Έλα κοντά μου και ξάπλωσε. Μίλησε μου. Πες μου τι σε απασχολεί, πες μου τι σε προβληματίζει και τι πέρασες. Τι σου έκαναν αυτοί. Μίλησε μου ανοιχτά όπως θέλω να ακούσω αληθινά. Μόνο έτσι θα ξορκίσεις το κακό. Η πόρτα είναι ερμητικά κλειστή όμως υπόσχομαι να ανοίξει αν είσαι ειλικρινής. Θα δεις πως αν καταλάβεις το “εγώ” μου, θα καταλάβω κι εγώ το “εσύ” σου. Έλα λοιπόν και ξάπλωσε κοντά μου. Μέσα στο μαύρο της ημέρας και το σκοτάδι της νύχτας οι δύο μας μοιραζόμαστε αυτό το ζευγάρι των ψυχών (μας). Η πόρτα ανοίγει όμως πουθενά δε βλέπεις ήλιο ή φως από αλλού. Οι μαύρες μας καρδιές σκαλίζουν το μαύρο σκοτάδι κι όμως όσο κι αν το γδέρνουν καμία χαραμάδα απ’ τις ακτίνες του ηλίου δεν διαπερνά.
Σου λέω λοιπόν πως ότι ένιωσα, ότι ήξερα, πέρασε πολύ μακριά μου και η γνώση έγινε ανάμνηση. Πίσω από την πόρτα μου είναι θαμμένα τα μυστικά. Θες πραγματικά να στην ανοίξω; Σιχάθηκα και κουράστηκα να στέκομαι μονάχος για να τα αντιμετωπίζω όλα μόνος. Μπορείς (λοιπόν) να είσαι δίπλα μου μιας κι εγώ ήδη σε περιμένω ή είσαι κι εσύ μια Ασυγχώρητη;
Έλα και πάλι κοντά μου και ξάπλωσε, υπόσχομαι να μην σε πληγώσω. Σε κρατάω και αναρωτιέμαι αν σταμάτησες (ή δεν άρχισες ποτέ) να μ’ αγαπάς ή αν μ’ αγαπάς ακόμα, αλλά το μόνο που παίρνω πίσω είναι μια διαίσθηση πως η καρδιά σου δεν μπορεί να αγαπήσει ξανά. Έρχεσαι και ξαπλώνεις δίπλα μου σα να μου δείχνεις πως θα συνεχίσεις να βρίσκεσαι δίπλα μου, όμως τη μαύρη σου καρδιά όσο κι αν προσπαθώ να σκαλίσω παραμένει σκοτεινή και απλά κρατάω πως θα είσαι δίπλα μου. Κι έτσι όπως είσαι ξαπλωμένη δίπλα μου αναρωτιέμαι τι να σου έχω κάνει. Μπορεί η πόρτα να είναι κλειστή, όμως κλειστά είναι και τα μάτια σου και κάπου εκεί ανάμεσα βλέπω μια ακτίνα απ’ τον ήλιο. Ναι, βλέπω τον ήλιο!
Εγώ θα στέκομαι δίπλα σου και θα περιμένω να κάνεις κι εσύ το ίδιο με μένα, όμως αν κρατάς την πόρτα κλειστή τότε θα πάρω το κλειδί και θα το θάψω βαθιά μέσα σου ώστε ούτε εσύ να μην μπορείς να το βρεις. Όμως να ξέρεις πως θα είσαι κι εσύ η Ασυγχώρητη :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το