σημερινή προσθήκη στην λίστα των καταχωρήσεων τσι μέρας
από TYPOGRAFIKOS
Μπορεί η οικονομική κρίση να μας κάνει καλύτερους;
Η οικονομική μας κρίση, ελεγχόμενη ή λιγότερο, μας φέρνει σε κάθε περίπτωση αντιμέτωπους με την ανάγκη για αυτοπεριορισμό, εξοικονόμηση (χρήματος, χρόνου, δυνάμεων), θετική σκέψη, ευρηματικότητα.
Κάποια ανακαινισμένη λογική λοιπόν..Ή μήπως και στροφή στο παρελθόν προς αξιοποίηση ξεχασμένων δεδομένων;
Στο μυαλό μου, έρχεται η γιαγιά μου. Το λεγόμενο και ως «κατοχικό σύνδρομο» (συλλογή ποικίλων, πολλάκις άχρηστων, αντικειμένων, κατάσταση δεν/πετάμε/τίποτα/μα/τίποτα), έχει πολλές πλευρές, ερμηνεύεται καί πολύ θετικά: Κάθε τί φαγώσιμο έπρεπε οπωσδήποτε να φαγωθεί (πρβ., όταν έπεφτε ψωμί στο πάτωμα, το φιλούσε, το σταύρωνε και το έτρωγε.) Κάθε αντικείμενο, από μία πλαστική σακούλα μέχρι κάποια μπλούζα αγορασμένη ή συχνά χειροποίητη προ αμνημονεύτων χρόνων, έβρισκε ποικίλες χρήσεις. Η δραχμή είχε μεγάλη σημασία, αναγνωριζόταν η ουσία της έννοιας της σπατάλης, ζήτημα προς αποφυγή απαραιτήτως.
Δεν προτείνω να προβούμε σε υπερβολές. Οι καιροί έχουν αλλάξει και κανείς δεν μπαίνει δύο φορές στο ίδιο ποτάμι. Παρ’όλ’αυτά, στην εποχή μας, που μας «τιμωρεί, έτσι κι αλλιώς, με το πολύ», κάποια αφαιρετική λογική, δεν θα μας έκανε επ’ουδενί λιγότερο επαρκείς, αλλά, οπωσδήποτε θα μας καθιστούσε πιο δημιουργικούς και χαρούμενους αφού, μεταξύ άλλων «το φυλάξαι τα αγαθά, χαλεπώτερον του κτήσασθαι», δηλαδή, το να διατηρήσεις όσα απέκτησες, είναι δυσκολότερο από το να τα αποκτήσεις.»
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
από TYPOGRAFIKOS
Μπορεί η οικονομική κρίση να μας κάνει καλύτερους;
Η οικονομική μας κρίση, ελεγχόμενη ή λιγότερο, μας φέρνει σε κάθε περίπτωση αντιμέτωπους με την ανάγκη για αυτοπεριορισμό, εξοικονόμηση (χρήματος, χρόνου, δυνάμεων), θετική σκέψη, ευρηματικότητα.
Κάποια ανακαινισμένη λογική λοιπόν..Ή μήπως και στροφή στο παρελθόν προς αξιοποίηση ξεχασμένων δεδομένων;
Στο μυαλό μου, έρχεται η γιαγιά μου. Το λεγόμενο και ως «κατοχικό σύνδρομο» (συλλογή ποικίλων, πολλάκις άχρηστων, αντικειμένων, κατάσταση δεν/πετάμε/τίποτα/μα/τίποτα), έχει πολλές πλευρές, ερμηνεύεται καί πολύ θετικά: Κάθε τί φαγώσιμο έπρεπε οπωσδήποτε να φαγωθεί (πρβ., όταν έπεφτε ψωμί στο πάτωμα, το φιλούσε, το σταύρωνε και το έτρωγε.) Κάθε αντικείμενο, από μία πλαστική σακούλα μέχρι κάποια μπλούζα αγορασμένη ή συχνά χειροποίητη προ αμνημονεύτων χρόνων, έβρισκε ποικίλες χρήσεις. Η δραχμή είχε μεγάλη σημασία, αναγνωριζόταν η ουσία της έννοιας της σπατάλης, ζήτημα προς αποφυγή απαραιτήτως.
Δεν προτείνω να προβούμε σε υπερβολές. Οι καιροί έχουν αλλάξει και κανείς δεν μπαίνει δύο φορές στο ίδιο ποτάμι. Παρ’όλ’αυτά, στην εποχή μας, που μας «τιμωρεί, έτσι κι αλλιώς, με το πολύ», κάποια αφαιρετική λογική, δεν θα μας έκανε επ’ουδενί λιγότερο επαρκείς, αλλά, οπωσδήποτε θα μας καθιστούσε πιο δημιουργικούς και χαρούμενους αφού, μεταξύ άλλων «το φυλάξαι τα αγαθά, χαλεπώτερον του κτήσασθαι», δηλαδή, το να διατηρήσεις όσα απέκτησες, είναι δυσκολότερο από το να τα αποκτήσεις.»
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το