σημερινή προσθήκη στην λίστα των καταχωρήσεων τσι μέρας
από **LYDIA'S moments**
Αιωνονειροπνίχτης
«Η `Λεωφόρος Επαναστάσεως’ δεν ήταν λεωφόρος αλλά μονοπάτι.
Περνούσε μέσα από μικρούς αμμόλοφους
μισοντυμένους ένα παράξενο χορτάρι
απ’ αυτό που βλέπουμε στα όνειρα και τον κινηματογράφο»
Γ. Λυκιαρδόπουλος, Avenida de la Revolucion
Ζούμε μέρες ενός αυστηρού παρόντος, ικανοποιημένοι στην ασάφεια.
Ζησαμε παραβλέποντας, περιμένοντας, προσπαθώντας διστακτικά.
Και ύστερα ήρθαν οι μέρες της κρίσης. Με όρους αμείλικτους και ξεκάθαρους
Λύσεις παράλογες και επιβεβλημένες.
Νέα μέτρα και νέες πραγματικότητες.
Οι ηρωες μου είναι ο Μirabeau,ο Rousseau, ο Cousteau- ναι καλα διαβάζεις -ο ωκεανογράφος που γέμισε τα μάτια μας με μπλε και οVictor Hugeau, οχι τόσο για το “κατηγορώ ” όσο για τους ”Les Miserables’.
Το ματάπα θαρώ πως σημασία έχει το Ω
Ο νέος ήρωας σου είναι ο Paul Krugman.Ηρωας μιας εποχής που περιγράφει
τη ζωή με όρους τεχνικούς, ψυχρούς και ακατανόητους.Ηρωας μιας πραγματικότητας που επιλέγω να μου διαφεύγει, μέσα στην αυστηρά συγκεκριμένη της ορολογίας της.
Διαγράμματα, τεχνοκρατικές αναλύσεις, κύρος οίκων και θεσμών άγνωστων, σπαστά αγγλικά και φλύαροι αριθμοί, φτιάχνουν μια νέα γλώσσα που περιγράφει τις μοίρες μας, Μοίρες που αδυνατώ πια να κατανοήσω.
Τα νέα μέτρα με τις εφαρμογές και την πραγματικότητά τους απειλουν κάθε τι κεκτημένο, κάθε τι αυτονόητο σε υλικό επίπεδο.
Το μόνο που δεν ξεριζώνουν είναι ο φαυλος κύκλος, Ο χυδαίος τρόπος που μάθαμε να ζούμε απέναντι στο ΌΝΕΙΡΟ. Ο κύκλος της Αποδοχής.
Συλλαβίζουμε ως ανάγκη για την επιβίωσή μας την μη αντίδραση.
Είναι τέτοια η ένταση και η σκληρότητα που ζούμε, ώστε να μεταμορφώνει κάθε ονειρική εικόνα, κάθε ποιητική χειρονομία, κάθε θερμοκρασία συναισθήματος, σαν πολυτέλεια.
Σαν κάτι που περισσεύει,
γεμίζει τυχαία τις ώρες,
ψυχαγωγεί,
διασκευάζει το τρέχον, συχνά χωρίς σημασία.
Μέσα σε μια πραγματικότητα αυστηρά και χυδαία υλιστική,
κάθε ενασχόληση με την τέχνη κατέληξε να θεωρείται χόμπι,
παραξενιά ή σπατάλη του πολύτιμου χρόνου.
Τι στο διάολο πρόλογος είναι αυτός? με ρωτάς
Είναι η τέχνη αντίδραση?
Μη με ρωτάς.Δεν ξέρω.Πες μου εσυ αν οχι.
Στα 38 μου βρήκα το θάρρος για πρώτη φορά να διάβάσω ενα ποίημα μου”Εμεις οι άγριοι ταξιδιώτες”
στη μάνα μου.
Θυμάμαι ακόμη την έκφραση δύτη που του έπεσε η φιάλη οξυγόνου σε βάθος 300 λευγες κάτω απ τη θάλασσα.
Στο τέλος με εκκρεμή κίνηση ενος σώματος που θέλει να αποφύγει εναν μελλοντικό δολοφόνο, μου πέταξε
“Τώρα που χόρτασες ψωμί γυρεύεις παντεσπάνι?”Ωρίμασε επιτέλους.Κόιτα να κτίσεις το σπίτι στο χωριό αν θες να αφήσεις μια περιουσία στα παιδιά σου.Με ποίηση δεν φτιάχνεις μέλλον.
Στα χρόνια της φτώχειας μας,μάνα, άλλα μου λεγες. Να ονειρευομαι και η ζωή αλλάζει
Δεν είναι η οικονομία αυτό που αλλάζει.
Κρίση! Κρίση παντου.Ενα πολιτικό,συναισθηματικό ,οικονομικό,ηθικό πολιτισμικό αδιέξοδο
Και έτσι βρισκόμαι εδω κρατώντας λέξεις παλαιές, αντιμέτωπη με έναν κόσμο νέο.
Η παλαιά σιωπή δεν μιλά πια εκκωφαντικά, γιατί όλα μείναν στάσιμα.Ελος που το μόνο που αλλάζει είναι η κατεύθυνση στο πέταγμα των κουνουπιών.
Λάθος έκανες μάνα Η ζωή δεν αλλάζει.Κύκλους κάνει και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Μεσαίωνας πρώτα και μετά Αναγέννηση.
Πως να σου πω πως ακόμη ζουμε στον Μεσαίωνα?
Τον αιωνειροπνίχτη
Πως να σου πω αυτό που αποκαλούμε συνήθως άνθρωπο, τον άνθρωπο που τρώει, πίνει, κτιζει, φυτεύει, λογαριάζει, δεν αντιπροσωπεύει καθόλου τον άνθρωπο, αλλά την παραμόρφωσή του?
Βυθίσμένος σε εφιαλτική παρακμή περιφέρει την πανούκλα της καταναλωτικής του βουλιμίας
Σταθερός στους ιεροεξεταστικους νόμους καίει ως μάγισσα αυτόν που φτύνει το σύστημα
Διεφθαρμένη κομματοκρατία,αποποίση ατομικής ευθύνης, ασύδοτη φαυλότητα, εξευτελιστικός ενδοτισμός.
Απουσία συναισθηματικής νοημοσύνης.
Τώρα που υποθήκευσες το πνεύμα γυρευεις το ψωμί?
Μάνα αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο εναν κόσμο.
Ασε με να καιγομαι στον πυρετό
γιατί αν αναρρώσω δεν θα με χωράνε πιά τα παιδικά μου ρούχα.
Χρόνια μετά, ακόμη πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι η πρόσοψη ενός ναού στον οποίο κατοικεί όλη η σοφία κι όλη η αγαθότητα.
Στον ιδιωτικό μου μεσαίωνα -παράδοξο- η ιερά εξέταση της συνείδησης είναι ο μόνος δρόμος για την Αναγέννηση
Το πνευμα είναι η έξοδος κινδύνου και όχι η ύλη
Λιθους ,πλίνθους και κέραμους γέμισε ο αιώνας .
Ενα συνεργείο να μαζέψει τα μπάζα?
Για το ψωμί γράφω κι εγω μάνα
Διώχνω απο πάνω μου ότι με καταντά mizeralbeau
Γράφω για το μυρμήγκι που δεν ασκεί το «δημοκρατικό του δικαίωμα» συζητώντας τις αρχές της κοινωνίας του και φωνάζει για τις υποχρεώσεις της βασίλισσας (κυβέρνηση),
αλλά απλά δίνει την ζωή του για την επιβίωση του συνόλου.
Πενθώ για τη ματαιοδοξία,
Αψηφώ με ερωτα τη φθορά του χρόνου και του θανάτου.
Αποθανατίζω το εφήμερο,
σμιλευω το ρευστό
ωραιοποιώ το παρακμιακό μας πνεύμα.
Αναζητώ
στα χρόνια αυτά τά Πεθαμένα
τόν ΈΝΤΙΜΟ ΝΕΚΡΟ!
ΕΜΕΝΑ
Μια γυναίκα που καθώς βραδυάζει θέλει να πεί αντίο σε μια εποχή
σβήνοντάς την από τα ημερολόγια της πραγματικότητας.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
από **LYDIA'S moments**
Αιωνονειροπνίχτης
«Η `Λεωφόρος Επαναστάσεως’ δεν ήταν λεωφόρος αλλά μονοπάτι.
Περνούσε μέσα από μικρούς αμμόλοφους
μισοντυμένους ένα παράξενο χορτάρι
απ’ αυτό που βλέπουμε στα όνειρα και τον κινηματογράφο»
Γ. Λυκιαρδόπουλος, Avenida de la Revolucion
Ζούμε μέρες ενός αυστηρού παρόντος, ικανοποιημένοι στην ασάφεια.
Ζησαμε παραβλέποντας, περιμένοντας, προσπαθώντας διστακτικά.
Και ύστερα ήρθαν οι μέρες της κρίσης. Με όρους αμείλικτους και ξεκάθαρους
Λύσεις παράλογες και επιβεβλημένες.
Νέα μέτρα και νέες πραγματικότητες.
Οι ηρωες μου είναι ο Μirabeau,ο Rousseau, ο Cousteau- ναι καλα διαβάζεις -ο ωκεανογράφος που γέμισε τα μάτια μας με μπλε και οVictor Hugeau, οχι τόσο για το “κατηγορώ ” όσο για τους ”Les Miserables’.
Το ματάπα θαρώ πως σημασία έχει το Ω
Ο νέος ήρωας σου είναι ο Paul Krugman.Ηρωας μιας εποχής που περιγράφει
τη ζωή με όρους τεχνικούς, ψυχρούς και ακατανόητους.Ηρωας μιας πραγματικότητας που επιλέγω να μου διαφεύγει, μέσα στην αυστηρά συγκεκριμένη της ορολογίας της.
Διαγράμματα, τεχνοκρατικές αναλύσεις, κύρος οίκων και θεσμών άγνωστων, σπαστά αγγλικά και φλύαροι αριθμοί, φτιάχνουν μια νέα γλώσσα που περιγράφει τις μοίρες μας, Μοίρες που αδυνατώ πια να κατανοήσω.
Τα νέα μέτρα με τις εφαρμογές και την πραγματικότητά τους απειλουν κάθε τι κεκτημένο, κάθε τι αυτονόητο σε υλικό επίπεδο.
Το μόνο που δεν ξεριζώνουν είναι ο φαυλος κύκλος, Ο χυδαίος τρόπος που μάθαμε να ζούμε απέναντι στο ΌΝΕΙΡΟ. Ο κύκλος της Αποδοχής.
Συλλαβίζουμε ως ανάγκη για την επιβίωσή μας την μη αντίδραση.
Είναι τέτοια η ένταση και η σκληρότητα που ζούμε, ώστε να μεταμορφώνει κάθε ονειρική εικόνα, κάθε ποιητική χειρονομία, κάθε θερμοκρασία συναισθήματος, σαν πολυτέλεια.
Σαν κάτι που περισσεύει,
γεμίζει τυχαία τις ώρες,
ψυχαγωγεί,
διασκευάζει το τρέχον, συχνά χωρίς σημασία.
Μέσα σε μια πραγματικότητα αυστηρά και χυδαία υλιστική,
κάθε ενασχόληση με την τέχνη κατέληξε να θεωρείται χόμπι,
παραξενιά ή σπατάλη του πολύτιμου χρόνου.
Τι στο διάολο πρόλογος είναι αυτός? με ρωτάς
Είναι η τέχνη αντίδραση?
Μη με ρωτάς.Δεν ξέρω.Πες μου εσυ αν οχι.
Στα 38 μου βρήκα το θάρρος για πρώτη φορά να διάβάσω ενα ποίημα μου”Εμεις οι άγριοι ταξιδιώτες”
στη μάνα μου.
Θυμάμαι ακόμη την έκφραση δύτη που του έπεσε η φιάλη οξυγόνου σε βάθος 300 λευγες κάτω απ τη θάλασσα.
Στο τέλος με εκκρεμή κίνηση ενος σώματος που θέλει να αποφύγει εναν μελλοντικό δολοφόνο, μου πέταξε
“Τώρα που χόρτασες ψωμί γυρεύεις παντεσπάνι?”Ωρίμασε επιτέλους.Κόιτα να κτίσεις το σπίτι στο χωριό αν θες να αφήσεις μια περιουσία στα παιδιά σου.Με ποίηση δεν φτιάχνεις μέλλον.
Στα χρόνια της φτώχειας μας,μάνα, άλλα μου λεγες. Να ονειρευομαι και η ζωή αλλάζει
Δεν είναι η οικονομία αυτό που αλλάζει.
Κρίση! Κρίση παντου.Ενα πολιτικό,συναισθηματικό ,οικονομικό,ηθικό πολιτισμικό αδιέξοδο
Και έτσι βρισκόμαι εδω κρατώντας λέξεις παλαιές, αντιμέτωπη με έναν κόσμο νέο.
Η παλαιά σιωπή δεν μιλά πια εκκωφαντικά, γιατί όλα μείναν στάσιμα.Ελος που το μόνο που αλλάζει είναι η κατεύθυνση στο πέταγμα των κουνουπιών.
Λάθος έκανες μάνα Η ζωή δεν αλλάζει.Κύκλους κάνει και η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Μεσαίωνας πρώτα και μετά Αναγέννηση.
Πως να σου πω πως ακόμη ζουμε στον Μεσαίωνα?
Τον αιωνειροπνίχτη
Πως να σου πω αυτό που αποκαλούμε συνήθως άνθρωπο, τον άνθρωπο που τρώει, πίνει, κτιζει, φυτεύει, λογαριάζει, δεν αντιπροσωπεύει καθόλου τον άνθρωπο, αλλά την παραμόρφωσή του?
Βυθίσμένος σε εφιαλτική παρακμή περιφέρει την πανούκλα της καταναλωτικής του βουλιμίας
Σταθερός στους ιεροεξεταστικους νόμους καίει ως μάγισσα αυτόν που φτύνει το σύστημα
Διεφθαρμένη κομματοκρατία,αποποίση ατομικής ευθύνης, ασύδοτη φαυλότητα, εξευτελιστικός ενδοτισμός.
Απουσία συναισθηματικής νοημοσύνης.
Τώρα που υποθήκευσες το πνεύμα γυρευεις το ψωμί?
Μάνα αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο εναν κόσμο.
Ασε με να καιγομαι στον πυρετό
γιατί αν αναρρώσω δεν θα με χωράνε πιά τα παιδικά μου ρούχα.
Χρόνια μετά, ακόμη πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι η πρόσοψη ενός ναού στον οποίο κατοικεί όλη η σοφία κι όλη η αγαθότητα.
Στον ιδιωτικό μου μεσαίωνα -παράδοξο- η ιερά εξέταση της συνείδησης είναι ο μόνος δρόμος για την Αναγέννηση
Το πνευμα είναι η έξοδος κινδύνου και όχι η ύλη
Λιθους ,πλίνθους και κέραμους γέμισε ο αιώνας .
Ενα συνεργείο να μαζέψει τα μπάζα?
Για το ψωμί γράφω κι εγω μάνα
Διώχνω απο πάνω μου ότι με καταντά mizeralbeau
Γράφω για το μυρμήγκι που δεν ασκεί το «δημοκρατικό του δικαίωμα» συζητώντας τις αρχές της κοινωνίας του και φωνάζει για τις υποχρεώσεις της βασίλισσας (κυβέρνηση),
αλλά απλά δίνει την ζωή του για την επιβίωση του συνόλου.
Πενθώ για τη ματαιοδοξία,
Αψηφώ με ερωτα τη φθορά του χρόνου και του θανάτου.
Αποθανατίζω το εφήμερο,
σμιλευω το ρευστό
ωραιοποιώ το παρακμιακό μας πνεύμα.
Αναζητώ
στα χρόνια αυτά τά Πεθαμένα
τόν ΈΝΤΙΜΟ ΝΕΚΡΟ!
ΕΜΕΝΑ
Μια γυναίκα που καθώς βραδυάζει θέλει να πεί αντίο σε μια εποχή
σβήνοντάς την από τα ημερολόγια της πραγματικότητας.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το