προβληματισμός τετάρτης - Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Καληνωρίσματα. Δεν ξέρω αν θα ζήσουμε στις μέρες μας έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο όπως οι γονείς μας, όμως εδώ και μερικές μέρες, ξέρω πως θα είναι η αίσθηση για κάτι τέτοιο. Αναφέρομαι στους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ ενάντια στον Καντάφι και τον στρατό του στη Λιβύη και τις εξελίξεις εκεί όπως μπορείτε καθημερινά να ακολουθείτε από την ειδική ενότητα «μαντάτα στην κοντολογιά» κάθε μέρα στις 18:00.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ο λαός της Λιβύης εξεγέρθηκε κατά του Καντάφι ζητώντας αλλαγή στο καθεστώς και δημοκρατία στη χώρα στα πλαίσια ενός γενικού αναβρασμού που επικράτησε το τελευταίο διάστημα στις πιο αναπτυγμένες χώρες της Αφρικής. Ο Καντάφι απάντησε με πόλεμο και έκτοτε προελαύνει με το στρατό του από πόλη σε πόλη (της Λιβύης) σκοτώνοντας τους επαναστάτες αλλά και άμαχους πολίτες. Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών όπως είναι ο ρόλος του σε τέτοιες περιπτώσεις, παρενέβη αφυπνίζοντας τη διεθνή κοινότητα και προσπαθώντας να βρει μια λύση για να σταματήσει η σφαγή του λαού της Λιβύης από τον τύραννό του. Όλες οι χώρες συμφώνησαν και καταδίκασαν τη δράση του Καντάφι, όμως καμία δεν πρότεινε μια ουσιαστική λύση. Εκεί παρεμβαίνει το ΝΑΤΟ και συγκεντρώνοντας τα μέλη του σε αλλεπάλληλες συνελεύσεις, προσπαθεί να βρει τη χρυσή τομή για την επιβολή τάξης στη χώρα. Τελικά το μόνο στο οποίο καταλήγουν είναι η επιβολή μιας Ζώνης Απαγόρευσης Εναέριας Κυκλοφορίας και εμπάργκο των όπλων στη Λιβύη με βάση Σύμφωνο που έχει υπογραφή το 1973.

Και πάλι όμως, όλα έμειναν στη θεωρία. Ο Καντάφι συνέχισε να πολεμά τους ομοεθνείς του και μεμονωμένα γάλλοι, αμερικανοί και βρετανοί ξεκίνησαν πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των στρατευμάτων του Καντάφι. Οι επιθέσεις όμως δεν έγιναν κάτω από τον επιχειρησιακό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ όπως θα έπρεπε. Σε μια κρίσιμη στιγμή για την παγκόσμια ειρήνη, τα κράτη δεν κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν την «νατοϊκή ομπρέλα» για να επιβάλουν ειρήνη. Ποιοί ευθύνονται για αυτό όμως; Με μια λέξη. τα συμφέροντα. Λίγο πιο αναλυτικά όμως θα συναντήσουμε τους γείτονες τούρκους οι οποίοι δεν δέχτηκαν στην αρχή να στρέψουν όπλα έναντι του Καντάφι με τον οποίο αναπτύσσονται συναλλαγές με αμύθητα ποσά. Κάπως έτσι αρνήθηκε και η Ρωσία που χρησιμοποίησε σκληρή κριτική εναντίον των επιθέσεων αυτών. Και ύστερα έχουμε τους «παρατηρητές» όπως είναι η Βραζιλία και η Ινδία που απλά συμβουλεύουν την παύση των επιθέσεων υπέρ μιας διπλωματικής επίλυσης. Έλατε τώρα. Βλέπετε -αλήθεια- τον Καντάφι να έχει όρεξη για διπλωματικά παιχνίδια, ενώ το αίμα αθώων τρέχει από το στρατιωτικό του πουκάμισο;

Ας συνοψίσουμε όμως τα δεδομένα. Έχουμε έναν «κακό» και πολλούς «καλούς» που θέλουν να σώσουν τον αθώο λαό από τον «κακό». Τελικά όμως δεν μπορούν να συνεννοηθούν αφενός αφήνοντας τον Καντάφι να προελαύνει σχεδόν ανενόχλητος ενάντια στους αντικαθεστωτικούς συμπατριώτες του και αφετέρου αναδεικνύοντας ένα τεράστιο πολιτικό ή και κοινωνικό πρόβλημα. Ακόμα και σε περίοδο κρίσης και ανάγκης εγρήγορσης, τα συμφέροντα και οι πολιτικές εμποδίζουν τον λαό να συντονιστεί. Αλήθεια, τι θα γινόταν αν στη θέση του Καντάφι βρισκόταν ένα μεγαλύτερο κράτος με έναν πιο ισχυρό πολιτικό και με περισσότερα συμφέροντα στην Δύση; Θα αποφάσιζαν οι σύμμαχοι με γνώμονα το κοινό καλό ή ο καθένας θα κοιτούσε τα συμφέροντά του διχάζοντας την κοινή γνώμη και δημιουργώντας δύο μεγάλα στρατόπεδα. Ξέρετε, ότι πρέπει για να φτιάξεις έναν πετυχημένο Παγκόσμιο Πόλεμο!

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΕΤΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ ΣΤΟ ΝΑΤΟ :[