Καληνωρίσματα. Κάθε παιδί μεγαλώνοντας έχει συγκεκριμένα όνειρα για τη ζωή, το μέλλον, την αποκατάστασή του. Κύριο γνώρισμά όλων αυτών πάντοτε είναι η αυτοκυριαρχία της ζωής. Ο καθένας ονειρεύεται να κρατά τη ζωή στα χέρια του και να είναι υπεύθυνος των πράξεων του απολαμβάνοντας τις επιτυχίες του και αντιμετωπίζοντας τις αποτυχίες των επιλογών του.
Όμως η πραγματικότητα μας διδάσκει πως η ζωή δεν είναι πάντοτε στα χέρια μας. Εξαρτάται από άλλους και κυριότερα από την οικογένειά μας, τουλάχιστον στην αρχή. Αν όμως η αρχή συνεχίζεται και δε δίνει τη θέση της στο επόμενο βήμα, στην επόμενη φάση ανάπτυξης του νέου τότε υπάρχουν προβλήματα κοινωνιολογίας. Φανταστείτε μια υπερπροστατευτική οικογένεια που δεν επιτρέπει την εξέλιξη του παιδιού της κι εκείνο μένει δέσμιο μιας άνευ λόγου χειραγώγησης συνθλίβοντας κάθε λογής όνειρα και στόχους. Το φαινόμενο παρατηρείται σήμερα σε συντηρητικές οικογένειες και δυστυχώς κυρίως στις ανατολικές χώρες είναι συχνό.
Όμως υπάρχουν περιπτώσεις οικογενειών που ζουν κοινωνικούς 
μονόδρομους. Ένας γονέας στο κρεβάτι καθηλώνει το μέλλον μιας ολόκληρης οικογένειας. Σε μια τέτοια, ίσως ο ένας ξεφύγει. Σπουδάσει, παντρευτεί και προοδεύσει, ένας άλλος ίσως καταφέρει να προσπαθήσει να πετύχει, όμως πάντοτε υπάρχει εκείνος –ο ευσυνείδητος- που θα παίξει το ρόλο του θύματος. Ναι, ήταν από μικρός ο πιο κλειστός, ο πιο ιδιαίτερος, αλλά τώρα η οικογένεια στηρίζεται όλη πάνω του. Αποφάσισε να θυσιάσει σπουδές, παρέες, μια καριέρα, μια ζωή ανεξάρτητη, δική του και όλα στο όνομα ενός άρρωστου γονέα. Όλα ίσως επειδή κανένα από τα υπόλοιπα μέλη δε θέλησε να συμμετέχει εξ ίσου σε αυτό το δράμα. Και τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Τα προγράμματα ταράζονται, το ίδιο και οι ψυχολογίες. Είναι ακριβώς η φάση που η πραγματικότητα εκείνου που μένει πίσω, σταματά να μοιάζει με όλων των άλλων. Η νύχτα γίνεται μέρα κι όταν οι άλλοι διασκεδάζουν εκείνος βρίσκεται άγρυπνος φρουρός καταδικάζοντας τον εαυτό του, το μέλλον του κάθε λεπτό που περνάει.
μονόδρομους. Ένας γονέας στο κρεβάτι καθηλώνει το μέλλον μιας ολόκληρης οικογένειας. Σε μια τέτοια, ίσως ο ένας ξεφύγει. Σπουδάσει, παντρευτεί και προοδεύσει, ένας άλλος ίσως καταφέρει να προσπαθήσει να πετύχει, όμως πάντοτε υπάρχει εκείνος –ο ευσυνείδητος- που θα παίξει το ρόλο του θύματος. Ναι, ήταν από μικρός ο πιο κλειστός, ο πιο ιδιαίτερος, αλλά τώρα η οικογένεια στηρίζεται όλη πάνω του. Αποφάσισε να θυσιάσει σπουδές, παρέες, μια καριέρα, μια ζωή ανεξάρτητη, δική του και όλα στο όνομα ενός άρρωστου γονέα. Όλα ίσως επειδή κανένα από τα υπόλοιπα μέλη δε θέλησε να συμμετέχει εξ ίσου σε αυτό το δράμα. Και τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Τα προγράμματα ταράζονται, το ίδιο και οι ψυχολογίες. Είναι ακριβώς η φάση που η πραγματικότητα εκείνου που μένει πίσω, σταματά να μοιάζει με όλων των άλλων. Η νύχτα γίνεται μέρα κι όταν οι άλλοι διασκεδάζουν εκείνος βρίσκεται άγρυπνος φρουρός καταδικάζοντας τον εαυτό του, το μέλλον του κάθε λεπτό που περνάει.Υπάρχει διέξοδος; Σίγουρα όχι αν ο ίδιος δεν το αποφασίσει, αν δεν προγραμματίσει την επανένταξή του στη ζωή. Ύστερα αναρωτιέται κανείς; Υπάρχουν άνθρωποι έξω απ’ την οικογένεια του να τον στηρίξουν; Αν ναι, τους επιτρέπει; Νέοι άνθρωποι δε ζητούν αλλά έχουν ανάγκη από βοήθεια. Δικαίωμα στη ζωή.
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ή ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ :[
Το ποιά είναι τα όρια της ελειπούς, υγιούς ή πολύς προστασίας αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά νομίζω πως στην Ελλάδα ίσως να μην ξέρει κανείς την πραγματική απάντηση.
Προσωπικά νομίζω πως ότι και να περάσει κανείς μέσα στην οικογένειά του μπορεί να το εκμεταλευτεί ψυχικά προς όφελός του μια άλλη στιγμή.
:[ Μαριος
ΑπάντησηΔιαγραφήυψωνω το ποτηρι με την τσικουιδια που κραταω στο γραφειο μου και ειλικρινα πινω στο τελευταιο που γραφεις φιλε μου :[