αναδρομές δευτέρας - ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΕΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 23 Μαΐου 2007
ΤΙΤΛΟΣ: ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΕΣΧριστός Ανέστη. Διανύουμε μια μέρα ακόμη από αυτές που προηγήθηκαν και οδεύουμε σε μια από αυτές που θα ακολουθήσουν στη ζωή μας. Ίσως να ακούγεται πολύ φιλοσοφικό, όμως είμαι βέβαιος ότι όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί για τη ζωή. Τη δική μας, μα και σα γενική έννοια.
Ο προβληματισμός που θέλω να περάσω χωρίς προθέσεις να σας φοβίσω ή απογοητεύσω, έχει να κάνει με το πέρας της υπάρχουσας ζωής μας. Γνωρίζουμε εξ αρχής ότι ο Χριστός μας προετοίμασε για το ότι ο θάνατος δεν συνεπάγεται με το τέλος της ζωής μας, παρά μονάχα με το τέλος την υλικής μας υπόστασης. Μας περιμένει μια νέα, ολοκαίνουρια και άγνωστη προς το παρόν, ζωή για να ζήσουμε με μια απόλυτα πνευματική έννοια. Και αυτό το θεωρώ δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό.
Αν όμως εξετάζαμε εκείνο το φανταστικό σενάριο, όπου μαζί με το σώμα, πεθαίνει καθετί σχετικό με τον εαυτό μας (εκτός από την ανάμνηση από τους λοιπούς). Μαζί με το λιώσιμο της σάρκας κάτω από το χώμα, η ψυχή έσβηνε για πάντα, ποιες θα ήταν οι σκέψεις μας;
Ποιος ο σκοπός της ζωής; Γιατί να είμαστε πάντα με «το σταυρό στον ώμο» εφόσον ποτέ δε θα λογοδοτήσουμε, εφόσον θα έχουμε την ευκαιρία να περάσουμε κατά το δυνατό καλύτερα στη μικρή (και αυτό σχετικό είναι) αυτή ζωή;
Ζωή ταυτόσημη με μια προσπάθεια σωτηρίας της ψυχής δε θα είχε νόημα. Άρα; Τι κίνητρα μένουν να ζήσουμε για το συνάνθρωπο; Γιατί να μη ζήσουμε με βάση τη δική μας κοσμοθεωρία και επίκεντρο τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες;
Θα έλεγε κανείς ότι μια ζωή που τελειώνει οριστικά σε λίγες (χιλιάδες) μέρες, προκαλεί συναισθήματα χάους. Υποκειμενισμό, ανασφάλεια και έλλειψη σιγουριάς για το πώς πραγματικά ο καθένας θα έπρεπε να πορευτεί στη ζωή του.
Προσωπικά βρίσκω αναίτιο το λόγο ύπαρξης, χωρίς την προοπτική μιας μετά (υλικού) θανάτου, ζωής.