προβληματισμός παρασκευής - ΜΥΘΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΤΟΥ ΕΞΩ ΚΟΣΜΟΥ (μέρος 4/4)

Τις σκέψεις της στο κρατητήριο διέκοψε ένας αστυνομικός που τη φώναξε να τον ακολουθήσει. Αφού της έδωσε κάποια προσωπικά αντικείμενα, την άφησε ελεύθερη και εκείνη φεύγοντας αντίκρισε τη Νίκη. “Συγγνώμη που σε παράτησα. Τα είχα τελείως χαμένα. Φρόντισα να μη μάθει κανείς τίποτα” της είπε με ύφος απολογητικό και την πήρε αγκαλιά βάζοντάς την σε ένα ταξί.

 

Η Έλενα και η Νίκη δεν ξαναείδαν έκτοτε τον Γιώργο, τον Άκη και την λοιπή παρέα. Η Έλενα αφοσιώθηκε ακόμα περισσότερο στις σπουδές της και πήρε το πτυχίο της με σημαντικές διακρίσεις. Κι όμως δεν διέγραψε ποτέ από τη ζωή της τις στιγμές που πέρασε με αυτά τα άτομα. Αντίθετα τις χρησιμοποίησε στη συνέχεια προς όφελός της. Η Έλενα με τον καιρό διέπρεψε παίρνοντας περισσότερες ακαδημαϊκές διακρίσεις, όμως αυτή τη φορά η δραστηριότητά της δεν αφορούσε ιατρικές υπηρεσίες με σκοπό το κέρδος, αλλά εθελοντικές εργασίες σε διάφορες ευπαθείς ομάδες. Ασχολήθηκε με τους νέους που εθίζονται σε ουσίες και άλλες καταχρήσεις, με νεαρές κοπέλες που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, με παιδιά που μεγαλώνουν σε αντίξοες συνθήκες και γενικά σε ανθρώπους που αναγκάζονται να ζουν με συγκριτικό μειονέκτημα. Η Έλενα διακρίθηκε από τον Δήμο και διάφορες κοινωνικές οργανώσεις για το εθελοντικό της έργο το οποίο συνέχισαν αρκετά άτομα τα οποία ενέπνευσε.

 

Κι έπειτα από αρκετά χρόνια αποφάσισε να επιστρέψει στη Σητεία. Αναγνωρισμένη πια και πετυχημένη, είχε μπει στο πλοίο της επιστροφής και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σκεφτόταν κάθε στιγμή της ζωής της. Οι σκέψεις την οδηγούσαν σε ένα παράλληλο ταξίδι το οποίο διεκόπη όταν η γνώριμη φιγούρα της Σητείας, άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο μεγάλη καθώς το πλοίο πλησίαζε. Όταν η Έλενα κατέβηκε στο λιμάνι, πλήθος κόσμου την περίμενε. Άλλοι ήταν γνωστοί αλλά αγνώριστοι απ’ το πέρασμα των χρόνων κι άλλοι άγνωστοι, που διατηρούσαν όμως εκείνη τη ζεστασιά και θαλπωρή που όλοι οι κάτοικοι της Σητείας είχαν, όταν εκείνη ήταν μικρή.

 

Η Έλενα γύρισε στο σπίτι της αγκάλιασε τους δικούς της και ζήτησε από τον πατέρα της να τη συνοδεύσει στο Δημαρχείο της πόλης. Σύντομα μιλούσε με τον δήμαρχο για να του ζητήσει να τη βοηθήσει να δημιουργήσει ένα κέντρο στο οποίο όλα τα παιδιά θα μπορούσαν παράλληλα με το σχολείο να προετοιμάζονται για το αύριο της ζωής, ενώ όλα όσα είχαν ανάγκη θα λάμβαναν υποστήριξη και βοήθεια σε βασικές ανάγκες ή ελλείψεις. Ένα πρωτοπόρο και μεγαλεπήβολο σχέδιο θα ξεκινούσε από τη Σητεία, όμως η μεγάλη έκπληξη θα ερχόταν την επόμενη μέρα. Ήταν μια επιταγή με ένα αμύθητο ποσό μέσα με ένα μικρό σημείωμα πάνω: “Αυτό που ποτέ δεν έμαθες για μένα, ήταν ποια πραγματικά ήμουν και γιατί είχα πάντα τόσο μεγάλη οικονομική άνεση. Άκουσα ότι θα κάνεις κάτι υπέροχο στα μέρη σου. Κάτι που πολλοί θα ήθελα να υπήρχε όταν ήμουν εγώ μικρή και επειδή ίσως εν μέρη ευθύνομαι κι εγώ γι’ αυτό που έγινες, αυτή είναι η ανταμοιβή σου. Νίκη”. Η Νίκη δάκρυσε και χαμογέλασε όπως άλλοτε. Τότε πήγε στον πατέρα της και του είπε: “Πατέρα, θέλω απόψε να πάμε σε ένα από τα μέρη που πηγαίναμε όταν ήμουν μικρή. Θέλω να μου πεις μερικές από τις φιλοσοφίες σου και να με φωνάξεις πάλι πριγκίπισσα όπως τότε” κι ο πατέρας της, αποκρίθηκε: “Κόρη μου, εσύ τώρα έχεις περισσότερα να διηγηθείς απ’ ότι εγώ. Τώρα δεν είσαι απλά η δική μου πριγκίπισσα, είσαι η πριγκίπισσα όλου του έξω κόσμου”.

 

:[ 
διαβάστε ολόκληρο το Μύθο, την ερχόμενη Κυριακή στις 12:00