σημερινή προσθήκη στην λίστα των καταχωρήσεων τσι μέρας
από ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ...
Ουστ κορόϊδα ! Που πήγατε και φυτευτήκατε…
Σε αυτόν τον τόπο, οι πραγματικοί -εμφανείς και αφανείς…- ήρωες κάθε κατάστασης, πάντα έπεφταν θύματα της λήθης ή της ηλιθιότητας. Σε κάθε επανάσταση, εθνική, ταξική, κλπ, κάποιοι πρότασαν το θάρρος και την Ψυχή τους, για το κοινό καλό. Για εκείνα που θεωρούσαν ιερά και όσια.
Όμως, το πλήρωμα του χρόνου, ερχόταν να τους απαξιώσει πανηγυρικά. Από τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, μέχρι τις εργατικές πρωτομαγιές. Και από το Αλβανικό μέτωπο, μέχρι το έπος του Πολυτεχνείου. Η μνήμη τους, τελείως αυθαίρετα αποκτούσε “μπαμπάδες”. Στις εθνεγερτήριες επετείους ήταν οι “πατριώτες” δεξιοί και στις άλλες, οι “προοδευτικοί αριστεροί”. Άσχετα, αν το μεγαλείο του αγώνα τους, αφορούσε ένα ολόκληρο Έθνος. Ίσως και παραπάνω.
Μιλώντας λοιπόν για το έπος του ’40 σήμερα, είναι σα να μιλά κανείς για κάτι που έγινε προ Χριστού. Και που βεβαίως, η αναφορά σε αυτό συνιστά εθνικισμό. Ας σκεφτούμε την εικόνα : ένας εχθρός με 20πλάσια πολεμική μηχανή, εισβάλλει σε μια μικρή χώρα. Όλος ο κόσμος βγαίνει με τη χαρά στα πρόσωπα, γιατί θέλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην Ελευθερία. Ενάντια στο φασισμό. Άνθρωποι με πενιχρό οπλισμό, ξεπαγιάζουν μέσα σε έναν από τους πιο κρύους πρόωρους χειμώνες που πέρασαν. Και κατορθώνουν κάτι, που φάνταζε ακατόρθωτο.
Οι ίδιοι άνθρωποι -που βεβαίως εκλήθησαν να πολεμήσουν με τον εμφύλιο απέναντι στ’ αδέλφια τους…-, σήμερα αποτελούν ένα μουσειακό δείγμα. Η θυσία τους πέρασε στη λήθη. Οι παρελάσεις για να τους τιμήσουν, έγιναν με τα χρόνια όπλο στα χέρια στρατόκαυλων αξιωματικών ή χαρακτηρίστηκαν φασιστικού τύπου εκδηλώσεις, από τα “προοδευτικά” εμπνευσμένα μυαλά. Κανείς όμως δε σκέφτηκε, τι σήμαινε αυτή η θυσία.
Πέρυσι, στα νέα αυτοαποκαλούμενα “δεκεμβριανά”, ανεγκέφαλες αμοιβάδες έκαψαν τη σκοπιά μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Κάτι, που το θεωρώ εσχάτη προδοσία. Κάτι, σα να καις τη σημαία του Πολυτεχνείου. Η ατιμωρισία, ήταν η επιβράβευση της λήθης…
Ας είναι. Τελικά, εκείνοι που πήγαν και φυτεύτηκαν στο Αλβανικό μέτωπο, ήταν τα κορόϊδα. Γιατί το έκαναν υπερασπιζόμενοι μια σημαία, που καίνε σήμερα κάποιοι Ούνοι σε κάθε ευκαιρία, για να δηλώσουν την αποστροφή τους σε οτιδήποτε θυμίζει πατρίδα. Την ίδια σημαία, που η Βίκυ Καγιά, έκανε εσώρουχο…
Καλά να πάθετε ρε ! Που θέλετε να σας θεωρούμε και ήρωες ! Ουστ !
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
από ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ...
Ουστ κορόϊδα ! Που πήγατε και φυτευτήκατε…
Σε αυτόν τον τόπο, οι πραγματικοί -εμφανείς και αφανείς…- ήρωες κάθε κατάστασης, πάντα έπεφταν θύματα της λήθης ή της ηλιθιότητας. Σε κάθε επανάσταση, εθνική, ταξική, κλπ, κάποιοι πρότασαν το θάρρος και την Ψυχή τους, για το κοινό καλό. Για εκείνα που θεωρούσαν ιερά και όσια.
Όμως, το πλήρωμα του χρόνου, ερχόταν να τους απαξιώσει πανηγυρικά. Από τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, μέχρι τις εργατικές πρωτομαγιές. Και από το Αλβανικό μέτωπο, μέχρι το έπος του Πολυτεχνείου. Η μνήμη τους, τελείως αυθαίρετα αποκτούσε “μπαμπάδες”. Στις εθνεγερτήριες επετείους ήταν οι “πατριώτες” δεξιοί και στις άλλες, οι “προοδευτικοί αριστεροί”. Άσχετα, αν το μεγαλείο του αγώνα τους, αφορούσε ένα ολόκληρο Έθνος. Ίσως και παραπάνω.
Μιλώντας λοιπόν για το έπος του ’40 σήμερα, είναι σα να μιλά κανείς για κάτι που έγινε προ Χριστού. Και που βεβαίως, η αναφορά σε αυτό συνιστά εθνικισμό. Ας σκεφτούμε την εικόνα : ένας εχθρός με 20πλάσια πολεμική μηχανή, εισβάλλει σε μια μικρή χώρα. Όλος ο κόσμος βγαίνει με τη χαρά στα πρόσωπα, γιατί θέλει να υπερασπιστεί το δικαίωμα στην Ελευθερία. Ενάντια στο φασισμό. Άνθρωποι με πενιχρό οπλισμό, ξεπαγιάζουν μέσα σε έναν από τους πιο κρύους πρόωρους χειμώνες που πέρασαν. Και κατορθώνουν κάτι, που φάνταζε ακατόρθωτο.
Οι ίδιοι άνθρωποι -που βεβαίως εκλήθησαν να πολεμήσουν με τον εμφύλιο απέναντι στ’ αδέλφια τους…-, σήμερα αποτελούν ένα μουσειακό δείγμα. Η θυσία τους πέρασε στη λήθη. Οι παρελάσεις για να τους τιμήσουν, έγιναν με τα χρόνια όπλο στα χέρια στρατόκαυλων αξιωματικών ή χαρακτηρίστηκαν φασιστικού τύπου εκδηλώσεις, από τα “προοδευτικά” εμπνευσμένα μυαλά. Κανείς όμως δε σκέφτηκε, τι σήμαινε αυτή η θυσία.
Πέρυσι, στα νέα αυτοαποκαλούμενα “δεκεμβριανά”, ανεγκέφαλες αμοιβάδες έκαψαν τη σκοπιά μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη. Κάτι, που το θεωρώ εσχάτη προδοσία. Κάτι, σα να καις τη σημαία του Πολυτεχνείου. Η ατιμωρισία, ήταν η επιβράβευση της λήθης…
Ας είναι. Τελικά, εκείνοι που πήγαν και φυτεύτηκαν στο Αλβανικό μέτωπο, ήταν τα κορόϊδα. Γιατί το έκαναν υπερασπιζόμενοι μια σημαία, που καίνε σήμερα κάποιοι Ούνοι σε κάθε ευκαιρία, για να δηλώσουν την αποστροφή τους σε οτιδήποτε θυμίζει πατρίδα. Την ίδια σημαία, που η Βίκυ Καγιά, έκανε εσώρουχο…
Καλά να πάθετε ρε ! Που θέλετε να σας θεωρούμε και ήρωες ! Ουστ !
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το