αναδρομές - ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΕΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ


ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ: 13 Αυγούστου 2009
ΤΙΤΛΟΣ: ΕΙΚΟΝΟΛΑΤΡΕΣ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ

Εδώ και καιρό στο σπίτι μου έχω ψηφιακές κορνίζες στις οποίες έχω βάλει όλες τις φωτογραφίες που έχω σε ψηφιακή μορφή. Δεν είμαι ο τύπος που κάθεται να κοιτάει με τις ώρες παλιές φωτογραφίες, άλλα όταν συμβαίνει αυτό έχει μια νοσταλγική μαγεία, δε νομίζεται;
Βέβαια αν επισκεφθείτε ένα παλιό σπιτικό θα δείτε τις νοικοκυρές να φυλάσσουν τις φωτογραφίες τους σαν κόρες οφθαλμού! Είναι συναισθηματικά δεμένοι και οι φωτογραφίες τους αγγίζουν τα όρια της λατρείας.
Κάτι τέτοιο δεν ήταν και το αντικείμενο της διαμάχης μεταξύ των εικονομάχων και των εικονολατρών; Αυτό δεν είναι το παράδειγμα του προβληματισμού για το ποια είναι τα όρια σεβασμού και αγάπης μιας εικόνας;
Τι είναι μια εικόνα; Είναι ένα αντικείμενο το οποίο απεικονίζει ένα πρόσωπο (μεταξύ άλλων). Φίλο, συγγενή, άγιο, τον ίδιο το Χριστό. Και ύστερα... ποια η χρηστικότητα του αντικειμένου αυτού;
Προφανώς το να δεις σε μια εικόνα ένα πρόσωπο, βοηθά πιο εύκολα στο να σκεφτείς παραστάσεις απ’ αυτό. Αυτό δεν είναι και το νόημα της προσευχής; Κοιτάζοντας τους αγίους μας στις εικόνες τους, συγκεντρωνόμαστε στην προσευχή. Όταν προσκυνάμε την εικόνα, δεν λατρεύουμε το ξύλο, το γυαλί ή τη ζωγραφιά, αλλά το πρόσωπο που σχηματίζεται.
Δεν αμφισβητώ περιπτώσεις εικόνων μέσω των οποίων άγιοι της εκκλησίας μας έχουν επιτελέσει θαύματα ή έχουν αφήσει σημάδια, όπως δεν αμφισβητώ την κορνίζα που φυλάει για χρόνια η γιαγιά επειδή την έχει συνδέσει με τον ξενιτεμένο γιο της, προσδίδοντάς μια αντίστοιχη αγάπη ακόμα και στο ίδιο το αντικείμενο.
Θα ήταν ανόητο να επιλέξουμε μεταξύ εικονολατρών και εικονομάχων, διότι το σημερινό επίπεδο της κοινωνίας έχει κάνει διακριτή τη διαφορά και ως εκ τούτου οι ακραίες συμπεριφορές αυτομάτως περιθωριοποιούνται.
Την ίδια ώρα όμως είμαστε μάρτυρες παρόμοιων σχετικών γεγονότων και οφείλουμε να δείχνουμε το σεβασμό και την εκτίμηση που αρμόζει σε μια εικόνα μέχρι το βαθμό που της αναλογεί.