Έλα απόψε να πάμε μαζί την βραδινή μου βόλτα. Θα σε πάω σε ένα μονοπάτι που κανείς άλλος δεν ξέρει, κάτω από το φως του φεγγαριού. Έλα λοιπόν μαζί μου και μη με μαρτυρήσεις, για ότι στην πορεία της βόλτας – μπορεί να ζήσεις.
Θυμάμαι την γυναίκα που έβλεπα και προσδοκούσα, κάποια που έκανε τα όνειρά μου να ζωντανεύουν στ’ αλήθεια. Σ’ εκείνη βέβαια δεν καίγεται καρφί! Προτεραιότητες και αλήθειες θα μου πείτε. Πότε η φαντασία και πότε η πραγματικότητα, κανείς δε βγάζει άκρη ποιός είναι ο σωστός και πιο ο δειλός.
Αλλά άφησέ με να συνεχίσω, να περάσω στο θέμα, να ξεκινήσω την ιστορία και μέχρι να πάρω φόρα, άνοιξε τη μουσική –αυτή που μου αρέσει- για να μιλάω και να μην ακούγομαι από όλους. Δεν μπορεί, δεν πρέπει να μάθουν όλοι ότι έχω να πω. Κάποιοι με θαυμάζουν κι άλλοι αδιαφορούν, όμως εγώ ξέρω πως είμαι υπερβολικά μόνος για να περηφανεύομαι κι από πάνω. Γι’ αυτό σου λέω πως δεν ξέρεις, δεν ξέρεις πως είναι να είμαι εγώ…
Και ύστερα αν κοιτάξεις από ψηλά, θα δεις ανθρώπους. Ανθρώπους πολλούς να πηγαίνουν και να έρχονται. Άλλοι με συγκεκριμένο δρομολόγιο κι άλλους να τους οδηγεί ο άνεμος. Έτσι δεν είναι οι άνθρωποι; Άλλοι ωριμάζουν γρήγορα κι άλλοι ωριμάζουν ψυχρά. Και κάπου εκεί ανάμεσα, όπως αποφάσιζα να χυθώ στη ζωή διαπίστωσα πως η ζωή (μου) βρισκόταν ανάμεσα σε μιαν ανάμνηση και ένα όνειρο. Μα, αν το όνειρο ήταν στη φαντασία, τότε η ανάμνηση ήταν σίγουρα κλεμμένο στιγμιότυπο από την πραγματικότητα. Να που εγώ είμαι το παράδειγμα πως η φαντασία ενώνει την πραγματικότητα. Γιατί να μην την δέχονται και οι άλλοι;
Άλλα άφησε με να συνεχίσω, μπας και πιάσω ποιό είναι το θέμα μας. Τώρα που πήρα φόρα μπορεί και να το βρω. Θα ψάξω σε δρόμους και σε κάδους, σε παγκάκια και σε παραλίες και αν ακόμα δε το βρίσκω, θα πεταχτώ σε κάποιο συννεφάκι. Γι’ αυτό σου λέω άσε με να φύγω, έχω δρόμο να κάνω εκεί που πάω. Είδες τώρα που δεν ξέρεις, δεν ξέρεις πως είναι να είμαι εγώ..
Τώρα πλανιέμαι κάπου ανάμεσα σε χρόνια παλιά και άλλα που δεν έχουν έρθει ακόμα. Δεν ξέρω αν τρέμω απ’ το φόβο ή επειδή κάνει κρύο. Άλλα έτσι είμαι εγώ, γεννήθηκα για να νικάω το χρόνο, σιγά μην τον φοβηθώ κιόλας! Τώρα δεν ξέρω τι σκέφτεσαι για μένα. Δεν ξέρω καν γιατί σε κάλεσα εξ αρχής μαζί μου. Δε με νοιάζει, σκέψου με όπως θες, εγώ πρέπει να κάνω αυτό που πρέπει. Να φροντίσω εκείνους που πρέπει. Αν λείψω κι άλλο θα με αναζητήσουν, θα έχουν πρόβλημα χωρίς εμένα, σου λέω.
Γι’ αυτό ας μην πλατειάζουμε, ας μπούμε στο θέμα για να πάρουμε και φόρα. Μόνο έτσι θα παλέψουμε τούτο το δρόμο. Δεν έχω χρόνο να σε περιμένω. Έλα αν θέλεις, γιατί πρέπει κάπου να πάω κι εσύ δε θα ξέρεις, δε θα ξέρεις πως είναι να είμαι εγώ :[
το τραγουδι ειναι το "You Don't Know How It Feels". Δημιουργία του Tom Petty και σε ερμηνεια Tom Petty and The Heartbreakers.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλασικο αγαπημενο τραγουδι απο το 1994, οτι πρεπει για περιοδους αυτοκριτικης :[
H ορθοτητα και η δειλια στην ζωη μας ειναι σημαδια της προσωπικοτητας μας και κατα συνεπεια του τροπου αντιδρασης μας και συμπεριφορα μας στα διαφορα καλεσματα της ζωης μας. Δεν ξερω που ειναι σωστο να ζει κανεις, στην πραγματικοτητα η στην φαντασια ξερω ομως οτι και τα δυο ειναι απαραιτητα συστατικα του ονειρου μας και ισως, η ζωη μας να αποκτησει πνοη αν βρεθει το καταλληλο σημειο ισοροπιας των δυο αυτων αντιθετων κοσμων! ποιος ομως μπορει να ισοροπησει αναμεσα στην πραγματικοτητα και την φαντασια χωρις να ξεγελαστει και να χαθει...;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθε ανθρωπος ειναι τοσο μονος οσο εχει επιλεξει αυτος!
Καθως τα χρονια περνουν οι αναμνησεις που κραταει ο καθενας μας στο μπαουλο της καρδιας και του μυαλου ειναι πολλες και σιγουρα εχουμε ολοι μας αμετρητες, μηπως ομως οι στιγμες που ζουμε τωρα ειναι πιο ομορφες και εχουν μεγαλυτερη αξια;;;
αν επρεπε να διαλεξω αναμεσα στην φαντασια και την πραγματικοτητα σαν κοσμο υπαρξης μου θα επελεγα την πραγματικοτητα, γιατι ολα σε αυτην ειναι ζωντανα.... μπορει να ειμαι δειλη αλλα θελω οι αναμνησεις μου, οι στιγμες μου, το γελιο μου,το δακρυ μου οι λεπτομερειες της ζωης μου να ειναι στον πραγματικο κοσμο και οχι σε αυτον που η φαντασια εχει πλασει......και αυτο ειμαι σιγουρη οτι δεν ειναι φοβος!
:[ γραφεις για ισοροπιες και θα συμφωνησω μαζι σου, αλλωστε αν το καλοσκεφτω δε ζω στη φαντασια (καθε αλλο μαλλον) αλλα τη χρησιμοποιω για δικο μου συμφερον, τουλαχοστον εκει το δικαιουμαι. Απο την αλλη σκεφτομαι πως αν για μια στιγμη ειχες τη δυνατοτητα να μετατρεψεις της φαντασι(ωση) σε πραγματικοτητα και τλκ δεν το εκανες, τοτε μαλλον εισαι εσυ ο δειλος, οχι εκεινος που προτιμα την πραγματικοτητα.. Αραγε τετοια ατομα αξιζουν μια δευτερη ευκαιρια να ζησουν την φαντιωση :[
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαντασία ή πραγματικότητα???
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον πραγματικότητα!!! Με την φαντασία δημιουργούμε με την πραγματικότητα όμως πραγματοποιούμε!!! Ας ζούμε όσο πιο ομορφα μπορούμε αλλωστε το σήμερα μπορεί να νομίζουμε ότι είναι άσχημο και αν το συγκρινουμε μετά απο κάποιο διαστημα με το αυριο μπορεί να ήταν ιδανικό!
Πολλά φιλιά!!!
:[ Ιωάννα!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν εχεις αδικο. Ομως εδω δεν τιθεται θεμα επιλογης αναμεσα στα δυο, αλλα της καταλληλης χημειας αναμεσα τους :[