(0:00-0:34) Τους βλέπεις από πίσω καθώς φεύγουν από το μεγάλο κτίριο. Περπατούν αργά και με σιγουριά σε παράταξη σα να ακολουθούν κάποιο πλάνο. Δεν κοιτάζει ο ένας τον άλλο κι όμως ξέρουν πότε να επιβραδύνουν, πότε να κουμπώσουν την μακριά τους φόρμα, πότε να βάλουν τα γυαλιά τους και να ισιώσουν το χαμόγελο ικανοποίησης. Τώρα ξέρουν πως είναι ομάδα Πρώτης Τάξης και έχουν αυτοί την ευθύνη που άλλος κανείς ποτέ δεν είχε.
(0:35-1:25) Όταν φτάνουν έξω διασκορπίζονται ανάλογα με το χρέος του καθένα. Παίρνει ο καθένας τη θέση του και αφού κοιτάξουν κάπου στο βάθος, στο άπειρο όπου όλη τους η ζωή περνάει σε λίγες στιγμές, κλείνονται στον ιερό για αυτούς χώρο, έτοιμοι να δράσουν με τον ίδιο ζήλο της πρώτης μέρας, ακόμα κι αν αυτή είναι η τελευταία μέρα εκεί, η τελευταία μέρα της ζωής τους. Δεν υπάρχει περιθώριο χαλάρωσης κάθε φορά γιατί η ποιότητά τους είναι Πρώτης Τάξης.
(1:26-2:18) Και τώρα ξεκινούν. Εκεί ψηλά τα “γεράκια” της Ελλάδας με τις αμέτρητες ώρες πάνω στους αιθέρες σκίζουν τον ουρανό προστατεύοντας την πατρίδα. Με άπειρα μίλια κατά μήκος του Αιγαίου μπερδεύονται ανάμεσα στα σύννεφα και μπερδεύουν τον εχθρό με τους ελιγμούς τους. Όπως όταν περπατούσαν, η παράταξή τους στον ουρανό μετράει κάθε εκατοστό ακρίβειας και η πτήση τους κεντράρει πάντα τον εχθρό που δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις γνώσεις, την εμπειρία, το πάθος, την αγάπη για την πατρίδα των πιλότων της Πρώτης Τάξης.
(2:19-3:21) Ποτέ κανείς δε δείλιασε. Κι όταν ο εχθρός βρέθηκε μπροστά τους εκείνοι είχαν το δάχτυλο στο κουμπί της πυροδότησης περιμένοντας το σήμα για να το πιέσουν. Εκτός όμως από φρουροί της πατρίδας, είναι και στυλοβάτες της πολιτικής και της διπλωματίας. Ακόμα και εκεί ψηλά που η αδρεναλίνη ξεπερνά το κόκκινο, εκείνοι ψύχραιμοι βάζουν το συμφέρον της πατρίδας πάνω από την ανάγκη τους να ξεσπάσουν. Οι εχθροί χάνουν. Πάντα. Καμία νίκη. Ποτέ. Γυρνούν πίσω και φεύγουν για τη δική τους πατρίδα. Άλλη μια μέρα τελείωσε για την ομάδα Πρώτης Τάξης :[
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το