καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

σημερινή προσθήκη στην λίστα των βραβεύσεων τσι μέρας
από Angiecillin's Blog
Τζάκι με θέα

Απόγευμα και το παιδί λείπει. Έχω τελειώσει τη δουλειά και θα μπορούσα τώρα να αράξω σπίτι με την ησυχία που τρώγομαι ότι δεν έχω όταν η μικρή είναι μαζί μου και να κοιμηθώ χωρίς διακοπές και υποψίες για ζουζουνιές που μπορεί να μην προλάβω.
Κι όμως… βρήκα μια θέση δίπλα σ’ ένα τζάκι, σ’ ένα δημόσιο χώρο και με θέα το Ιόνιο. Έχω βυθιστεί στην πολυθρόνα και τα μαξιλάρια και η άφθονη σαντιγί που καταβρόχθισα μόλις πριν λίγο μου έχει δώσει όσο ενέργεια χρειάζομαι για να ταλαιπωρώ το πληκτρολόγιο μου και τα μάτια σου αναγνώστη μου (αυτό τώρα δεν είναι δικό μου και μου φαίνεται πως πρέπει να επιστρέψω στη νυχτερινή εκπομπή που σε ονομάτιζα στο παρελθόν όμως έλα που έχω κόψει τα βραδινά σουρταφέρτα και είναι νωρίς το απόγευμα Παρασκευής…)
Παρατηρώ γύρω μου τις παρέες που συζητούν, διαφωνούν, γελούν. Τα ζευγάρια που δείχνουν την τρυφερότητα τους ο ένας προς τον άλλον με μια απλή κίνηση, με ένα μικρό χάδι στο μάγουλο. Και είναι πάλι και κάτι ζευγάρια που ο ένας κοιτάει στην ανατολή και ο άλλος στη δύση και προσπαθούν να γεμίσουν την πλήξη τους που έτσι κι αλλιώς είχαν στο σπίτι τους μέσα σ ένα χώρο που ασφυκτιά από ζωή αλλά που αυτοί ξέχασαν πως υπάρχει.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να καρφώνει το βλέμμα σ’ ένα πρόσωπο και να προσπαθώ να το “διαβάσω”. Δεν νομίζω πως είναι αδιακρισία αλλά για καλό και για κακό βάζω τα γυαλιά ηλίου για να μπορώ να παρατηρώ χωρίς να καρφώνομαι. Κοιτάω πρώτα το σύνολο. Το ντύσιμο, το στήσιμο του σώματος. Αν και κακό να βάζεις ταμπέλες, πολλές φορές όλα αυτά σου λένε πράγματα για το άτομο που περιεργάζεσαι. Πχ. αν ένα άτομο έχει καθίσει με τα χέρια σταυρωμένα και κοιτάει το άπειρο ενώ ο διπλανός/η του/της μιλάει με το σώμα στραμμένο προς το μέρος του/της τότε δεν καταλαβαίνεις πως αυτός που ακούει έχει βαρεθεί τη ζωή του και δεν πιστεύει λέξη απ’ όσα λέει ο/η άλλος/η; Άλλοτε πάλι, βλέπω κάποιον/α με ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη αλλά το βλέμμα να φωνάζει “βοήθεια μην κοιτάς που γελάω, μέσα μου κλαίω και συ είσαι βλάκας που δεν το καταλαβαίνεις”.
Και είναι πάλι κάτι κυριούλες που έρχονται φορτωμένες με την Άρτα και τα Γιάννενα, με μακιγιάζ πασαλειμμένου 80s, με τη σκιά τη λαμέ στο μάτι μέρα μεσημέρι και τα χείλια κατακόκκινα και μουτζουρωμένα μέχρι τα ρουθούνια, να μην ξεχωρίζει το δέρμα από το περίγραμμα του χειλιού ένα πράγμα… και να στρογγυλοκάθονται οι καλές σου στο κέντρο του μαγαζιού και να παρατηρούν και σχολιάζουν τους πάντες ως οι άσπιλοι και αμόλυντοι δικαστές του μικρού μας χωρ(ι)ου. Και δεν με πειράζει τόσο που παρατηρούν και σχολιάζουν τα πάντα γιατί στην τελική και γω το ίδιο κάνω μόνο που τα λέω στον εαυτό μου… Αυτό που μου τη δίνει στα νεύρα είναι που θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερες πάσης υποψίας και σχολιασμού.
Αλήθεια, έχεις καλέ μου άνθρωπε συναντήσει τέτοιους τύπους/τύπισσες; Που νομίζουν ότι είναι παιδιά ενός ανώτερου θεού και οτιδήποτε κάνουν είναι σωστό και κόσμιο ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι κατώτεροι και επιλήψιμοι; Και αυτοί καλά κάνουν θα μου πεις… εγώ γιατί ασχολούμαι μαζί τους μου λες; Χμμμ θα σου πω… γιατί πολλές φορές έχω ζηλέψει. Είναι η αυτοεκτίμηση που έχουν που με ταράζει και μου κάνει τα νεύρα τσατάλια. Κάτι που εγώ παλεύω με νύχια και με δόντια για να μην χάσω. Κι όσο περισσότερο μεγαλώνω τόσο περισσότερο την αναζητώ κι αυτή η ρουφιάνα μου κρύβεται πίσω από τις μαλακίες που έχω κάνει στο παρελθόν και μου φέρνουν τη φωνή της μάνας μου στ’ αφτιά… γκρρρρρρρρρρρρ ύπαγε οπίσω μου καταθλιπτική παράκρουση!!!
Και είναι πάλι κάτι φορές που απλά χαζεύω με κάτι φατσούλες γεμάτες σοκολάτα, φαγητό ή μύξα που στην αρχή σε κοιτάζουν με καχυποψία και στη συνέχεια σου σκάνε ένα χαμόγελο ικανό να λιώσει με μιας τους πάγους στους πόλους του μυαλού σου…
Ο ήλιος σε λίγο θα δύσει, η θάλασσα έχει ήδη πάρει ένα μπλε γκρι χρώμα και το τζάκι μου έχει κάψει κάθε ίχνος αντίστασης για την σοκολατίνα που μου γνέφει απέναντι.
Καλό απόγευμα με θέα ή χωρίς.οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια