καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

σημερινή προσθήκη στην λίστα των βραβεύσεων τσι μέρας
από Το θολό τοπίο με ξεκάθαρη ματιά...
Η βίζιτα της βίζιτας... χαίρε βίζιτα
ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ θα την πω και το κρίμα στον λαιμό μου.
Ποτέ δεν φημιζόμουν για την υπομονή μου, ούτε για το στόμα μου που όταν το άνοιγα, έλεγα τα πράγματα με τ` όνομά τους.
« Αμάν αυτός ο στόμας σου» έλεγε η γιαγιάκα μου η συχωρεμένη.
Τα χρόνια κύλισαν κι ο στόμας παρέμεινε
στόμας.
Γιατί τα λέω όλα αυτά;
Για να εκφράσω ένα μικρό παράπονο, κι ένα φαινόμενο που διαπίστωσα και με λύπησε ιδιαίτερα.
Ότι τα πάντα στην ζωή μας είναι θέμα βίζιτας. Που βέβαια το εισπράττω στην καθημερινότητα της ζωής μας, αλλά ότι θα είναι και τόσο διαδεδομένο στην μπλοκόσφαιρα δεν το περίμενα.
Το διαπίστωσα με μεγάλη λύπη αυτές τις δέκα μέρες που έλειψα, από το bogging λόγω σοβαρών υποχρεώσεων.
Θα μου πεις πού ζούσα, τόσον καιρό, η «ωραία κοιμωμένη»; Το ζώον το όρθιο, σε ποια στρατόσφαιρα πλανιόμουνα; Μωρέ, εδώ ζούσα και γύρω τριγύρω πλανιόμουνα.
Απλά οι υποχρεώσεις μου δεν μου επέτρεπαν να πάω να κάνω τις συνηθισμένες βίζιτες σε φιλικά μπλοκ και να γράψω κάποιο σχόλιο.
Είχα κάνει και μια ανάρτηση με τον τίτλο Απολογούμαι, εξηγώντας τους λόγους της απουσίας μου.
Και ξαφνικά διαπίστωσα με λύπη μου, ότι οι φίλοι εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας από το θολό.
Μόλις τελείωσα αυτό που έκανα και πήγα και σχολίασα, εμφανίστηκαν.
Θα την πω λοιπόν την απορία μου. Κι απορία εξομολογημένη παύει να είναι απορία.
Γιατί τα πάντα γύρω μας πρέπει να έχουν το ροζ χρώμα της βίζιτας;
Ας βάλουμε και λίγο γκριζάκι μέσα. Το γκρίζο της αλήθειας.
Έτσι για να σπάσουμε την κουφετίλα που μας περιτριγυρίζει.
Έρχεσαι; Θα έρθω. Αλλιώς σε συνδέω με Κάιρο ή γενικώς σε έχω χεσμένη.
Αυτό το τελευταίο πιο ελληνιστή μου ακούγεται.
Και θα πω κι ένα τελευταίο. Το θολό το έτρεχε η φιλενάδα μου όσο μπορούσε, κι όσο τις επέτρεπαν οι υποχρεώσεις της.
Και τα σχόλια που εισέπραττε ήταν από ανώνυμους, με περιεχόμενο χείριστης ποιότητας.
Θα μου πείτε γιατί γκρινιάζεις;
Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες της Αλεξανδρείας.
Πόσο μάλλον στην μπλοκομπάγια... Σιγά μωρέ... Δεν είναι δα και τίποτα σπουδαίο (λες και το ψάξαμε και καταλήξαμε).
Σίγουρα όχι. Είναι όμως διαπίστωση κάποιων πραγμάτων που μέχρι τώρα πίστευα ότι είναι αλλιώς, τουλάχιστον στην @χωρο.
Εγώ πάλι δεν την αντέχω αυτή την κουφετίλα:
( Αχ χρυσή μου τι ωραία που τα λες, τι ωραία που τα γράφεις), και την κάνω.
Αλλά μάλλον ανήκω στη θλιβερή μειοψηφία.
Εξακολουθώ να θυμώνω! Να οργίζομαι! Μου ΄ρχεται ντουβρουτζάς! Μου ΄ρχεται το πολλαπλό! Μου ΄ρχεται να σπάσω κούπες για τα λόγια που δεν είπες.
Γιατί, μην τρελαθούμε, παιδιά.
Πολλά είπα και σώνει. Ας λαλήσει κι άλλο αηδόνι.
Σταματώ το γράψιμο, πρώτον διότι τσακίστηκε ο σπόνδυλός μου τόσες μέρες σκυμμένη πάνω στον υπολογιστή μου, αλλά νιώθω ότι και το pc μου τσακίστηκε και τώρα θα κλαίω και τον δικό του σπόνδυλο... μαζί με τον δικό μου.
Κι αν είπα και κάτι παραπάνω, έτσι είμαι εγώ.
Όχι φαγού... αλλά παραπονιάρα.
Τα σέβη μου!
οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια