προβληματισμός τρίτης - ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟ

Καληνωρίσματα. Όλα αρχίζουν όταν μας αρνούνται εκείνο το παγωτό που τόσο πολύ λαχταρίσαμε πριν το φαγητό. Τώρα ή λίγο αργότερα, μαθαίνουμε πως στη ζωή δεν είναι όλα ιδανικά, δε νικάει πάντα ο καλός και η ευημερία είναι μια προσωρινή έννοια. Φίλες και φίλοι αναγνώστες, ναι. Υπάρχουν και κακές μέρες στη ζωή και πως αντιδρούμε εμείς τότε;

Μπορούμε να εξετάσουμε το ζήτημα σε δύο επίπεδα. Ατομικά και συλλογικά. Ξεκινώντας με το πρώτο, θα έλεγε κανείς πως αρκεί μια κρίση αυτοκριτικής για να δούμε πως πραγματικά αντιδρά κανείς σε ένα άσχημο γεγονός. Νευριάζει; Ξεσπάει; Μελαγχολεί; Μιζεριάζει; Πεισμώνει; Προσεύχεται; Αναζητά εκδίκηση; Ελπίζω να πέτυχα τη δική σας αντίδραση κι αν όχι σας ζητώ από τώρα να την συμπληρώσετε στην περιοχή των σχολίων.

Όμως είναι κάποια πράγματα που ξεπερνούν τις δυνάμεις μας, την περιοχή ελέγχου μας. Στο βιβλίο “Batman and Philosophy” γίνεται μια συγκριτική μνεία δύο σεναρίων που λαμβάνουν χώρα το ένα στη σφαίρα της φαντασίας, στο βιβλίο “No Man’s Land” (και το άλλο στον αληθινό κόσμο. Στην πρώτη περίπτωση, ένας φονικός σεισμός καταστρέφει σχεδόν όλα τα κτίρια της φανταστικής πόλης του Gotham City, αφήνει χιλιάδες νεκρούς και παραλύει κάθε είδους κρατική υποδομή και τεχνολογική πρόσβαση, ακόμα και πρόσβαση σε νερό ή ηλεκτρισμό. Ο κόσμος ταράζεται και ξεκινάει να συμπεριφέρεται αλλοπρόσαλλα. Με το κράτος προφανώς ανοργάνωτο, και εφτά εκατομμύρια πληθυσμό άστεγο, ο κόσμος αρχίζει πλιάτσικα, βιαιοπραγεί, βιάζει, δημιουργεί συμμορίες και καταπατά κάθε είδους κοινωνική τάξη. Το χάος που προκάλεσε το φυσικό φαινόμενο και η έλλειψη κρατικής τάξης (π.χ. αστυνομία) δίνει το έναυσμα για τέτοιου είδους συμπεριφορές. Στην αντίπερα όχθη έχουμε το παράδειγμα της Νέας Ορλεάνης που χτυπήθηκε από τον τυφώνα “Κατρίνα”. Χιλιάδες οι άστεγοι, τεράστια η εξαθλίωση, παντού πλημμυρισμένο τοπίο. Το αποτέλεσμα γνωστό από την τότε επικαιρότητα: Πλιάτσικα, συμμορίες στους δρόμους, επιθέσεις συμμοριών, αναφορές για βιασμούς, χάος. Σας θυμίζει κάτι;

Ουσιαστικά, η άγρια πλευρά του ανθρώπου υπάρχει. Υποβόσκει ερμητικά κρυμμένη κάπου στο υποσυνείδητό μας και το μόνο που χρειάζεται είναι η αφορμή για να αφυπνιστεί. Εν προκειμένω, η μετάβαση από τον πολιτισμό στην καταστροφή. Κανείς δεν επιθυμούσε τον σεισμό στην πρώτη περίπτωση ή τις πλημμύρες στη δεύτερη, όμως όλοι έβγαλαν μια τρομακτική πλευρά του εαυτού τους. Επιτρέψτε μου να γυρίσουμε στην αρχή του κειμένου. Δεν είμαστε νευρικοί, δεν ξεσπάμε στον καθένα, δεν είμαστε μίζεροι, δεν έχουμε επιθετικές τάσεις κι όμως την ίδια στιγμή μια απρόσμενη αρνητική εξέλιξη μπορούν να μεταλλάξουν στοιχεία του εαυτού μας προκαλώντας μια κοινωνική έκρηξη, μια τρομακτική μεταμόρφωση!

Το συμπέρασμα είναι και πάλι τραγικό. Καταδεικνύει το πόσο κοντά στην αναρχία βρισκόμαστε απλά και μόνο με μια αφορμή ικανή να ξεσκίσει το λεπτό πέπλο της τάξης. Πάω στοίχημα πως πολλά από τα παιδάκια που σε κάθε ευκαιρία βάζουν μια κουκούλα και σπάνε πεζοδρόμια και παγκάκια, το επόμενο πρωί πάνε στο σχολείο και υπακούν τον πατέρα τους όταν τους λέει πως δεν μπορούν να μείνουν έξω ως αργά. Όμως τι συμβαίνει όταν ένα απρόσμενο γεγονός συμβαίνει και συναντώνται με άλλα άτομα που έχουν υποστεί την ίδια αρνητική επίδραση; Αλλάζουν. Αλλάζουμε. Γινόμαστε αυτό που φοβόμαστε.

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΑΦΟΥ ΑΝΑΛΥΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΣΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ :[