προβληματισμός πέμπτης - ΤΟ ΤΖΑΜΠΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ, ΤΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ Ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ

Καληνωρίσματα. Αρχίζοντας να γράφω το σημερινό θέμα, μια πολύ γνωστή λαϊκή φράση περιτριγυρίζει το μυαλό μου: “το τζάμπα πέθανε” και σκέφτομαι πως τείνει να γίνει μια πρακτική κοινωνική πραγματικότητα. Πολλοί από εμάς σήμερα χρειάζεται να πληρώσουμε για να απολαύσουμε ένα ηλιοβασίλεμα, ή ένα μπάνιο στη θάλασσα.

Θα μπορούσα να βρω αρκετές εξαιρέσεις στα παραπάνω και ευτυχώς μπορώ να ανακαλέσω αρκετές ακόμα, όμως πως θα σας φαινόταν να απολαμβάνατε υπηρεσίες που απαιτούν επιστημονική κατάρτιση, δωρεάν; Αναφέρομαι στο Εθελοντικό Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης που λειτουργεί εδώ και αρκετό καιρό στο Ρέθυμνο, Κρήτης με τη συμμετοχή πληθώρας ιατρών που με τον άλλο τρόπο εργάζονται στο αντικείμενό τους, εθελοντικά! Γιατροί, νοσηλευτές, μαίες, φαρμακοποιοί και διάφοροι εθελοντές δέχονται καθημερινά ανθρώπους –νέους και ηλικιωμένους- διαφόρων ηλικιών, οποιασδήποτε καταγωγής και ανεξάρτητα αν βρίσκονται στη χώρα νόμιμα ή μη. Δεν μιλάμε για μια δημόσια υπηρεσία άλλωστε, αλλά για γιατρούς που ορκίστηκαν στον Ιπποκράτη και λειτουργούν (μάλιστα λειτουργούν, όχι εργάζονται) στους ανθρώπους χωρίς να κοιτούν χαρτιά, χωρίς να κοιτούν χρώμα δέρματος.

Αναμφίβολα είναι εντυπωσιακό πως κάποιοι άνθρωποι και μάλιστα επιστήμονες με πολλά και δύσκολα χρόνια εκπαίδευσης, επιλέγουν να περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους συνεχίζοντας να προσφέρουν ιατρικές υπηρεσίες, εθελοντικά αυτή τη φορά, χωρίς καμία υλική αμοιβή. Είναι πραγματικά απάνθρωπο να υπάρχουν γυναίκες που δεν μπορούν να ξεγεννήσουν ή άντρες που δεν ξέρουν ότι έχουν ΑIDS επειδή πρώτη φορά ακούν αυτήν την ασθένεια. Σε αυτό το σημείο θα ομολογήσω πως αν και ξέρω από πρώτο χέρι την ποιότητα των ανθρώπων του Ρεθύμνου, μου κάνει εντύπωση που σε μια μικρή πόλη μπόρεσαν να δραστηριοποιηθούν εθελοντές από τόσες ειδικότητες και να προσφέρουν στην τοπική κοινωνία πλήρεις υπηρεσίες υγείας.

Επειδή ο εθελοντισμός φυτοζωεί –αλλά να που υπάρχει- στην Ελλάδα και επειδή το τζάμπα τελικά δεν πέθανε (ακόμα), νομίζω πως το παράδειγμα των ιατρών από το Ρέθυμνο μπορεί να αφυπνίσει και σε μας το αίσθημα προσφοράς. Και ξέρετε τι είναι το υπέροχο στην προσφορά; Ο καθένας προσφέρει όσο οι ικανότητες του επιτρέπουν και όσο η καρδιά του μπορεί να συμμετέχει… Ας αισθανθούμε λίγο εθελοντές και ας δράσουμε ως τέτοιοι.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΤΕ ΤΡΟΠΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ :[