προβληματισμός παρασκευής - ΜΥΘΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ: ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ (μέρος 1/3)

Μια φορά σε έναν καιρό η πόλη ήταν αναστατωμένη από μια συμμορία που όπως όλα έδειχναν, πυροβολούσε αστυνομικούς χωρίς καμία αναστολή. Τα περιστατικά είχαν πληθύνει το τελευταίο διάστημα. Πρώτα μια ενέδρα σε μια περιπολία με δεκάδες σφαίρες να αδειάζουν πάνω στους άτυχους αστυνομικούς και ύστερα ένας τυχαίος έλεγχος από άντρες της τροχαίας, που είχαν τραγική κατάληξη όταν οι επιβαίνοντες στο αυτοκίνητο που είχε σταματήσει, άδειασαν τα όπλα τους στα σώματα των οργάνων.

Για την αστυνομία, ήταν θέμα τιμής η σύλληψη των δραστών. Και για εμάς, το ίδιο. 'Έχετε παρακολουθήσει αστυνομικές ταινίες όπου πάντα ένα ζευγάρι αστυνομικών αποτελεί το πιο αξιόπιστο σύνολο στο τμήμα; Έτσι είμαστε με τον Θοδωρή. Τα καμάρια του τμήματος, με αμέτρητες υποθέσεις εξιχνιασμένες και αυτή τη φορά με τη διαλεύκανση της υπόθεσης της συμμορίας κατά των αστυνομικών. Καθημερινά με κουστούμι, φρεσκοξυρισμένοι, με γυαλιά ηλίου και σοβαροί, κάποιοι συνάδελφοι, μας κατηγορούν πως είμαστε υπερβολικά αστυνομικοί!

Σήμερα το πρωί είχαμε περιπολία όταν ακούσαμε στον ασύρματο για φωνές από συζυγική κακοποίηση λίγα τετράγωνα μακριά μας. Αποφάσισα να σταματήσω στο σημείο για να ρίξουμε μια ματιά. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά ο Θοδωρής μεταξύ σοβαρού και αστείου δυσανασχέτησε: «Είναι δυνατό πρωί-πρωί να τρέχουμε σε υποθέσεις βιασμών; Ποιος βιάζει γυναίκες τόσο πρωί;». Είχαμε σχεδόν φτάσει κι έτσι δεν του απάντησα. Χτυπήσαμε την πόρτα και ωστόσο ετοιμαζόμασταν για να τη σπάσουμε. Πράγματι, κανείς δεν άνοιξε κι έτσι παίρνοντας φόρα έσπασα την πόρτα επιτρέποντας στον Θοδωρή να μπει πρώτος μέσα. Δεν πέρασαν περισσότερα από δύο δευτερόλεπτα όταν ένας τύπος με κουκούλα άρχισε να πυροβολεί ασταμάτητα πάνω στο σώμα του Θοδωρή που ακόμα μύριζε την πρωινή του κολόνια. Ακαριαία έκανα να πιάσω και το δικό μου όπλο όμως η επόμενη σφαίρα είχε ακριβώς στόχο προς τα εκεί. Το όπλο μου έπεσε κι έτσι βρισκόμουν ενώπιο του εγκληματία που σταμάτησε να πυροβολεί και με πλησίασε. «Εσύ δεν θα πεθάνεις. Όχι σήμερα. Θέλω να πεις σε όλους τους φίλους σου, πως θα πεθαίνουν ένας προς έναν». Αφού με αφόπλισε, έφυγε βιαστικά κι εγώ έμεινα να καλώ σε ενισχύσεις. Ο Θοδωρής σκοτώθηκε αμέσως από τα πυρά.

Το ίδιο απόγευμα ο Αρχηγός -έτσι λέγαμε τον διοικητή του τμήματος- με κάλεσε στο γραφείο του.
- «Τάσο. Ξέρω πως έχασες τον συνεργάτη, τον φίλο σου, τον αδερφό σου. Για την Αστυνομία είναι ένας ακόμη λόγος να εντείνουμε τις προσπάθειες μας να βρούμε αυτό το κάθαρμα. Πρέπει όμως να με καταλάβεις. Σε απαλλάσσω από την υπόθεση, καθώς εμπλέκεσαι συναισθηματικά». Αφού περίμενε την αντίδραση μου, συνέχισε: «Και επειδή ξέρω καλά πως δεν μπορείς να έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου αυτήν την περίοδο ή να σου αναθέσω νέο συνεργάτη, προτείνω μια μικρή άδεια για να ηρεμήσεις και να είσαι κοντά στην οικογένεια του Θοδωρή αυτές τις μέρες. Τάσο, θέλω να μου παραδώσεις το όπλο σου για λίγες μέρες».
- «Δεν έχω σκοπό να αντιτεθώ στην απόφασή σου Αρχηγέ. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω όρεξη να δουλέψω κάπου αλλού». Άφησα στο γραφείο το όπλο και έβγαλα και το σήμα μου, αιφνιδιάζοντας τον Αρχηγό ο οποίος δεν το σχολίασε.

Φεύγοντας επισκέφθηκα την οικογένεια του Θοδωρή, παρηγορώντας τη γυναίκα και τα παιδιά του. Έμεινα δίπλα τους και μακριά απ' την αστυνομία, μέχρι το τέλος της κηδείας κι έπειτα εξαφανίστηκα. Με όλο το σεβασμό στο Σώμα, δεν μπορούσα να παραμείνω αδρανής.

:[
διαβάστε το δεύτερο μέρος του Μύθου την επόμενη Παρασκευή στις 12:00