προβληματισμός κυριακής – ΓΝΩΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΕΤΑΙ

Προ ημερών δέχτηκα μια ενδιαφέρουσα πρόταση από τον διαχειριστή του ιστολογίου netakias ο οποίος μου ζήτησε να… διασκευάσω παλαιότερη μου καταχώρηση, στα σημερινά δεδομένα ώστε να την αναδημοσιεύσει στο ιστολόγιο του. Το αποτέλεσμα είναι το παρακάτω.

Καληνωρίσματα. Ιδιαίτερες μέρες διανύουμε με πολλά φλέγοντα ζητήματα να απασχολούν την επικαιρότητα. Συνήθως συμβαίνει να έχουμε να «αντιμετωπίσουμε» ένα θέμα με το όποιο οι δημοσιογράφοι πέφτουν με τα μούτρα γελοιοποιώντας το, υπεραναλύοντάς το. Τελικά, τα προβλήματα με την οικονομία, η προσπάθεια διαμόρφωσης καλύτερου προσώπου στην διεθνή κοινή γνώμη, το φλέγον ζήτημα των λαθρομεταναστών, οι επερχόμενες ριζικές αλλαγές στην παιδεία, όπως επίσης και το ζήτημα με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη έξω από το Καστελόριζο, αποτελούν προβληματισμούς για μια κυβέρνηση που προσπαθεί να διαχειριστεί παράλληλες κρίσεις σε σύντομο χρονικό διάστημα καθώς η περίοδος χάριτος έχει τελειώσει.

Ασφαλώς για το καθένα από τα παραπάνω θέματα απαιτείται εκτενής και ανεξάρτητη ανάλυση, όμως πρωτίστως έχει ενδιαφέρον να προβληματιστεί κανείς με τον τρόπο που ο έλληνας πολίτης λαμβάνει τα θέματα αυτά ως δέκτης. Τι προτεραιότητες βάζει ο ίδιος στην ενημέρωσή του; Ποιες οι πηγές ενημέρωσης του; Το πιο εύκολο είναι να κάνουμε το επίκαιρο «κάψιμο» των δημοσιογράφων, κατακρίνοντας τους χειρισμούς στις παρουσιάσεις τους είτε επειδή στηρίζουν την κυβέρνηση είτε απλά επειδή δεν παρουσιάζουν την επικαιρότητα με την απαιτούμενη αντικειμενικότητα.

Δημοσιογραφία είναι μια τεράστια λέξη. Εμπεριέχει ηλεκτρονικό, έντυπο τύπο, τηλεόραση, ραδιόφωνο και άλλα μέσα. Εμπεριέχει κουτσομπολιά σε μορφή σοβαρών ειδήσεων, παράθυρα περισσότερα απ’ όσα μπορεί να αντέξει ο υπολογιστής μου και απλή καταγραφή γεγονότων με απαλό σχολιασμό. Ο πολίτης κάνει την επιλογή του και όπως είναι επόμενο, λαμβάνει ακριβώς ότι του αξίζει!

Δυστυχώς η αλήθεια σήμερα είναι πως προτιμά να ενημερώνεται για τη ζωή των άλλων. Να επικροτεί εκείνους που πολύ εύκολα και πολύ εύστοχα ασκούν κριτική ή σάτιρα στα δημόσια πρόσωπα, αντί να ασχοληθεί ουσιαστικά με τη συμμετοχή του στα κοινά σε μια περίοδο που το κράτος δε ζητά τη βοήθεια του πολίτη, αλλά τη συνεργασία του όσο ποτέ στη σύγχρονη ιστορία ως τώρα.

Τελικά η δύναμη του τηλεκοντρόλ και του ποντικιού είναι τεράστια, πολλές φορές όμως παίρνω το θάρρος να κρίνω ότι χρησιμοποιείται εσφαλμένα. Δυστυχώς ο πολίτης αηδιασμένος από την άκυρη επικαιρότητα του παρελθόντος και με χαρακτηριστική έλλειψη επιπέδου αξιολόγησης αυτής, αδυνατεί να ενημερωθεί σωστά για τα τεκταινόμενα που απασχολούν τη χώρα και απλά έχει στην καλύτερη περίπτωση, μια αποσπασματική ενημέρωση την ίδια ώρα που οι γνώσεις του γύρω από το… life style είναι άριστες.

Ποια είναι η γνώση που εμείς επιλέγουμε να αποκτήσουμε; Μήπως δε φταίνε τα μέσα που απλά δίνουν ότι ζητείται; Μήπως φταίει και ο πολίτης που αγνοεί την κρίσιμη ατζέντα της χώρας του;