Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια γίναμε μάρτυρες μια τεράστιας εισροής μεταναστών στην ελληνική επικράτεια. Άνθρωποι που ήρθαν να δουλέψουν, να πετύχουν σε καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας.
Μέσα σε αυτούς βρέθηκαν κακοποιά στοιχεία, διαπράχτηκαν εγκλήματα, αλλά και χρήσιμα εργατικά χέρια που κάλυψαν πολλές θέσεις. Βρέθηκαν άνθρωποι που δεν ξέχασαν την πατρίδα τους, αλλά τίμησαν τη χώρα που τους έδωσε δουλειά και στέγη. Έκαναν οικογένειες και μεγάλωσαν παιδιά.
Αυτά τα παιδιά όμως έχουν τύχει αμφιλεγόμενης αντιμετώπισης από τη χώρα μας. Σε αντίστοιχο παράδειγμα στις ΗΠΑ –απ’ όπου έχω προσωπική εμπειρία- τα παιδιά φοιτούν σε τοπικά ιδρύματα και αποτελούν νόμιμους πολίτες της χώρας στην οποία τυγχάνουν ίσης αντιμετώπισης.
Το ίδιο επέβαλλε και στα κράτη-μέλη και η Ευρωπαϊκή Ένωση με την οδηγία της 2003/109. Στην Ελλάδα όμως τα παιδιά αυτά γεννιόντουσαν ως μετανάστες και έμεναν στο πολιτιστικό περιθώριο της κοινωνίας.
Μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε το νόμο περί του επί μακρόν διαμένοντος μετανάστη (3731/2008) για παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και συμπλήρωσαν το δέκατο όγδοο έτος της ηλικίας τους, φτάνοντας στα κριτήρια της ευρωπαϊκής οδηγίας.
Πρακτικά, αποτελεί ένα δύσκολο κοινωνικό ζήτημα, η ένταξη των νέων αυτών παιδιών στην κοινωνία μιας χώρας. Στην Ελλάδα έχουμε μάθει πλέον να ζούμε με τους μετανάστες, όμως δεν ξέρω κατά πόσο εξοικειωμένοι είμαστε με τα παιδιά τους.
Παιδιά που κάνουν παρέα με τα δικά μας παιδιά, που είναι στο διπλανό θρανίο, που παίζουν στην ίδια ομάδα. Παιδιά που ίσως ερωτευτούν με τα δικά μας και ίσως στο μέλλον θελήσουν να παντρευτούν! Είμαστε σε θέση να δεχτούμε αυτούς τους ανθρώπους στην οικογένεια μας; Να προέρχονται τα εγγόνια μας από αυτά τα παιδιά;
Κρίσιμα ερωτήματα που αν αφαιρέσουμε την επιφανειακή ανοιχτή πρόθεσή μας, ίσως να διαπιστώσουμε αρκετά κοινωνικά κολλήματα και προκαταλήψεις. Προσωπικά εγώ θα είχα πρόβλημα, όμως πάλι εγώ, είμαι ένας.
|
|
μετάβαση στον προβληματισμό της ημέρας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το