yannidakis - ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ: ΤΟ «ΜΠΛΙΑΧ» ΣΕ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ

HMEΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 04 Μαρτίου 2009

ΤΟ «ΜΠΛΙΑΧ» ΣΕ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ
Στοιχεία μιας πολύ ενδιαφέρουσας έρευνας, είχα την ευκαιρία να διαβάσω πρόσφατα, με το επικείμενο ζήτημα προς ανάλυση να είναι η απέχθεια.
Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός πως η απέχθεια σε γενικές γραμμές είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από τη γεωγραφική τους θέση ή φυλετικό διαχωρισμό. Απέχθεια προκαλούν κατά κύριο λόγο η εν δυνάμει πηγές μικροβίων όπως είναι τα χαλασμένα φαγητά, τα κόπρανα, οι πληγές ή συγκεκριμένα ήδη ζώων.
Μάλιστα οι εκφράσεις του προσώπου είναι όμοιες σε όλους τους ανθρώπους, κάτι που δείχνει πως προέρχεται έμφυτα από τον οργανισμό και δεν αποτελεί κάποιο είδος τοπικής ή άλλης κουλτούρας που να υπαγορεύει έστω άτυπα, την αντίδραση του ανθρώπου.
Ενδιαφέρον πάντως προκαλεί η συσχέτιση της απέχθειας του ανθρώπου με την ηθική κρίση του. Το τι είναι καλό και κακό είναι μια διαδικασία που φανερώνει στοιχεία της απέχθειας κατά την αντίδραση μας. Όπως το μωρό δείχνει την απέχθειά του σε μια κακή γεύση, έτσι και ο ενήλικας μπορεί σε συνδυασμό με την κρίση του να φανερώσει με χαρακτηριστικό τρόπο την αρνητική του σκέψη σε κάτι.
Δεν χρειάζεται προσπάθεια να αντιληφθούμε πως όλα πηγάζουν από τον πηγαίο συναισθηματισμό μας, που προφανώς σαν αντίδραση, είναι ο ίδιος από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Ένα άλλο στοιχείο που προστίθεται στην όλη μελέτη της απέχθειας είναι η αδικία. Όπως στη θέα κάποιου άσχημου πράγματος, έτσι και όταν αντιλαμβανόμαστε πως αδικούμαστε, η έκφραση της απέχθειας ενεργοποιείται συχνά, γεγονός που υποδηλώνει την κοινή νευρολογική ρίζα της ηθικής και φυσικής αποστροφής που μπορεί να λειτουργήσει σε ένα βαθμό και ως μέτρο αυτοπροστασίας.
Η απέχθεια είναι μια καθημερινή αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού, αρνητική αλλά πραγματική και ακόμα κι αν κάποιοι μπορούν να την κρύψουν δεν παύει να υφίσταται.