Τα πρώτο άρθρο της συμμετοχής μου στο τεύχος 35 του
Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει επιφέρει ασφαλώς πολλά προβλήματα με ένα απ’ αυτά να είναι η αυξανόμενη και εικονική ανεργία. Τα νούμερα που δημοσιεύονται περιοδικά είναι απογοητευτικά και φυσικά αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την βαθιά δημοσιοοικονομική κρίση σε πολλούς ακόμα τομείς. Το πρόβλημα της ανεργίας δυσχεραίνουν κατά πολύ οι πλέον των εννιακοσίων χιλιάδων μεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα. Αντίστοιχα η ανεργία που χαρακτηρίζει πλέον την Ελλάδα, πλήττει πρώτα απ’ όλα τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα με πρώτο εκπρόσωπο τους μετανάστες στην Ελλάδα.
Αξίζει να μας προβληματίσει πως η ανεργία είναι ανάλογη σε έλληνες και αλλοδαπούς εντός Ελλάδας. Θα αναρωτηθεί κανείς αν έλληνες και ξένοι υποψήφιοι είμαστε ανταγωνιστές ως προς την κάλυψη μιας εργασιακής θέσης. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Κι αυτό γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των αλλοδαπών εργαζομένων απασχολούνται σε επαγγέλματα του πρωτογενούς τομέα, όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία, αλλά και ο οικοδομικός κλάδος. Εργασίες επί το πλείστον όπου απαιτείται σημαντική σωματική συμμετοχή. Στην αντίπερα όχθη, οι έλληνες αιτούνται θέσεις εργασίας στον τριτογενή τομέα απασχόλησης και στις υπηρεσίες. Δουλειές γραφείου με απαιτήσεις επιπέδου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή άλλες πιστοποιήσεις. Το εύλογο ερώτημα θα έχει να κάνει με το επίπεδο κατάρτισης των μεν και των δε. Σαφώς και η πλειοψηφία των μεταναστών που έρχονται στη χώρα μας για εργασία δεν καλύπτει βασικές προϋποθέσεις μόρφωσης, μα και από την άλλη οι έλληνες τελειώνοντας το σχολείο απολαμβάνουν κατά μεγάλο βαθμό μια θέση σε τριτοβάθμιο ίδρυμα. Ας θυμηθούμε το φετινό παράδειγμα του φοιτητή που με 0,91 βαθμό πέρασε σε Τεχνολογικό Ίδρυμα! Είναι δυνατό λοιπόν να γίνουν όλοι (οι έλληνες) επιστήμονες σε αυτή τη χώρα και πολύ περισσότερο να απορροφηθούν από την αγορά εργασίας; Προφανώς όχι. Έτσι η ανεργία μεταναστών και ελλήνων έγκειται σε διαφορά επαγγελματικά πεδία. Κι αν οι έλληνες δεν μπορούν να πετύχουν μια αξιοπρεπή θέση στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα, οι αλλοδαποί πλέον δεν δύναται να εξασφαλίσουν καν τα προς το ζην.
Η κατάσταση δε, είναι τόσο τραγική που από την επικαιρότητα διαβάζουμε πως πολλοί αλβανοί μετανάστες αναγκάζονται να γυρίζουν πίσω στην πατρίδα τους για να βρουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Ευημερεί ξαφνικά η Αλβανία περισσότερο απ’ την χώρα μας; Προφανώς όχι. Όμως είναι γεγονός πως οι μετανάστες στη χώρα μας δεν τυγχάνουν καλής μεταχείρισης. Και λογικό. Αφού καταφέρουν να περάσουν τα σύνορα βρίσκουν καταφύγιο σε δωμάτια μηδενικής υγιεινής που μοιράζονται με δεκάδες άλλους ανθρώπους. Σε μια εποχή και σε μια περιοχή που πλήττεται από την οικονομική κρίση οι μετανάστες είναι φυσικά τα πρώτα θύματά της.
Ποιές είναι λοιπόν οι επιλογές τους; Να ψάξουν για δουλειά! Αντιλαμβάνεται κανείς πως αυτό όχι μόνο δεν είναι εύκολο αλλά ούτε καν ρεαλιστικό. Ποιός εργοδότης θα προτιμήσει τον ξένο απ’ τον έλληνα λαθρομετανάστη; Ο μετανάστης όμως πρέπει να επιβιώσει και άρα θα καταφύγει στην εγκληματικότητα. Θα κλέψει, θα ληστέψει, θα κακοποιήσει. Τα παραδείγματα στο κέντρο της Αθήνας που εδώ και χρόνια έχει «γκετοποιηθεί» μας δίνουν την εικόνα. Χιλιάδες μετανάστες στοιβαγμένοι σε διαμερίσματα-τρύπες με κύρια δραστηριοποίηση τη εμπορία ναρκωτικών, την πορνεία και την μικροεγκληματικότητα. Και ύστερα μένει η πιο ορθολογική επιλογή της επιστροφής του στην πατρίδα. Οι αλβανοί λόγω απόστασης μπορούν εύκολα να το καταφέρουν, για όλους τους άλλους μεριμνεί εδώ και λίγο καιρό η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία πριμοδοτεί κάθε μετανάστη που επιθυμεί να επιστρέψει με το πρόγραμμα “εθελοντικού επαναπατρισμού” που προβλέπει δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια προς το κοντινότερο αεροδρόμιο της περιοχής του και 300€ ανά άτομο που επιστρέφει. Καθόλου άσχημα για κάποιον που πάει να ζήσει σε μια τριτοκοσμική χώρα, ακόμα κι αν πλήρωσε μέχρι και $10000 για να ρισκάρει την είσοδό του στην Ευρώπη. Τα πράγματα δε θα είναι –προφανώς- καλύτερα, όμως εκεί γνωρίζουν την γλώσσα, δεν είναι ξένοι, όπως οι ίδιοι υποστηρίζουν. Άλλωστε τα χρήματα που πριμοδοτούνται από την Κοινότητα είναι ικανά να τους εξασφαλίσουν μια άνετη ζωή για περισσότερο από τρεις μήνες στην χώρα τους.
Οι έλληνες δεν ήταν ποτέ ρατσιστές ή ξενοφοβικοί, όμως οι συνθήκες είναι δύσκολες. Και είναι δυσβάσταχτες για τους ίδιους τους ντόπιους. Λυπάμαι, μα αυτοί έχουν προτεραιότητα. Οι ξένοι αποτελούσαν πάντοτε –ή αν θέλετε από το 1992 και ύστερα- κύτταρο της κοινωνίας μας αναλαμβάνοντας εργασίες παραγωγικές με ουσιαστικά αποτελέσματα στην ανάπτυξη της Ελλάδας που ας μην ξεχνάμε πως μέχρι και το 2004 ήταν η καλύτερη στην Ευρώπη. Τώρα όμως τα πράγματα άλλαξαν κι όχι μόνο για εκείνους αλλά και για εμάς. Λυπάμαι αλλά οι ξένοι μπορούν να περιμένουν μια καλύτερη ημέρα. Όταν αυτή έρθει. Εν καιρώ :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το