Η σημερινή μέρα αποτελεί ημέρα μνήμης και εθνικής περηφάνιας. Δεν ξέρω αν θα με αδικήσετε λέγοντας, πως αναφέρομαι στην έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων της Εθνικής Ελλάδος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου.
Κι όμως πριν τέσσερα χρόνια η Εθνική άρχιζε ένα ταξίδι το οποίο εντελώς ανέλπιστα, κατέληξε με τη χώρα μας στην πρώτη θέση της Ευρώπης! Έτσι και σήμερα οι παίκτες μας το ίδιο προσγειωμένοι (διότι η αλήθεια είναι πως μόνο φαβορί δεν είμαστε) αρχίζουν ένα ταξίδι με στόχο την ύψωση της ελληνικής σημαίας όσο το δυνατό ψηλότερα.
Σε όλους ξυπνούν εικόνες με τους απλούς πολίτες να ξεχύνονται στους δρόμους και να πανηγυρίζουν για πολλές ώρες με πολλά συνθήματα, ελληνικές σημαίες και πηγαίο, αυθόρμητο ελληνικό ενθουσιασμό! Και φυσικά αν ανατρέξουμε λίγο πιο πίσω θα δούμε και άλλες ελληνικές επιτυχίες σε διάφορα αθλήματα που «έσπρωξαν» τον κόσμο στους δρόμους.
Το ερώτημα που γεννιέται έχει να κάνει με τη ψυχολογία του έλληνα σήμερα. Τι είναι αυτό που μας κάνει εθνικά περήφανους; Μια αθλητική διάκριση σε ένα ατομικό ή ομαδικό άθλημα; Ένα μετάλλιο, ένα κύπελλο;
Είναι προφανές πως οι πολίτες σήμερα είναι απογοητευμένοι και οργισμένοι με την κυβέρνηση και την εκπροσώπηση της Ελλάδας στο εξωτερικό σε οποιονδήποτε –πέρα του αθλητικού- τομέα.
Οι αναφορές στην ιστορία, τον πολιτισμό, την πλούσια κληρονομιά μας, φθίνουν και ο έλληνας απομακρύνεται από τον διάσημο πρόγονό του με αποτέλεσμα να μην αναφέρεται σε αυτόν συχνά. Έτσι, τη μόνη αφορμή για εθνική περηφάνια δίνει ο αθλητισμός.
Εγώ βρίσκω ρομαντικό ή και αναγκαίο να βγαίνει ο πολίτης περήφανος για την πατρίδα του, στους δρόμους. Μια τονωτική ένεση σε χρόνους παγκοσμιοποίησης και υιοθέτησης ξενόφερτων συνηθειών.
Πολύ θα ήθελα να έβλεπα την ίδια περηφάνια την 28η Οκτωβρίου, στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, στην Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας, στα εγκαίνια ενός μουσείου κλπ. Όμως αν η κουλτούρα μας (γιατί άραγε;) δεν φτάνει ως εκεί, ας βγούμε στους δρόμους για την Εθνική Ελλάδος. «Δεν περιγράφω άλλο»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το