καταχώρηση τσι μέρας - ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΡΙΤΗΣ

σημερινή προσθήκη στην λίστα των βραβεύσεων τσι μέρας
από SociaLMagazinE

Είστε γύρω στα 30 και νιώθετε σχεδόν... 100; Δεν είστε οι μόνοι...
Ας υποθέσουμε πως είστε γύρω στα 30-λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω.. Και ενώ παίζετε τις νέες τεχνολογίες στα δάχτυλα, σίγουρα ζήσατε και την εποχή που δεν υπήρχαν κινητά, ασύρματες συνδέσεις στο διαδίκτυο και i-pad. Τι θεωρεί προϊόν επιστημονικής φαντασίας ένας 15χρονος σήμερα και τι θυμάται με νοσταλγία ένας 30αρης;
Μας συγχωρείτε για τη διακοπή...
Αλήθεια θυμάστε την εποχή που όταν ξυπνούσατε δεν ανοίγατε τον υπολογιστή για να τσεκάρετε τα e-mails σας; Που για να βρεθείτε με τους φίλους σας τους τηλεφωνούσατε στο πατρικό τους από το σταθερό τηλέφωνο με το κυκλικό καντράν (!) και που για να ταξιδέψετε έπρεπε να πάτε στο ταξιδιωτικό πρακτορείο περιμένοντας με ανυπομονησία να σας εκδώσουν τα χάρτινα εισιτήρια;
Όχι, η αλήθεια είναι πως δεν έχουν περάσει δα και τόσα πολλά χρόνια. Ούτε και εσείς έχετε πια περάσει στην τρίτη ηλικία ώστε να μην προλαβαίνετε τις εξελίξεις. Αρκεί ωστόσο να είστε γύρω στα 30 για να νιώθετε σαν ταξιδιώτης στη μηχανή του χρόνου. Ζήσατε και «τότε» και ζείτε και τώρα. Και ευτυχώς, η νεαρή σχετικά ηλικία σας, σας επιτρέπει να παρακολουθείτε τις εξελίξεις χωρίς να νιώθετε πως το πλοίο της τεχνολογίας έχει σαλπάρει πριν καν ανεβείτε στο κατάστρωμα… Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε όλα αυτά που ένας σημερινός 15χρονος θεωρεί ως αποκυήματα επιστημονικής φαντασίας ενώ ένας 30αρης θυμάται με νοσταλγία.
Πήγαινε για ύπνο, μέχρι και ο Εθνικός Ύμνος έπαιξε…
Αν ανοίξετε κουβέντα με τους σημερινούς εφήβους, σίγουρα θα διασκεδάσουν πολύ με τις αναμνήσεις σας από την εποχή της παντοκρατορίας της κρατικής τηλεόρασης. Πέρα από τις εξαιρετικά περιορισμένες επιλογές μας (ΕΡΤ-ΥΕΝΕΔ), και το αρχικά ασπρόμαυρο και στη συνέχεια έγχρωμο πρόγραμμα που παρακολουθούσαμε στο σαλόνι μας στην ογκωδέστατη τηλεόρασή μας (που κοσμούσε ένα περίτεχνο σεμέν…), μαθαίναμε πότε ξεπερνούσαμε τα όρια όταν «έπεφτε» το σήμα λήξης προγράμματος και η μαμά αγανακτούσε με το αδικαιολόγητο ξενύχτι μας. Ο λόγος για την εικόνα της γαλανόλευκης που κυμάτιζε στον αέρα υπό τους ήχους του Εθνικού ύμνου που έπεφτε μετά από το κλασικό τραγούδι του τσοπανάκου με την φλογέρα…
Σκηνές απείρου κάλλους και όταν συνέβαιναν τεχνικά προβλήματα-ένας χρωματιστός κύκλος με όλα τα τεστ χρώματα και ένα ρολόι να μετρά την ώρα καθώς και όταν οι παρουσιάστριες των κρατικών καναλιών διάβαζαν από τις σημειώσεις τους σε χαρτί (!), το πρόγραμμα της ημέρας!
Τι ευχόμασταν τότε: να μας αφήνουν να ξενυχτάμε και μετά το σήμα του Εθνικού Ύμνου! Να υπήρχε ένας τρόπος να βλέπουμε ταινίες όποτε θέλουμε και να τις σταματάμε ή να τις ξεκινάμε και πάλι όποτε μας βολεύει. Να υπήρχε και κάτι άλλο να παρακολουθήσουμε πέρα από την αθλητική Κυριακή και την "Κόρη μου την σοσιαλίστρια". Να είχαμε μια τηλεόραση που θα έπαιζε μόνιμα το Μουσικόραμα στο υπνοδωμάτιό μας…
Τι μας έχει λείψει: η ποιότητα και η ευπρέπεια στην τηλεόραση. Οι απίστευτες κομμώσεις και οι βάτες της Νάκης Αγάθου. Ο τσοπανάκος με το τραγούδι του. Η Δυναστεία και το Muppet Show. Η Φρουτοπία και το Fraggle Rock. Το Μουσικόραμα. Ο MacGyver και το Μυστήριο του Χρυσού Πιθήκου. Η Κάντι Κάντι, η Χάϊντι και ο Νιλς Χόλγκερσον.
Ντριν………
Συνήθως βρισκόταν στο σαλόνι σε ένα τραπεζάκι στολισμένο με ένα επίσης περίτεχνο σεμέν. Ήταν ογκώδες και διέθετε ένα στρογγυλό, περιστρεφόμενο καντράν που μερικές φορές από βιασύνη μας ωθούσε να καλέσουμε λάθος αριθμό καθώς τα δάχτυλά μας στόχευαν σε λάθος οπή. Ο λόγος για το σταθερό τηλέφωνο, που μερικές φορές αργούσε χρόνια ολόκληρα να εγκατασταθεί στα σπίτια της επαρχίας καθώς η τηλεφωνική σύνδεση ήταν μια διαδικασία ιδιαίτερα χρονοβόρα…
Τι ευχόμασταν τότε: να υπήρχε ένα μαγικό τηλέφωνο χωρίς καλώδια που να κουβαλάμε πάνω μας. Να μας καλούν οι φίλοι μας χωρίς να απαντά η μαμά μας! Να υπάρχει μια συσκευή που να μπορούμε να μεταφέρουμε από το σαλόνι στο δωμάτιό μας για να μιλήσουμε με την ησυχία μας χωρίς να σκοντάφτει ο μπαμπάς στο μακρύ καλώδιο…
Τι μας έχει λείψει: ο θόρυβος (κραπ!) που έκανε το βαρύ ακουστικό όταν κλείναμε το τηλέφωνο νευριασμένοι μετά από μια ατυχή συνομιλία. Το κλείσιμο του κουμπιού στα ασύρματα τηλέφωνα σίγουρα δεν έχει την ίδια χάρη… Τα κόκκινα τηλέφωνα με κέρμα που βρίσκαμε στα περίπτερα. Η φράση "πάρε το μηδέν" όταν διέκοπταν την συνομιλία μας θόρυβοι και παρεμβολές.
Τελείωσε η κασέτα, άλλαξε πλευρά!
Αν αναφέρετε αυτή την φράση σε έναν σημερινό 15χρονο, σίγουρα θα σας κοιτάξει με απορία και θα σας ρωτήσει τι είναι κασέτα… Το μπλέξιμο θα συνεχιστεί όταν προσπαθήσετε να του εξηγήσετε πως οι κασέτες είχαν περιορισμένη (!) χωρητικότητα τραγουδιών και πως έπρεπε χειροκίνητα να αλλάξετε πλευρά για να ακούσετε και τα υπόλοιπα τραγούδια (όχι πάνω από 30 τραγούδια σε μια «μεγάλη» 90αρα κασέτα…). Στην εποχή του διαδικτύου και των mp3 όλα αυτά μοιάζουν βγαλμένα από το σκονισμένο χρονοντούλαπο, όμως οι 30 something σίγουρα θα θυμούνται με νοσταλγία την εποχή που αντιγράφαμε κασέτες από τους φίλους μας ή περιμέναμε με ανυπομονησία πατώντας ταυτόχρονα το play και το rec για να ηχογραφήσουμε από το ραδιόφωνο το αγαπημένο μας τραγούδι… Η χαρά μας δεν περιγραφόταν όταν κυκλοφόρησαν στο εμπόριο τα κασετόφωνα διπλής εγγραφής (αλήθεια, τα θυμάστε;).
Τι ευχόμασταν τότε: να υπάρχουν κασέτες με μεγαλύτερη χωρητικότητα για να μην χρειάζεται να αλλάζουμε συνέχεια «πλευρά». Να αγοράζουν οι φίλοι μας τα albums και να μας τα γράφουν αμέσως σε κασέτα για να τα ακούμε στα walkman μας… Να μην μας "μασήσει" και άλλη κασέτα το κασετόφωνο.
Τι μας έχει λείψει: το βινύλιο. Κλασικό, συλλεκτικό, απλά υπέροχο. Τα χέρια μας σχεδόν έτρεμαν μόλις αγοράζαμε ένα ακόμη βινύλιο με το χαρτζιλίκι. Χαϊδεύαμε το χάρτινο εξώφυλλο, μαθαίναμε απέξω τους στίχους που υπήρχαν γραμμένοι σε χαρτί και ακουμπούσαμε με ευλάβεια τη βελόνα πάνω στις χαρακιές του βινυλίου για να το ακούσουμε ξανά και ξανά…
Ψάξε στη «Δομή»…
Στο σχολείο σας έβαζαν εργασία για τους ήρωες της ελληνικής επανάστασης. Και στην εποχή που δεν υπήρχε διαδίκτυο για να… γκουγκλάρουμε όλες μας τις απορίες, η λύση άκουγε στο όνομα: «Δομή». Κόκκινη, δερματόδετη, με χρυσά ανάγλυφα γράμματα, η εγκυκλοπαίδεια «Δομή» κοσμούσε περήφανα κάθε σπίτι που είχε παιδιά στο σχολείο. Οι χωρισμένοι αλφαβητικά τόμοι, με τις ιλουστρασιόν σελίδες και τις έγχρωμες φωτογραφίες έλυναν κάθε απορία μας και οι γνώσεις της αντιγράφονταν με θρησκευτική ευλάβεια στις σχολικές εργασίες. Αντίπαλον δέος της «Δομής», η κραταιά «Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα» αλλά και η πιο αθώα «Χάρη Πάτση».
Τι ευχόμασταν τότε: να υπήρχε ένας τρόπος να γράφαμε κάπου τις απορίες μας και όλες οι πληροφορίες που ζητούσαμε να εμφανίζονταν μπροστά μας! Να είχε γράψει κάποιος κείμενα για τα πάντα και να μπορούσαμε εύκολα και ανώδυνα να τα… ξεπατικώσουμε στις σχολικές μας εργασίες. Να ζύγιζε λιγότερο ο κάθε τόμος της «Δομής»…
Τι μας έχει λείψει: η χαρά και η αγωνία της έρευνας. Η προσμονή του καλού βαθμού σε συνάρτηση με αγωνιώδη αναζήτηση σε εγκυκλοπαίδειες συγγενών και φίλων και σε δημοτικές βιβλιοθήκες. Το διάβασμα με το μικρό φως του γραφείου ανάμεσα σε μια στοίβα βιβλίων. Η μυρωδιά του βιβλίου. Το παλιό, καλό, χαρτί…


οι απόψεις που εκφράζονται στο κείμενο δε συμφωνούν ή εκφράζουν απαραίτητα το yannidakis. Η βράβευση ικανοποιεί μια σειρά από συγκεκριμένα κριτήρια