προβληματισμός παρασκευής - ΜΥΘΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ (μέρος 2/4)

Το πρώτο που κατάλαβε ο Αλέκος φτάνοντας στη Μόσχα, ήταν το κρύο. Χιόνια παντού και θερμοκρασία αρκετά υπό το μηδέν του χάρισαν την πρώτη ψυχρολουσία. Η δεύτερη δεν άργησε να φτάσει καθώς διαπίστωσε πως δεν ήταν πολλοί εκείνοι που ήξεραν αγγλικά ή κάποια άλλη ευρωπαϊκή γλώσσα γνωστή στον Αλέκο. Την απογοήτευσή του διέκοψε μια μικρή ταμπέλα που κρατούσε μια πανέμορφη γυναίκα: "Dr. A. Koumtzis" έγραφε και ο Αλέκος αναγνώρισε το όνομά του ενώ πλησίαζε την κοπέλα.
- "Αυτός πρέπει να είμαι εγώ" της είπε χαμογελώντας.
- "Καλώς ορίσατε στην Μόσχα! Βλέπω ότι είστε καλά ντυμένος, οπότε μπορούμε να ξεκινήσουμε. Ονομάζομαι Νατάσα και είμαι εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου Λομονόσοφ. Θα φροντίσω να σας ενημερώσω για τη διαμονή και τη διδασκαλία σας, καθώς και για ότι χρειαστείτε". Η Νατάσα ήταν μια υπέροχη ξανθιά γυναίκα με λαμπερά γαλανά μάτια και υπέροχο άρωμα. Ο Αλέκος θα ήταν αδύνατο να μην το προσέξει, ιδιαίτερα αφού τον οδήγησε στο αυτοκίνητό της οδηγώντας τον στο Κίμκι. "Το Κίμκι είναι μια μικρή πόλη που λειτουργεί σαν προάστιο της Μόσχας. Στην περιοχή που θα μένετε υπάρχει μια κοινότητα καθηγητών και εργαζόμενων στο πανεπιστήμιο καθώς και ένα από τα κτίρια που στεγάζουν τους φοιτητές. Ξέρετε, το Πανεπιστήμιό μας κατέχει περί των 600 κτιρίων όπου στεγάζονται οι σχολές του. Δεν είναι τυχαίο ότι έντεκα από τους δεκαοκτώ ρώσους που έχουν βραβευτεί με το βραβείο Νόμπελ, είναι απόφοιτοί μας..." Η Νατάσα μιλούσε ακατάπαυστα για το πανεπιστήμιο και την ρωσική κουλτούρα ενώ ο Αλέκος προσπαθούσε να μείνει προσηλωμένος στα λεγόμενά της, το υπέροχο χιονισμένο τοπίο και την ανεβασμένη φούστα της καθώς οδηγούσε προς το Κίμκι.

Σύντομα η Νατάσα του έδειξε την περιοχή, το διαμέρισμά του, ενώ του είπε που θα μπορεί να την βρει εκείνος σε περίπτωση που χρειαζόταν κάτι. Ο Αλέκος συνεχώς αναρωτιόταν αν ήταν όλοι τόσο... φιλόξενοι στη Ρωσία! Την επόμενη μέρα μεταφέρθηκαν στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου στη Μόσχα και ο Αλέκος είχε μια πρώτη γνωριμία με τους μαθητές του. Ευτυχώς το μάθημα θα γινόταν στα Αγγλικά καθώς επρόκειτο για μεταπτυχιακό τμήμα στην Ορυκτολογία και Πετρολογία. Με χαρά διαπίστωσε πως ο Αντρέ ήταν έλληνας φοιτητής οπότε τον πλησίασε περισσότερο. "Ο πατέρας μου είναι έλληνας. Εγώ γεννήθηκα στο Κίμκι που είναι λίγο έξω από τη Μόσχα αλλά έμαθα από μικρός τα ελληνικά". Μάλιστα! Και έλληνας και γείτονας.

Ο Αλέκος ήταν πλέον αισιόδοξος και θέλησε να εκφράσει την καλή του διάθεση καλώντας την Νατάσα σε δείπνο: "Έχεις κάνει τόσα πολλά για μένα και αισθάνομαι ήδη σαν στο σπίτι μου. Θέλω τουλάχιστον να βγεις μαζί μου για ένα βράδυ. Ως ένδειξη ευγνωμοσύνης". Η Νατάσα δέχτηκε και το ίδιο βράδυ ήταν μαζί σε ένα τοπικό εστιατόριο. Στην αρχή μίλησαν για την καριέρα τους και τις προοπτικές τους. Ο Αλέκος της εξομολογήθηκε πως ένοιωσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Αντρέ. «Είναι φυσικό. Βρήκες κάποιον από την πατρίδα σου! Σε πληροφορώ πως αυτός ο νεαρός είναι από τους καλύτερους μας φοιτητές. Θα γίνει ένας λαμπρός επιστήμονας» του είπε εκείνη, ενώ η κουβέντα δεν άργησε να περάσει στα πιο προσωπικά τους με τους δύο να ανοίγουν την καρδιά τους και τον Αλέκο να προκαλεί συνεχώς την Νατάσα. Τελικά, το βράδυ κατέληξαν στο διαμέρισμά της όπου τον προσκάλεσε περνώντας μια πολύ ερωτική και παθιασμένη βραδιά.

Μετά από μέρες ο Αλέκος συνάντησε στο αναγνωστήριο τον Αντρέ που τον χαιρέτησε φιλικά. Ο Αντρέ ανάμεσα στα βιβλία που ήταν έξω απ’ την τσάντα του, είχε και ένα μεγάλο κόκκινο βιβλίο.
- «Τι είναι αυτό το βιβλίο»; Ρώτησε φιλικά ο Αλέκος.
- «Καλημέρα σας κύριε καθηγητά» απάντησε κοφτά ο Αντρέ καθώς μάζεψε πρόχειρα τα βιβλία του και έφυγε βιαστικά απ’ την αίθουσα. Ο Αλέκος προβληματίστηκε. Αλήθεια τι είχε αυτό το βιβλίο;

:[
διαβάστε το τρίτο μέρος του Μύθου, την ερχόμενη Παρασκευή στις 12:00