σημερινή προσθήκη στην λίστα των καταχωρήσεων τσι μέρας
από ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ/ΤΟ BLOG ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Εγκλωβισμένη στη χώρα μου;
Η νέα σχολική πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων με την εισροή αλλοδαπών παιδιών στο χώρο της εκπαίδευσης είναι γεγονός πως έχει δημιουργήσει γεγονότα, ίντριγκες και γκρίνιες στην ελληνική κοινωνία. Σίγουρα θυμάστε το σάλο γονέων και κηδεμόνων, όταν τη σημαία στις παρελάσεις κρατά Αλβανός ή έστω αλλοδαπός μαθητής. Δεν θα ξεχάσω όμως το απόλυτο ύφος μιας μητέρας, όταν έλεγε: "δεν θα δεχτώ ποτέ το παιδί μου να κάνει μάθημα στο ίδιο σχολείο ή στην ίδια τάξη με παιδιά από άλλες χώρες". Λες και τα παιδιά των άλλων χωρών είναι υπεύθυνα για τη μοίρα τους ή την καταγωγή τους. Ξεχάσαμε άραγε πως κάποτε τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών παρακολουθούσαν μαθήματα σε σχολεία της Αμερικής, Γερμανίας, Αυστραλίας και αλλού, σε περιόδους οικονομικά δύσκολες για τον ελληνισμό.
Κάποιες φορές νιώθω όμως κι εγώ εγκλωβισμένη. Δεν σας κρύβω πως δυσκολεύομαι να διδάξω Ιστορία και να μιλώ σε Τούρκους ή Αλβανούς μαθητές. Πώς να μιλήσεις σε αυτά τα παιδιά για επανάσταση του '21 ή για Βαλκανικούς πολέμους ή κι ακόμα για Μικρασιατική καταστροφή;
Μάλιστα φέτος μου δημιουργεί πρόβλημα κι ένα τμήμα της Α Γυμνασίου, που κατά 80% περιέχει αλλοδαπά και αλλόθρησκα παιδιά. Εκεί πρέπει να διδάξω Αρχαία. Αν δείτε το εισαγωγικό μάθημα, θα καταλάβετε ότι οι φράσεις είναι εκκλησιαστικές: ἆρον, ἆρον, στήλη ἅλατος, αλλά και αρχαίες ελληνικές: γόρδιος δεσμός, εὕρηκα, εὕρηκα, κ.α.
Τα παιδάκια με κοίταζαν αποσβολωμένα, όταν τα ρωτούσα αν ήξεραν τη σημασία τους κι εγώ έπρεπε να εξηγήσω την προέλευση των φράσεων. Πώς να εξηγήσω όμως τα Πατερικά κείμενα ή τα λειτουργικά κείμενα της εκκλησίας, όταν απέναντί μου δεν έχω πάντα Ορθόδοξους μαθητές; Ή μήπως νομίζετε ότι πάντα δεν καραδοκούν κακεντρεχείς γονείς ή κηδεμόνες, που είναι έτοιμοι να με οδηγήσουν στην πυρά, αν τυχόν προσβάλω την πίστη ή την προσωπικότητα του παιδιού τους, αναφέροντας πράγματα από την Ορθόδοξη θρησκεία μου ή την ελληνική καταγωγή μου;
Ξέρετε, ένα καλό παράδειγμα, για να διδάξω προσωπικές αντωνυμίες είναι και η Κυριακή Προσευχή (Πάτερ ἡμῶν). Πώς να απαιτήσω όμως κάτι τέτοιο από παιδιά αλλόθρησκα; Συζητώντας το θέμα με μια συνάδελφο, με συμβούλεψε να ζητήσω μόνο ως κείμενο (όχι ως προσευχή) την άσκηση με τις αντωνυμίες. Κι όταν άκουσε τη συζήτησή μας ο Θεολόγος, αλλά και η Υποδιευθύντρια του σχολείου, με πίκρα αναφώνησαν πως είμαστε δεσμώτες στην ίδια τη χώρα μας. Η ουσία είναι πως σέβομαι την προσωπικότητα των παιδιών από άλλες χώρες. Αλλά κι εκείνα σέβονται τους λεπτούς χειρισμούς μου στην αντιμετώπιση της μελέτης τους. Κι όσο εκείνα με σέβονται, άλλο τόσο κερδίζουν και το δικό μου σεβασμό με τη στάση τους. Υπάρχει όμως ένα αλλά. Η δική μου η καρδιά νιώθει να πνίγεται.
Η πίστη στην Ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία μας πρεσβεύει να αποδεχόμαστε το διαφορετικό, μια κι είμαστε όλα πλάσματα του ίδιου Δημιουργού, που με την Αγάπη Του αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω πώς βάλαμε σίδερα στην παιδεία. Παλιότερα, δεν θα τολμούσα ούτε καν να σκεφτώ την ύπαρξη σχολείων χωρίς θρησκευτικές εικόνες στις αίθουσες. Κι ακόμα, δεν είναι δυνατόν να συλλάβω με το νου πως το κράτος μπορεί να καταργήσει την πρωινή προσευχή ή κι ακόμα το σημείο του σταυρού στα σχολεία ή τη σημαία.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς φτάσαμε ως εδώ. Η ελληνική πραγματικότητα δεν με προβληματίζει μόνο, αλλά και με τρομάζει. Πώς να μη συγκρίνω την ώρα αυτή το κράτος μας με άλλα κράτη; Αν πάτε λόγου χάρη σε έναν μουσουλμανικό ναό, πρέπει απαραιτήτως να βγάλετε τα παπούτσια σας, ακόμα κι αν είστε Ορθόδοξος/η. Και βέβαια, ποιος θα σκεφτόταν να κάνει ομαδική Ορθόδοξη προσευχή στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης ή της Άγκυρας, ανάλογη με εκείνη των μουσουλμάνων στο κέντρο της Αθήνας;
Ξέρετε τι καταλαβαίνω εγώ; Ότι όπως το κράτος δεν έχει όρια, έτσι ξέφραγο αμπέλι τείνει να καταντήσει κι η εκπαίδευση. Γονείς κι εκπαιδευτικοί με ελληνικές καταβολές κι Ορθόδοξα φρονήματα εγκλωβίζουν ηθελημένα τα πιστεύω τους, για να μην προσβάλουν αλλοδαπούς και αλλόθρησκους πληθυσμούς.
Με έκλεισαν με τείχη στη χώρα μου; Ποια ελευθερία υπάρχει στο δικό μου σεβασμό; Άραγε κράτος και Υπουργείο Παιδείας με περιορίζουν να είμαι Ελληνίδα κι Ορθόδοξος μέσα στο σχολείο; Μήπως τελικά, χωρίς να κινδυνολογούμε ρατσιστικά, τα νέα βιβλία εκπαίδευσης θα έπρεπε να συνειδητοποιούν τις κοινωνιολογικές αλλαγές και να συμπορεύονται αναλόγως; Ή στο όνομα της αφομοίωσης αυτών των ανθρώπων, το χάπι που θέλουν να καταπιώ χρυσώνεται με τη φράση: " ήπια προσαρμογή αλλοδαπών μαθητών(μη Ελλήνων) στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα;" Το μάθημά μου μπορώ να το διαφοροποιήσω. Την ψυχή μου όμως ποιος μπορεί να μου την αλλάξει; Γιατί μου φιμώνουν την πίστη, τα όνειρα και τις ιδέες μου; Μήπως τελικά νιώθω τον εγκλεισμό, γιατί είμαι ήδη εγκλωβισμένη στη χώρα μου;
ΚΙ όμως, η καρδιά δεν υποτάσσεται, η σκέψη δεν υποδουλώνεται, η ψυχή είναι ελεύθερη. Η σιωπή είναι εκείνη που φιμώνει τη δημοκρατία.
Αφιερωμένο λοιπόν σε όσους θέλουν να με εγκλωβίσουν το σπάνιο, μοναδικό και διαχρονικό ποίημα του Αζίζ Νεσίν: Σώπα, μη μιλάς:
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
από ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ/ΤΟ BLOG ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ
Εγκλωβισμένη στη χώρα μου;
Η νέα σχολική πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων με την εισροή αλλοδαπών παιδιών στο χώρο της εκπαίδευσης είναι γεγονός πως έχει δημιουργήσει γεγονότα, ίντριγκες και γκρίνιες στην ελληνική κοινωνία. Σίγουρα θυμάστε το σάλο γονέων και κηδεμόνων, όταν τη σημαία στις παρελάσεις κρατά Αλβανός ή έστω αλλοδαπός μαθητής. Δεν θα ξεχάσω όμως το απόλυτο ύφος μιας μητέρας, όταν έλεγε: "δεν θα δεχτώ ποτέ το παιδί μου να κάνει μάθημα στο ίδιο σχολείο ή στην ίδια τάξη με παιδιά από άλλες χώρες". Λες και τα παιδιά των άλλων χωρών είναι υπεύθυνα για τη μοίρα τους ή την καταγωγή τους. Ξεχάσαμε άραγε πως κάποτε τα παιδιά των Ελλήνων μεταναστών παρακολουθούσαν μαθήματα σε σχολεία της Αμερικής, Γερμανίας, Αυστραλίας και αλλού, σε περιόδους οικονομικά δύσκολες για τον ελληνισμό.
Κάποιες φορές νιώθω όμως κι εγώ εγκλωβισμένη. Δεν σας κρύβω πως δυσκολεύομαι να διδάξω Ιστορία και να μιλώ σε Τούρκους ή Αλβανούς μαθητές. Πώς να μιλήσεις σε αυτά τα παιδιά για επανάσταση του '21 ή για Βαλκανικούς πολέμους ή κι ακόμα για Μικρασιατική καταστροφή;
Μάλιστα φέτος μου δημιουργεί πρόβλημα κι ένα τμήμα της Α Γυμνασίου, που κατά 80% περιέχει αλλοδαπά και αλλόθρησκα παιδιά. Εκεί πρέπει να διδάξω Αρχαία. Αν δείτε το εισαγωγικό μάθημα, θα καταλάβετε ότι οι φράσεις είναι εκκλησιαστικές: ἆρον, ἆρον, στήλη ἅλατος, αλλά και αρχαίες ελληνικές: γόρδιος δεσμός, εὕρηκα, εὕρηκα, κ.α.
Τα παιδάκια με κοίταζαν αποσβολωμένα, όταν τα ρωτούσα αν ήξεραν τη σημασία τους κι εγώ έπρεπε να εξηγήσω την προέλευση των φράσεων. Πώς να εξηγήσω όμως τα Πατερικά κείμενα ή τα λειτουργικά κείμενα της εκκλησίας, όταν απέναντί μου δεν έχω πάντα Ορθόδοξους μαθητές; Ή μήπως νομίζετε ότι πάντα δεν καραδοκούν κακεντρεχείς γονείς ή κηδεμόνες, που είναι έτοιμοι να με οδηγήσουν στην πυρά, αν τυχόν προσβάλω την πίστη ή την προσωπικότητα του παιδιού τους, αναφέροντας πράγματα από την Ορθόδοξη θρησκεία μου ή την ελληνική καταγωγή μου;
Ξέρετε, ένα καλό παράδειγμα, για να διδάξω προσωπικές αντωνυμίες είναι και η Κυριακή Προσευχή (Πάτερ ἡμῶν). Πώς να απαιτήσω όμως κάτι τέτοιο από παιδιά αλλόθρησκα; Συζητώντας το θέμα με μια συνάδελφο, με συμβούλεψε να ζητήσω μόνο ως κείμενο (όχι ως προσευχή) την άσκηση με τις αντωνυμίες. Κι όταν άκουσε τη συζήτησή μας ο Θεολόγος, αλλά και η Υποδιευθύντρια του σχολείου, με πίκρα αναφώνησαν πως είμαστε δεσμώτες στην ίδια τη χώρα μας. Η ουσία είναι πως σέβομαι την προσωπικότητα των παιδιών από άλλες χώρες. Αλλά κι εκείνα σέβονται τους λεπτούς χειρισμούς μου στην αντιμετώπιση της μελέτης τους. Κι όσο εκείνα με σέβονται, άλλο τόσο κερδίζουν και το δικό μου σεβασμό με τη στάση τους. Υπάρχει όμως ένα αλλά. Η δική μου η καρδιά νιώθει να πνίγεται.
Η πίστη στην Ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία μας πρεσβεύει να αποδεχόμαστε το διαφορετικό, μια κι είμαστε όλα πλάσματα του ίδιου Δημιουργού, που με την Αγάπη Του αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Μόνο που δεν μπορώ να καταλάβω πώς βάλαμε σίδερα στην παιδεία. Παλιότερα, δεν θα τολμούσα ούτε καν να σκεφτώ την ύπαρξη σχολείων χωρίς θρησκευτικές εικόνες στις αίθουσες. Κι ακόμα, δεν είναι δυνατόν να συλλάβω με το νου πως το κράτος μπορεί να καταργήσει την πρωινή προσευχή ή κι ακόμα το σημείο του σταυρού στα σχολεία ή τη σημαία.
Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς φτάσαμε ως εδώ. Η ελληνική πραγματικότητα δεν με προβληματίζει μόνο, αλλά και με τρομάζει. Πώς να μη συγκρίνω την ώρα αυτή το κράτος μας με άλλα κράτη; Αν πάτε λόγου χάρη σε έναν μουσουλμανικό ναό, πρέπει απαραιτήτως να βγάλετε τα παπούτσια σας, ακόμα κι αν είστε Ορθόδοξος/η. Και βέβαια, ποιος θα σκεφτόταν να κάνει ομαδική Ορθόδοξη προσευχή στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης ή της Άγκυρας, ανάλογη με εκείνη των μουσουλμάνων στο κέντρο της Αθήνας;
Ξέρετε τι καταλαβαίνω εγώ; Ότι όπως το κράτος δεν έχει όρια, έτσι ξέφραγο αμπέλι τείνει να καταντήσει κι η εκπαίδευση. Γονείς κι εκπαιδευτικοί με ελληνικές καταβολές κι Ορθόδοξα φρονήματα εγκλωβίζουν ηθελημένα τα πιστεύω τους, για να μην προσβάλουν αλλοδαπούς και αλλόθρησκους πληθυσμούς.
Με έκλεισαν με τείχη στη χώρα μου; Ποια ελευθερία υπάρχει στο δικό μου σεβασμό; Άραγε κράτος και Υπουργείο Παιδείας με περιορίζουν να είμαι Ελληνίδα κι Ορθόδοξος μέσα στο σχολείο; Μήπως τελικά, χωρίς να κινδυνολογούμε ρατσιστικά, τα νέα βιβλία εκπαίδευσης θα έπρεπε να συνειδητοποιούν τις κοινωνιολογικές αλλαγές και να συμπορεύονται αναλόγως; Ή στο όνομα της αφομοίωσης αυτών των ανθρώπων, το χάπι που θέλουν να καταπιώ χρυσώνεται με τη φράση: " ήπια προσαρμογή αλλοδαπών μαθητών(μη Ελλήνων) στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα;" Το μάθημά μου μπορώ να το διαφοροποιήσω. Την ψυχή μου όμως ποιος μπορεί να μου την αλλάξει; Γιατί μου φιμώνουν την πίστη, τα όνειρα και τις ιδέες μου; Μήπως τελικά νιώθω τον εγκλεισμό, γιατί είμαι ήδη εγκλωβισμένη στη χώρα μου;
ΚΙ όμως, η καρδιά δεν υποτάσσεται, η σκέψη δεν υποδουλώνεται, η ψυχή είναι ελεύθερη. Η σιωπή είναι εκείνη που φιμώνει τη δημοκρατία.
Αφιερωμένο λοιπόν σε όσους θέλουν να με εγκλωβίσουν το σπάνιο, μοναδικό και διαχρονικό ποίημα του Αζίζ Νεσίν: Σώπα, μη μιλάς:
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το