Κοντεύει να βραδιάσει κι εγώ κάθομαι εδώ, στην αίθουσα της βαρεμάρας βλέποντας από το παράθυρο τη βροχή να πέφτει απ’ τον μουντό ουρανό. Ο χρόνος περνάει και δείχνω να τον σπαταλάω άδικα. Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνω κάτι ιδιαίτερο κι έτσι τριγυρνάω περιμένοντας κάτι που θα μου αλλάξει τι διάσταση. Τι; Ο χρόνος τελικά περνάει χωρίς τίποτα να συμβεί και αναρωτιέμαι…
Μπαίνω στο αυτοκίνητο και κάνω άσκοπες βόλτες οδηγώντας γρήγορα, οδηγώντας μακριά προσπαθώντας να βρω ένα νόημα στη ζωή μου, όμως όταν χαμηλώνω τις σκέψεις μου, αισθάνομαι τόσο μόνος, σα να περιμένω κάτι που θα μου αλλάξει τη ζωή, όμως τίποτα τελικά δε συμβαίνει κι εγώ αναρωτιέμαι, το πως και το γιατί. Θυμάμαι παλιά όταν μου έλεγες πως ο ουρανός είναι γαλανός σαν την ψυχή μας και η ευωδία της ζωής είναι κίτρινη σα λεμονιά. Κοιτάω από δω κι από κει, όμως το μόνο που βλέπω είναι ένας μουντός ουρανός και μια άοσμη κίτρινη λεμονιά.
Ύστερά γυρνώ πίσω και κάθομαι. Αισθάνομαι εξουθενωμένος. Δεν είναι πως δεν επιθυμώ να κάνω πράγματα, όμως τώρα δεν νομίζω πως έχω το κουράγιο. Σαν ένα βάρος να με κρατάει καθηλωμένο κι έτσι δεν αντιστέκομαι και ξαπλώνω για να με πάρει ο ύπνος και να λήξει το καθημερινό μου μαρτύριο, άλλωστε όσο είμαι ξύπνιος τίποτα δε συμβαίνει κι εγώ όλο αναρωτιέμαι πως η απομόνωση δεν είναι σωστή. Πως ότι με καθηλώνει θα πρέπει να νικηθεί. Τότε παίρνω μια απόφαση να πλοηγηθώ σε ένα μονοπάτι αισιοδοξίας και χαράς, ίσως να μου βγει και σε καλό κι αν τελικά θα τα καταφέρω θα σε κάνω να αναρωτιέσαι.
Αισθάνομαι πως τα κατάφερα και τώρα μένω να αναρωτιέμαι πως και γιατί έμενα στα δικά σου λόγια για τον μπλε ουρανό, για εκείνο το άρωμα της κίτρινης λεμονιάς, όπως μου τα περιέγραφες. Τώρα ανοίγω τα παράθυρα για να μπει η βροχή στο δωμάτιο και ο σκούρος ουρανός είναι όμορφος και καθώς οι σταγόνες πέφτουν στα κλαδιά της κίτρινης λεμονιάς, αισθάνομαι να αναβλύζει ένα άρωμα αλλιώτικο, αλλά πιο καλό, μεθυστικό :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το