προβληματισμός παρασκευής - ΜΥΘΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ (μέρος 4/4)

Ο Αλέκος ήταν σπίτι μόνος και ανήμπορος να αντιδράσει. Πρώτη του κίνηση ήταν να επισκεφθεί τον Αντρέ στο σπίτι. Εκείνος δεν του άνοιγε.
- «Τι; Θέλεις τώρα να έρθεις να με σκοτώσεις; Φύγε! Έχω ήδη φωνάξει την αστυνομία» φώναζε πανικόβλητος.
- «Τι είναι αυτά που λες; Με λήστεψαν και με απήγαγαν. Τι σχέση έχει αυτό με σένα»; Ο Αλέκος απορημένος απαντούσε.

Γυρνώντας απογοητευμένος σπίτι, δεν επικοινώνησε με τη Νατάσα. Προσπάθησε να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Ξαφνικά πολλά ερωτήματα περνούσαν απ’ το μυαλό του. Γιατί τον απήγαγαν για μια απλή ληστεία πορτοφολιού; Γιατί του πήραν την τσάντα εφόσον είχαν τον χρόνο να διαπιστώσουν ότι δεν είχε μέσα τίποτα άλλο παρά βιβλία; Γιατί ο Αντρέ φοβόταν για τη ζωή του; Και ύστερα... γιατί η Νατάσα επέμενε να δει το περιεχόμενο του κόκκινου βιβλίου που ήταν κρυμμένο στη τσάντα; Αποφάσισε να βρεθεί με την Νατάσα και να της φερθεί σαν τίποτα να μη συνέβη. Πράγματι, συναντήθηκαν κι όταν αυτή αγχωμένη για την κατάσταση του, άρχισε τις ερωτήσεις, εκείνος την καθησύχασε πως δεν ήταν παρά μια ληστεία μονάχα. Τότε θέλησε να την δοκιμάσει:
- «Ο Αντρέ με προβλημάτισε! Δε θέλει να μου μιλήσει. Σα να φταίω εγώ που έγινε όλο αυτό» είπε σκεπτικός.
- «Μη φοβάσαι, μην ξεχνάς τι έχει περάσει στην παιδική του ηλικία. Δώσε του τον χρόνο που χρειάζεται», απάντησε ψύχραιμα για να συνεχίσει: «Θα πρέπει να λείψω για λίγες μέρες. Με στέλνουν έξω από τη Μόσχα για μια εκπαιδευτική έρευνα” του είπε φιλώντας τον και έφυγε.

Ο Αλέκος δεν έχασε χρόνο και ακολούθησε την Νατάσα. Εκείνη ποτέ δεν έφυγε απ’ την Μόσχα. Έφτασε κάτω από άκρα μυστικότητα σε ένα γυάλινο κτίριο όπου και συνάντησε μερικούς πολύ καλοντυμένους τύπους. Ο Αλέκος κοιτούσε από μακριά, όμως η έκπληξη ήρθε από αλλού. Ήταν ο Αντρέ. Και μαζί του είχε ένα αυτόματο όπλο. Όταν συναντηθήκαν τα βλέμματά τους, ο Αλέκος πάγωσε. Ο νεαρός έβαλε το δάχτυλο μπροστά στο στόμα του, κάνοντας νόημα στον καθηγητή να μείνει σιωπηλός. Με μια απότομη κίνηση πλησίασε και άρχισε να πυροβολεί ακατάπαυστα εναντίον τους. Εκείνοι δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν και ο Αντρέ άφησε τους πάντες αιμόφυρτους. Ο Αλέκος πανικόβλητος πρόλαβε να πλησιάσει την Νατάσα. Έσκυψε πάνω της και ψιθύρισε: «Τι συμβαίνει; Τι είναι εδώ; Ποια είσαι;» Εκείνη σε μια λίμνη αίματος πρόλαβε να του απαντήσει: «Μην ανησυχείς. Εσύ είσαι ο έλληνας. Το δόλωμα» και άφησε την τελευταία της πνοή.

Ο Αντρέ βρήκε το κόκκινο βιβλίο του σε ένα συρτάρι, πλησίασε τον Αλέκο και το άνοιξε μπροστά του. Δεν είχε σελίδες ή φωτογραφίες μέσα του, μα έναν αποθηκευτικό χώρο μέσα στον οποίο βρισκόταν ένα κομμάτι πέτρας. Δεν ήταν όμως μια απλή πέτρα. «Αυτό κύριε καθηγητά είναι μια σπάνια μορφή επεξεργασμένης γραφήνης. Από αυτό μπορείς να δημιουργήσεις ενέργεια για να λειτουργήσει το Κίμκι για ένα μήνα. Σε λίγα λεπτά η αστυνομία θα με οδηγήσει στη φυλακή. Πάρε το και φύγε για την Ελλάδα. Βρες άτομα της εμπιστοσύνης σου και εκμεταλλεύσου το για το καλό της χώρας σου και της επιστήμης. Εγώ δεν έχω επιλογή πλέον. Καμία προοπτική». Τον μονόλογό του διέκοψαν σειρήνες της αστυνομίας. Ο Αλέκος το πήρε και έφυγε.

Συνέχισε την διδασκαλία του για το υπόλοιπο εξάμηνο στην Μόσχα και ύστερα γύρισε στην Ελλάδα και τους φίλους του. Μαζί, μετά από χρόνια ανέπτυξαν ένα σύστημα παραγωγής ενέργειας στα πλαίσια του ερευνητικού έργου του Πανεπιστημίου Αθηνών, το οποίο έγινε ανάρπαστο παγκοσμίως. Ήταν το κλειδί της ανάπτυξης για την Ελλάδα και η αφορμή για να βραβευτεί με Νόμπελ η επιστημονική ομάδα του Αλέκου.

:[ 

διαβάστε ολόκληρο τον Μύθο του Φεβρουαρίου την ερχόμενη Κυριακή στις 12:00