καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

σημερινή προσθήκη στην λίστα των βραβεύσεων τσι μέρας
από Katabran's blog
μα πού πήγαν όλοι;

γεια σου αναγνώστη μου…
ήρθε το σαββατοκύριακο και νιώθω μια χαρά απερίγραπτα ήρεμη που θα μείνω μόνη με τις μουσικές, τα βιβλία, τις ταινίες μου, τα ζωάκια μου … και την καρδιά μου!
μα είναι κάποιοι που δεν μπορούν να καθήσουν μόνοι μέσα σε ένα δωμάτιο…
από αυτούς βέβαια κάποιοι πολεμάνε τούτη τη φοβία από το ντιβάνι ενός γιατρού…
άλλοι έχουνε σαν κι εμένα κάπου εκεί κοντά ή κάπου αλλού μακριά, μία καρδιά, δύο ή τρεις, να νιώθουν φύλακες της ανάσας της ή της σκέψης της τα βράδια…
άλλοι έχουν ή κάνουν παιδιά…
κι άλλοι … συμμαζεύουν ζώα!
θυμάμαι ένα παλιό ρητό για την προέλευση των ανθρώπινων δεινών…
και μπορώ να μείνω μόνη … μια χαρά!
να κοιμηθώ και να ξυπνήσω μόνη … μια χαρά!
κάποιοι όμως, ξυπνούν ξαφνικά από το όνειρο της ευμάρειας, αφού για καιρό περιόρισαν την ιδιωτική τους σφαίρα για τις αχόρταγες ανάγκες μιας στείρας και ματαιόπονης επικοινωνίας, θεμελιωμένης στην κατανάλωση…
κάποιοι όμως, ξεχνούν να ιδιωτεύουν στον προσωπικό τους χώρο, φέρνουν κόσμο και κοσμάκη στο δωμάτιό τους, και κάνουν χιλιάδες φίλους στο λεπτό…
αρκεί να μεταμφιεστούν από λίγο έως αρκετά, να κρύψουν, όπως κάνουν τα ζευγάρια τον πρώτο καιρό της σχέσης τους, τα βράχια, τα βράχια πάνω στα οποία θα δοκιμαστεί,αναγνώστη μου το δεκάλεπτο της φήμης του ευφυούς ανθρώπου…(μισώ τους αμερικάνους!)
ξεχειλώνονται, τσιτσιδώνονται, φτιασιδώνονται και πατάνε το κουμπί…
αν κάποια στιγμή αυτή η αποθέωση του φαίνεσθαι τους προκαλέσει δυσανεξία, μπορεί να φύγουν, μα ό,τι έκανε, ο faux εαυτός τους θα μείνει για πάντα μέσα εκεί, δεν θα μπορεί να σβηστεί…
το προπατορικό αμάρτημα έγινε ηλεκτρονικό, μιλά πια γλώσσα δυαδική, αυτός ο πλαστός εαυτός έχει καταγραφεί στα αρχεία του Μαρκ Ζούκερμπεργκ !
η “ιδιωτική” τους ζωή κι αυτό που φάνταζε ως ελευθερία, ως ειλικρίνεια, ως πολιτισμός, είναι ένα τατουάζ κάλπικο, που βάρεσαν πάνω στο δέρμα της ψυχής τους…
they all looking the same to me…*
μ’ αυτό το σκεπτικό θέλω να “βγω” από το φατσοτεφτέρι, όπου, πρόσεξε αναγνώστη μου, είσαι ελεύθερος να φύγεις, εξηγώντας, όμως, πρώτα το γιατί…
οι λόγοι είναι πολλοί…
κυρίως κουράστηκα από την αδιάλειπτη ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης, την κουταμάρα, την επιδειξιμανία στην πιο ανιαρή της μορφή, το νεοπλουτισμό του πνεύματος, τον «αθώο» χαφιεδισμό, τον παλιό καλό μικροαστισμό…
δεν κεφάρω να βλέπω τον “μπάτσο”, να κυνηγάει την ηδονή…
βέβαια όλα αυτά, με κούραζαν και πριν μπω γραφτώ στα φατσικιτάπια, η μαζικοποίησή τους μου έλειπε…
κι όταν ρίχνω εκεί τα αισθήματά μου και τις σκέψεις μου , νιώθω σα να ρίχνω στον Καιάδα τα παιδιά μου σα να μην τα αγάπησα ποτέ…
κάτι δευτερευόντως κουραστικό για μένα, είναι η ανάγκη των ανθρώπων να ακολουθήσουν, να γίνουν οπαδοί κάποιων κενανθρώπων…
λες αναγνώστη μου, να χάσαμε τα μπράβο έξω και τα ψάχνουμε άψυχοι κι ασώματοι εκεί;
η όλη φάση μου ‘βγαζε αρνητικά συναισθήματα, μ’ έκανε να παραλογίζομαι, να υποψιάζομαι, θυμίζοντας παρενέργεια ναρκωτικού… μού θύμιζε κάτι όσο επουσιώδες άλλο τόσο ενδιαφέροντος επιστημονικού χρείας…
καταλήγω όσο κι αν έχω καλές προθέσεις πως δεν νομίζω ότι υπάρχει ουσία εκεί μέσα…
το ζήτημα πρέπει να αφορά την “ελευθερία” μάλλον!
διότι τελικά, ίσως το πιο απόρρητο πράγμα θα πρέπει να ‘ναι αυτή…
δηλαδή, να ‘ναι κανείς ελεύθερος, αλλά να μην τον νοιάζει αν το γνωρίζουν οι άλλοι…
αν τελικά “βγω”, θα στεναχωρεθώ, επειδή είναι όλοι τόσο καλοί, τόσο ευαίσθητοι, τόσο πνευματώδεις εκεί μέσα…
μη γελάς με κάτι τέτοιο αναγνώστη μου, είμαι σίγουρη πως τους μάζεψε όλους το φατσοτεφτέρι και γι’ αυτό δεν βρίσκουμε κανέναν εκεί έξω…
τελειώνοντας όσα είχα να πω, θα επιστρέψω εκεί έξω ή πιο βαθιά μέσα μου, ένα αυτά τα δύο…
θα τεντωθώ, θα εκσφενδονισθώ έξω, τώρα, που, παρ’ όλο που ο κόσμος δεν βγαίνει, τα δεινά του πληθαίνουν…
* You all looking the same to me, ο ακριβής τίτλος άλμπουμ του βρετανικού συγκροτήματος Archive.
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια