ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 09/03/2009
Ένα τεράστιο κοινωνικό ζήτημα δίχασε πρόσφατα τη Βρετανία και ολόκληρο τον κόσμο, όταν προβλήθηκε σε αγγλικό μέσο η αυτοκτονία αμερικανού σε ντοκιμαντέρ.
Συγκεκριμένα, ο πενηνταεννιάχρονος έπασχε από αμυατροφική πλευρική σκλήρυνση. Αίτημα του ήταν να φύγει από τη ζωή και έτσι κατέφυγε σε ελβετική κλινική όπου υποβοηθήθηκε με ηρεμιστικά για το τέλος της ζωής του.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του εγχειρήματος ο άντρας συνεργάστηκε με σκηνοθέτη στη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ που σκοπό είχε όπως δήλωσε η γυναίκα του, να παραδειγματίσει τον κόσμο και να παρουσιάσει το ότι πρόκειται για μια ανώδυνη μέθοδο.
Πάραυτα η κοινή γνώμη δε δέχεται μια τέτοια επιλογή με βάση τη θεωρία περί αφαίρεσης ζωής. Άλλωστε η αυτοκτονία δεν είναι αποδεκτή από τη θρησκεία, κάτι που ασπάζεται ο κόσμος.
Η συγκεκριμένη εκπομπή κατηγορήθηκε πολύ από οργανώσεις κατά της ευθανασίας. Και η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν νεαρός που έμεινε ανάπηρος οδηγήθηκε στην ίδια κλινική για ευθανασία. Τώρα οι γονείς του κινδυνεύουν με βαριές κατηγορίες.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, του αν πρόκειται για μια επιλογή που υπάρχει ή πρέπει να υπάρχει στον καθένα μας. Στο ντοκιμαντέρ αφήνεται να εννοηθεί πως ακόμα και αν συμβεί κάτι άσχημο στη ζωή ενός ανθρώπου, υπάρχει πάντα η ανώδυνη επιλογή της ευθανασίας.
Εγώ πάλι θεωρώ πως μια τέτοια επιλογή σβήνει κάθε ελπίδα στη ζωή κάποιου. Αν φανταστούμε πως πλέον ένα παιδί που έμεινε ανάπηρο σκέφτεται το θάνατο, εκμηδενίζονται αμέσως η προσπάθεια για ένταξη στην κοινωνία, η ελπίδα για μια ισότιμη μεταχείριση, η αγάπη για τη ζωή όπως αυτή εξελίσσεται, ο σεβασμός για το Θεό.
Ο καθένας έχει δικαίωμα στην επιλογή τρόπου ζωής του, όμως κατά πόσο ο θάνατος έγινε επιλογή; Κατά πόσο η ζωή είναι προαιρετική; Αν αυτό είναι το επόμενο βήμα, τι θα επακολουθήσει στον κοινωνιολογικό τομέα της; Ας ζήσουμε προσπαθώντας να διατηρηθούμε στη ζωή με την καλύτερη δυνατή ποιότητα που μπορούμε να της παρέχουμε. Ο θάνατος μπορεί να περιμένει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το