αναδρομές - ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΙΑ: Η ΝΕΑ ΤΑΣΗ ΕΘΙΣΜΟΥ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 28 Μαΐου 2007
ΤΙΤΛΟΣ:  ΕΡΓΑΣΙΟΜΑΝΙΑ: Η ΝΕΑ ΤΑΣΗ ΕΘΙΣΜΟΥ

Χριστός Ανέστη. Μέχρι χθες οι υπερβολικές ώρες εργασίας αποτελούσαν αφορμή για γκρίνια μεταξύ των συζύγων και σε κάθε περίπτωση ένα δυσάρεστο στοιχείο στην κοινωνικότητα του εργαζομένου.

Σήμερα η συγκεκριμένη κατάσταση έχει εξελιχθεί. Στις μέρες μας μαζί με κάθε λογής εθισμό παρατηρείται μια ραγδαία αυξανόμενη πληθυσμιακά ομάδα, αυτή των εργασιομανών. Άνθρωποι που δουλεύουν υπερβολικές ώρες. Οι εργασιομανείς που δεν αναγκάζονται να παραμένουν στην εργασία τους εξαιτίας υποδείξεως, αλλά μια νέα κατηγορία εργαζομένων που κατ’ επιλογή επιθυμούν να περνούν στον εργασιακό τους χώρο απεριόριστες ώρες.

Η είδηση είναι ότι το όλο κοινωνικό φαινόμενο, προκάλεσε την ίδρυση των «ανώνυμων εργασιομανών», μιας ομάδας ανθρώπων που λειτουργούν με βάση τις τεχνικές των «ανώνυμων αλκοολικών» καθώς όπως εξηγούν οι ίδιοι, ο εθισμός τους έχει πολλά κοινά σημεία. Η άλλη είδηση είναι ότι ήδη απαριθμούν εκατοντάδες μέλη που αναγνωρίζουν το πρόβλημα.

Εργασιομανείς θα βρούμε στις πιο ανεπτυγμένες περιοχές καθώς αποτελούν φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνικής και οικονομικής δομής των πλούσιων χωρών. Ανθρώπους που και επίσημα μπορούμε να χαρακτηρίσουμε «άρρωστους». Το μικρόβιο της ασθένειας αυτής, φαντάζει ευνόητο. Οι ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής με διαρκώς μεγαλύτερες ανάγκες, ωθούν τον άνθρωπο στην επιζήτηση περισσότερων πόρων ή αλλιώς χρημάτων που προκύπτουν από την εργασία. Ουσιαστικά δε μιλάμε για ωρομίσθιους υπαλλήλους που «γράφουν» ώρες για να πληρωθούν παραπάνω, αλλά για εργαζόμενους που επωμίζονται περισσότερες ευθύνες και αρμοδιότητες που κατ’ επέκταση μεταφράζονται σε περισσότερα χρήματα, που όμως απαιτούν πολλές ώρες αφοσίωσης. Και στο τέλος που καταλήγουμε; Σε έναν «δούλο» εξαρτημένο από τη δουλειά που (ίσως) του εξασφαλίζει μεν τα χρήματα που χρειάζεται για τις ανάγκες του, αλλά όχι και το χρόνο που απαιτείται για να τις ικανοποιήσει.

Οι εργασιομανείς σίγουρα προβληματίζουν προκαλώντας παράλληλα φοβίες για το μέλλον. Τη στιγμή που η ανεργία μεγαλώνει αντιστρόφως ανάλογα με την υπερανάθεση αρμοδιοτήτων σε έναν και μόνο εργαζόμενο.