάτι άλλο που επισκίασε το φαινόμενο. Ήταν ο ίδιος ο ουρανός. Σύννεφα δεν υπήρχαν και αν κοιτούσες ψηλά για ώρα ένοιωθες πως βρισκόσουν σε μάθημα Αστρονομίας με τον πιο μεγάλο χάρτη στον κόσμο! Είναι δύσκολο να περιγράψω πόσο έντονα φαινόντουσαν οι αστερισμοί που κατάφερα να ξεχωρίσω, όπως την Μεγάλη Άρκτο και τον Ηνίοχο. Το θέαμα άρχισε να γίνεται πολύχρωμο όταν δεδομένης της απουσίας της Σελήνης, όλοι οι πορτοκαλί πλανήτες διεκδικούσαν όλη την ομορφιά του σύμπαντος. Τον Ερμή δεν κατάφερα να τον ξεχωρίσω, όμως η πάντα παρούσα Αφροδίτη ήταν πιο όμορφη από ποτέ, ο Άρης αχνοφαινότανε και φυσικά ο μεγάλος Δίας που παρά την απόσταση το πορτοκαλί του ήταν ορατό.
Λίγο πριν τις τέσσερις άφησα το υπερθέαμα. Το πούρο είχε τελειώσει ώρα και η καράφα είχε αδειάσει αφήνοντας το κρύο να διακόπτει το δέος του θεάματος. Έδωσα ραντεβού με τ’ αστέρια για την επόμενη φορά που θα κοιτάξω τον ουρανό από ψηλά και ετοιμάστηκα για τα βράδια που κοιτάω τη Γη και τους ανθρώπους της από το ίδιο ύψος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το